ԱՆՆԵ ԿՈՒԼԵ

**
«ԷԱԿԱԼ ՄԱՀ »

Անդրենածին գաղափարների հյուսած թակարդում
Իմ մտաշխարհը այլակերպվել է
Ու վաղուց արդեն անհյուրընկալ է
Վայրէջքներ ծնող մահակերպ խոհի,
Հուսազուրկ անկման,անպեա գոյի
Լինելության դեմ, եղծվածության դեմ…
Էպիտաֆիա է անվերջ սևագրում ու հետո նետում՝
Դրանց հետ մեկտեղ մի կողմ նետելով անանուն դարձած հոգիներ խռով:
Այդ հոգիներին ճամփում է անդարձ,
Որ իր սեփական էպիտաֆիան չլինի գրված
Անձեռագիր մտքի մատներով…
Որ իր իսկ հոգին ոչ ոք չշամփրի ու չխորովի ծխող կրակին,
Որ բարձրանում է ու խորովելու տեղ միայն խեղդում է…
Դժվար է անվերջ մխալ ու մխալ,
Երբ լույս է դարձել մահը էակալ…

**

«ԸՄԲՈՍՏ »

Անթև ճախրանք՝ իմաստաշա՜տ ու կատաղի՜,
Մեղմ ծորացող առկայծումներ հուսաշողի,
Վառ խավարում եռուն ընթացք անպերճացած,
Անհավասա՜ր ,անվե՜րջ պայքար չխեղճացած…
Չէր ճեմում նա,այլ վազում էր շտապով անհաս,
Եթերահած ինչպես թիթեռ մթնում կորած,
Որ ձգտում է հասնել լույսին սևը փշրող՝
Գիտենալով,որ լույսն է այդ վախճան ծնող:
Ժամանակի թակարդներում փորձվել էր նա,
Միտքն ամրացրել ու դարձել էր հոգով անմահ ,
Ըմբոստ հոգին չէր երկնչում անկման առաջ ,
Բայց չէր ուզում անել քայլեր մահատարած:
Պատրանքալի,նեղ ճանապարհ տխրակալած,
Խորխորատներ ՝ընծայաշա՜տ,ճաճանչարձա՜կ,
Անհամաչափ,հանդարտ քայլեր՝ մեգը ճմլող,
Հեռվում դանդա՜ղ,մե՜ղմ ծավալվող լուսնահյուս քող…

ԱՆՆԱ ԿՈՒԼԵ

**