ԱՐԱՔՍՅԱ ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆ

***
Փախչել եմ ուզում ինքս ինձանից,
Իմ սև ու սպիտակ խելառ մտքերից,
Մեկ հրճվում եմ, մեկ փակվում վախով՝
Կարծես գոռալ եմ ուզում ողջ սրտով:
Փնտրում եմ ես ինձ, բայց ու՞ր եմ արդյոք,
Ինչու՞ է կյանքը այսքան անողոք,
Շռայլում է ա՛յն, ինչը մեզ պետք չէ,
Իսկ այն ինչ պետք է, լոկ սուտ խաբկանք է:
Լու՜ռ արձակել եմ կծիկը կյանքիս,
Թողել եմ թև տան մեռած հույզերիս,
Բայց չկա մեկը բացի ինձանից,
Որ հարցնի. ու՞ր ես փախչում դու քեզնից:
Ես իմ վճիռն եմ կնքել՝ սև-սպիտակ,
Թաղել եմ սրտիս դողերն անհատակ,
Աննենգ ժպիտով պիտի համառեմ,
Որ սև-սպիտակը իրարից վանեմ:
Արահետներում իմ անցած կյանքի,
Տեսածս ցավի, սև ու սպիտակի,
Ոչ մի փոթորիկ ծնկի չի բերել՝
Իմ ճանապարհը ես ինքս եմ հարթել:
Ինչու՞ եմ հիմա այսքան վարանում,
Այս ի՞նչ խորթ վախ է ինձ ներսից պատում,
Մեկ անգամ չեմ ես եղել անդունդում,
Սովոր եմ վաղուց, ա՜խ, ի՞նչն է ճնշում:
Ուզում եմ խառնել սևն ու սպիտակը,
Ուզում եմ կիսել նրանց հավասար,
Տալիս եմ այլևս դրանք քո ձեռքը,
Որ դու կատարես հաջորդ քայլն արդար:
Եվ սև կա իմ մեջ, և անհուն սպիտակ,
Քո կյանքի բոլոր քայլերում հստակ
Ի՛նքդ կատարիր քո ընտրությունը,
Եվ վստահ եղիր, որ չի ուշանա ի՛մ հատուցումը…

***
Տարիներ կանցնի…
Աղոտ հայացքիդ թաց հեռուները
Անցածդ ճամփի հետքին կփարվի,
Հուշերիդ քամին քեզ հետ կտանի
Իր թևին առած,
Կհատես կյանքիդ անհուշ հուշերը
Սրտիդ պես սառած…
Ու քեզ գրկաբաց
Լոկ դատարկությունը կդիմավորի,
Քանզի հենց դա է ուշացած պատիժը
Քո իսկ մեղքերի:
Վրդովված դեմքով անցյալդ փորփրում,
Այնտեղ ամենքին անսիրտ համարում,
Կարծում ես աշխարհը ելել է քո դեմ՝
Այն ինչ կյանքով մեկ դու ինքդ ես քեզ դեմ:
Բա ի՞նչ էիր կարծում.
Աջ ու ձախ դավեիր,
Սուտ խոստումներով անխնա դաղեիր,
Անմեղ սրտերում թույնդ թաթախեիր,
Ուսերիդ անթիվ պարտքեր հավաքեիր,
Հետո էլ երկնից քեզ իբրև նվեր
Եդեմի դու՞ռը հոտնկայս ձայներ…
Դե հիմա գնա՛ ու մե՜ծ «օղ» արա,
Թափածդ աղբին ինքդ ճար արա,
Քանզի կուտակված կեղտում ակամա
Սիրող էակն էլ մի օր կուրանա:
Կյանքում կան բաներ, որ չունեն ներում,
Ո՛չ մի փրկագնով չկա հատուցում,
Հիասթափության անդարձ օվկիանից
Ոչ մի սեր երբեք չի հառնել նորից:
Աշխարհում երեք բան արդ չունի ներում.
Որդին կուրացած՝ մորը ուրացած…
Խոսքը դրժված՝ օդում մնացած…
Եվ «սիրող» սիրտը՝ դավաճան դարձած…

***
Պատուհանս բաց, մտքերս շաղած,
Խամրած հայացքս հեռուներն հառած,
Կարոտիս ճիչը խեղդած իմ հոգում
Դեռ թաց հետքերդ եմ թաքուն որոնում:
Վանում եմ ինձնից անունդ մի պահ,
Բայց մոռացման մեջ ապրում եմ լոկ պահ,
Հուշերիդ ալիքը առավել ուժգին
Զարնում է սրտիս խոցված պատերին:
Մնացել եմ ես կենտրոնում կանգնած,
Խոսքեր կան բազում չասված, չլսված, Հ
ետ գնալ, ավա՜ղ, չեմ կարողանում,
Առաջ գնալ էլ սիրտս չի թողնում:
Ախ հազա՜ր պատճառ ունեմ գնալու,
Եվ ընդհամենը մեկը՝ մնալու,
Ու մի հարց ունեմ ինքս ինձ տալու՝
Ես հանելուկն այս ո՞նց եմ լուծելու:
Հարցերս ինչպես միշտ չունեն պատասխան,
Եվ կամ թերևս ինձ պետք չեն այնքան,
Սովորել եմ ես հանդա՜րտ համբերել
Ու պտուղներն էլ լիարժեք քաղել…