ՆԱԶԵԼԻ ԹՈՐՈՍԵԱՆ

**
Պայծառ արշալոյս էր,
Թռչունները կը դայլայլէին`
Սիրոյ երգ մը քնքո՜ւշ, մեղմի՜կ,
Իսկ արեգը իր շղարշը,
Տարածած էր սիրոյ գետակին՝
Տալով ջրերուն ոսկեգոյն շլացում մը…
Մեր սիրահարները, նստած գետափին,
Կը դիտէին սա չնաշխարհիկ տեսքը՝
Ունկնդրելով թռչուններուն մեղեդին…
Հրեշտակը շշնջաց` նազանքը իր դէմքին․
«Առաւօտը ինծի կը բեռէ
Քու ջինջ ու զուլալ սրտիդ զարկը,
Եւ տենչանքը քու լոյս հոգւոյդ.
Ներշնչաքդ ինծի կը հասցնէ
Սիրոյ խոստումի բերկրանքին,
Ջրվէժներու հեղեղումին,
Գինարբուքի արբունքներուն…
Կը մօտենայ ժամանակը
Մեր սիրոյ խոստումի միացումին,
Աստուածատուր սուրբ խորանին,
Մասունք դարձած նշխարներուն
Եւ խնկաբոյր սուրբ սկիհին…
Խնկաբոյրով պիտի օծուի
Մեր եդեմը սուրբ դրախտի,
Պիտի ըլլայ սիրոյ բոյնը,
Մեր յաւիտենական միացումին.
Աստղերը պիտի ըլլան`
Մարգարիտները սուրբ շղարշին,
Իսկ լուսնեակը բիւրեղացած`
Սուրբ պսակը հարսի գլխուն,
Իսկ արեգը` իր շողերով,
Պիտի զարդարէ պուրակը սիրոյ,
Կեանք ներշնչելով մեր բնութեան,
Էակներուն` լուռ ու բարի…
Անձրեւները պիտի թաքցնեն
Մեր արցունքները կարօտագին,
Եւ այդ կարօտը
Պիտի թակէ դուռը
Քու ջինջ, մաքուր սիրող սրտիդ…»…
Հրաշք զքանչացած գրկեց, համբուրեց`
Երկա՜ր ու քնքո՜ւշ,
Իր միակը, իր Հրեշտակը,
Հրաժեշտի վառ համբոյրով…
Ջութակը կը նուագէր
Հրաժեշտի քնքո՜ւշ մեղեդին,
Իսկ պուրակը`
Լուռ կ`արտասուէր
Այս սիրտ փշրող հրաժեշտին…

**

Մթնշաղ էր,
Լուռ ու գողտրիկ մթնշաղ մը.
Աստղերը իրենց մարգարիտները
Ցողած էին գետակի ջուրերուն,
Եւ կը լողային շողերով.
Իսկ լուսնեակը իր շղարշը
Տարածած էր գետափին,
Ուր մեր զոյգերը նստած
Կ`երկխօսէին…
Հրեշտակը շշնջաց` մեղմիկ, քնքուշ,
«Ես կ`ուզեմ չկարօտնալ,
Այլ լսել սիրոյ մեղեդին
Քու սրտի լարերուդ,
Եւ յարբենալ անոնց
Քնքուշ երաժշտութենէն:
Ես կ`ուզեմ ըմպել
Սիրոյ հուրը
Քու հոգւոյդ լոյսի,
Խորասուզուիլ
Քու չքնաղ աչքերուդ մէջ
Եւ ապրիլ սիրոյ պահերը գողտրիկ:
Ես կ`ուզեմ`
Դուն ըլլաս միշտ աղօթքներուս մէջ՝
Որպէս մասունք սիրոյ յոյսի,
Որպէս նշխարհ հաղորդութեան
Եւ օրհնութիւն սիրոյ խոստման:
Ես կ`ուզեմ կորսուիլ
Քու հուժկու թեւերուդ մէջը,
Փարուիլ անոնց եւ պլլուիլ,
Ու ապրիլ գինարբուքի
Արբունքը սիրոյ՝
Որպէս օրհնանք
Ջրվէժներու հեղեղումին:
Ես կ`ուզեմ փարիլ
Քու դողահար շրթներուդ՝
Ըմպելու անոնց հիւթը սիրոյ
Եւ արբենալ յաւերժութեամբ…
Ես կ`ուզեմ, կ`ուզեմ
Իմըս ըլլաս՝
Յաւիտենական մեր դրախտի
Միակ ու սուրբ Հրաշքը…»…
Հրաշք զմայլած գրկեց, համբուրեց
Իր Հրեշտակը,
Ապա գրկախառն վերացան վեր՝
Եօթներորդ երկինքը դրախտի,
Եւ սկսան պարել սիրոյ վալսը՝
Ցողելով սէր ամբողջ աշխարհին…
Ջութակը կը նուագէր սիրոյ վալսը,
Իսկ պուրակը
Քնքուշ ճկունութեամբ
Կը պարեր` ուրախ, զուարթ…

**

Արշալոյս էր`
Արեգը իր ոսկեգոյն շղարշը
Տարածած էր` գետափին,
Ուր մեր սիրահարները նստած կ`ունկնդրէին
Երաժշտութիւնը բնութեան…
Ջութակը մեղմ կը նուագէր`
Սիրոյ մեղեդին.
Հրեշտակը շշնջաց` քնքուշ ու մեղմիկ,
«Իմ սուրբ սէրս, իմ միակս,
Իմ գոյութեան մասնիկս,
Իմ վեհ Հրաշքս,
Ինչո՞ւ լուռ ես դարձեալ,
Ինչո՞ւ լուռ է ասմունքդ,
Ինչո՞ւ լուռ է գրիչդ,
Ինչո՞ւ ներկայ չես,
Ի՞նչ կայ հոգւոյդ մէջ՝
Քեզի այսքան յուզող,
Ի՞նչ կայ սրտիդ մէջ՝
Քեզի այսքան լռակեաց դարձնող,
Ըսէ՛, բաժնեկցի՛ր քու ցաւերդ,
Բաժնեկցի՛ր քու յոյզերդ,
Կ`ուզեմ ըլլալ քու տարտի բաժնեկիցը,
Կ`ուզեմ ըլլալ քու հոգեհատորը,
Քու միակը`
ուրախութեան և ցաւի ժամանակ,
Կեանքը թող ըլլայ երկուքնիս
Իր վերիվարումներովը,
Իր ելեվէջներովը,
Կ`ուզեմ բաժնեկցիս
Ամէն ինչ ինծի հետ,
Կը սիրեմ քեզի, Հրա՛շքս,
Կը սիրեմ քեզի ամբողջ էութեամբս,
Իմ կեանքէս և հոգիէս աւելի
Դուն ես իմ շունչը,
Իմ աշխարհը եւ աշխարհքը,
Իմ միակ Հրաշքս…»…
Հրաշք յուզումով նայեցաւ իրեն
Ապա շշնջաց մեղմիկ․
«Իմ Հրեշտակս, իմ դիցուհիս,
Իմ հոգեհատորս, իմ սրտի զարկս,
Ամէն առաւօտ, երբ արեգը շողա,
Քեզի կը տեսնեմ այդ շողին մէջը,
Երբ ունկնդրեմ դայլայլը թռչուններուն,
կը յիշեմ քու քնքուշ մեղեդիները,
Երբ լսեմ կարկաչահոս գետակի մեղեդին,
Կը յիշեմ քու ժպիտը քնքուշ,
Իսկ ցողը առաւօտեան կը յիշեցնէ
Քու արտասունքներդ զուլալ,
Բուրումնաւէտ սկիհը
Կը յիշեցնէ քու բուրմունքը մեղմիկ…
Ուր որ նայիմ կը տեսնիմ քեզի
Գիշեր ու ցերեկ յուշերուս մէջը,
Դուն ես իմ միակը , իմ Հրեշտակը,
Իմ դրախտի միակ չաստուածուհին,
Կը սիրեմ քեզի ու պիտի սիրեմ յաւիտեան,
Բաւ է ալ ․ ե՛կ ըլլանք միասին
Տիւ և գիշեր մեր պուրակին մէջը,
Ապրինք մեր կեանքը սիրով գեղեցիկ
Եւ հարբենանք անվերջ արբունքի գինիով
Հեռու մարդկանց նախանձ աչքերէն…»…
Հրեշտակ փարեցաւ համբուրեց անոր
Վառ շրթները մեղմիկ քնքուշութեամբ,
Ապա բաժնուեցան` յուզմունքը աչքերնուն…
Ջութակը կը նուագէր
Հրաժեշտի մեղեդին.
Իսկ պուրակը կ`արտասուէր
Լուռ ու մունջ…

ՆԱԶԵԼԻ ԹՈՐՈՍԵԱՆ