ԱՐԱՔՍՅԱ ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆ

Կանաչ աչքերիդ լայնարձակ գրկում
Իմ սրտի անհուն դողերն են թևում,
Հոգուս շվարած լալկան ուռենին
Պարզել է ճյուղերը քո անշեջ լույսին:
Սիրտս քո սրտի հրդեհն է պարպում,
Ելևէջներն է կարոտիդ խայծում,
Սերն այցելում է միշտ հանկարծակի՝
Սերը իր դերում միշտ է եզակի:
Մատուռ ես կերտել սրտիս խորանում՝
Ուր քո մոմերն են մշտարթուն վառվում,
Իսկ ես քո ազնիվ հմայքից հարբել՝
Հնամաշ սպիերիս արցունքն եմ սրբել:
Երբ արշալույսիս՝ օրվան ընդառաջ,
Քո ձայնն եմ լսում՝ ինչպես որ առաջ,
Լքում են հոգիս և՛ թախանձ, և՛ թույն,
Շուրջս անդորր է, համակ լռություն:
Հաճախ թվում է, թե իմ շուրթերին
Լու՜ռ դալկանում են հնչյունները քո՛,
Ու թոթով լեզվով՝ մանկան պես երեր,
Լոկ մեկ անուն են տալիս աներեր:
Հեռվացել եմ ես ինքս ինձանից
Ու քո խենթ ստվերով պարուրվել նորից,
Հին ու նոր հեքիաթ իրար ենք խառնել՝
Ընդառաջ կյանքի վեհ դատին հանձնել:
Ժպտում է հավատդ վեհաշուք
Խունացած հավատին իմ անշուք,
Եվ ի պատասխան բազում հարցերի
Խոսուն աչքերդ են ժպտում անթերի:
Մութն է նահանջում մտքիս միգամած՝
Ուր քո մե՜ծ սիրո շողերն են շաղված,
Եվ քո արևի բոցերից խրոխտ
Կարծես թե բացվում են աչքերն իմ աղոտ…

**
Հոգուս ճիչը քանի գնում
Համրանում է ինքն իր գրկում,
Կամաց-կամաց հուշ են դառնում
Ամեն կարոտ ու սպասում:
Էլ չի ճախրում ոչ մի երազ՝
Ծնված սիրուց քո թերհաս,
Թափ է առել լույսը մթից
Ու խլել քո թավ խավարից:
Մութը դարձել է հիվանդոտ,
Այժմ լույսն է իշխում մտքի,
Ճիրաններից նրա աղոտ
Ինքը՝ լույսն է ելնում ոտքի:
Շատ եմ փորձել անհույս հղկել,
Նայել անզեն ծով աչքերին,
Բայց պարզվում է զուր եմ վատնել
Հավատը ես իմ վերջին:
Դեռ չեմ կնքել քո վճիռը՝
Սևագրել եմ լոկ մտքում,
Թողել եմ, որ սրտիս հևքը
Ինքնակամ տա որոշում…

**
Արաքսյա Հովակիմյան