Եթե քրիստոնյա ես՝ քո աստվածը Եհովան է, լա՜վ իմացի՛ր, մոլորյալ հայ:

Հասկացողը՝ քրիստոնեությանն ու եհովականությանը (հուդայականությանը) ճանաչը, կասի՝ «Ի՜նչ մի հայտնագործություն ես անում. մի՞ թե պարզ չէ, որ բանը հենց այդպես է որ կա»:

Սակայն, իմ խոհերը այդպիսիններին չէ, որ ուղղված են, այլ այն՝ իրենց քրիստոնյա համարող հայերին, ովքեր չգիտեն, որ իրենց, որպես քրիստոնյայի, աստվածը Եհովան է: Սրանց հավատքային եսը այն աստիճան է խաթարվել, որ չեն տեսնում քրիսոնեություն երեւույթի հետ կապված մի տարրական փաստ՝ քրիստոնեության աստվածը նույն հուդայականության աստվածն է:

Հայ քրիստոնյան, ինչ-ինչ, չի հակաճառի այն բանում, որ իր դավանանքի առանցքը Հիսուսն է՝ Նոր կտարակարանում ներկայացված: Եվ, հետեւաբար, չհակաճառելով, հավատ պետք է ընծայի այդ գրքում Հիսուսի կամ նրա աշակերտների ասածներին: Իսկ այդ ասածներից անտարակուսելիորեն հետեւում է այն, որ Հիսուսի աստվածը (երկնային հայրը) Եհովա աստվածն է՝ հուդայացիների աստվածը: Այս տարրական ճշմարտությանն է հանգում Նոր կտակարանի՝ ուշադիր, առանց կանխադիրքորոշման ընթերցողը (հանգում, քանի որ Նոր կտակարանի ժամանակակից տեքստերում Եհովա անունը ուղղակիորեն չի տրվում): Հիշենք այս առումով գրքի այն դրվագը, որտեղ Հիսուսը սատանայի կողմից փորձարկվում եւ ասում է. «Ետե՛ւս գնա, սատանա՛յ, որովհետեւ գրուած է՝ պիտի երկրպագես քո ՏԷր Աստծու՛ն եւ միայն նրա՛ն պիտի պաշտես» (Մատթէոս, ընդգծումներն իմն են-Ս.Մ.)՝ կրկնելով Հին կտակարանում Եհովայի կողմից Աբրահամի սերունդներին բազմիցս ասված դավանաբանական կարգախոսը՝ դրանով իսկ, փաստորեն, հաստատելով, որ իր Աստվածն էլ է Եհովան: Նորկտակարանային մեկ այլ դրվագում Հիսուսին հարցնում են հարության մասին: Նա, դարձյալ դիմելով եբրայացիների հավատքային գրքի օգնությանը, պատասխանում է. «Բայց մեռելների յարութեան մասին չե՞ք կարդացել: Աստծուց (Եհովայից-Ս.Մ.) ձեզ ասուած է. ե՛ս եմ Աբրահամի Աստուածը, Իսահակի Աստուածը եւ Յակոբի Աստուածը. եւ Աստուած մեռելների Աստուածը չէ, այլ՝ կենդանիների» (Մատթէոս): Խոսքը մովսեսական գրքում Աբրահամի սերունդների համար Եհովայի կողմից ասվածի մասին է, որին Հիսուսը նաեւ իր աստվածը համարելով՝ նրա խոսքը նաեւ իր հավատքի (տվյալ դեպքում՝ հարությանը վերաբերողի) ելակետն է համարում: Հիսուսը դույզն անգամ չի կասկածել, որ Եհովա աստծո նկատմամբ իր հավատը ո՛չ միայն մովսեսականության, այլեւ դրա «լրացում» իր վարդապետության կենաց հիմքն է կազմում: Ահավասիկ, ասվածի մեկ այլ հիմնավորում էլ: Նրան հարցնում են, թե՝ «Վարդապե՛տ, Օրէնքի մեջ (խոսքը Եհովայի՝ Մովսեսի միջոցով իսրայելցիներին տված օրենքի մասին է-Ս.Մ.) ո՞ր պատուիրանն է մեծ», որին նա պատասխանում է՝ դիմելով մովսեսական գրքին. «Պիտի սիրես քո Տէր աստծուն քո ամբողջ սրտով, քո ամբողջ հոգով ու ամբողջ մտքով: Այս է մեծը եւ առաջին պատուիրանը. եւ երկրորդը՝ սրա նման է. «պիտի սիրես քո ընկերոջը, ինչպես քո անձը: Այս երկու պատուիրաններից է կախուած ամբողջ Օրէնքը (այդ թվում նաեւ իր «օրենքը»-Ս.Մ.) եւ մարգարէները (այդ թվում՝ ինքը-Ս.Մ.)» (Մատթէոս): Պատասխանում Եհովայի՝ Մովսեսին ասածներից տարբերություն կա՞:

Եհովան, որպես Հիսուսի Աստված, նրա՝ Մովսեսին տված կրոնը որպես Հիսուսի կրոնի հիմք, վերջինս որպես Եհովայի «ուղարկված» լինելը հաստատում են նաեւ Հիսուսի աշակերտները: Ահավասիկ Պետրոսը, ով «Գործք առաքելոց»-ում ասում է. «Ով իսրայելացիներ… Աբրահամի Աստուածը եւ Իսահակի Աստուածը եւ Յակոբի Աստուածը, մեր հայրերի Աստուածը փառաւորեց իր Որդուն՝ Հիսուսին…»: Դա նույն տեղում հաստատում է նաեւ Ղուկաս Ավետարանիչը. «Մովսէսը մեր հայրերին ասաց. «Ձեր (իսրայելցիների-Ս.Մ.) Տեր Աստուածը (Եհովան-Ս.Մ.) ձեր եղբայրների միջից ինձ նման մի մարգարէ (Հիսուսին-Ս.Մ.) պիտի վերկացնի ձեզ համար. նրան պիտի լսէք ամեն ինչում… Դուք եք որդիները մարգարէների եւ այն ուխտի, որն ուխտեց Աստուած (Եհովան-Ս.Մ.) մեր հայրերի հետ ու ասաց Աբրահամին. «Երկրի բոլոր ազգերն քո սերնդի մէջ պիտի օրհնուեն»»: Նույն «Գործք…»-ում, նույնը հաստատող Պողոսի ասածն էլ մեջբերենք. «Ով իսրայելացիներ, եւ դու՛ք, որ Աստծուց երկնչում էք, լսեցէ՛ք. Իսրայելի այս ժողովրդի աստուածը (Եհովան-Ս.Մ.) ընտրեց մեր հայրերին եւ եգիպտացիների երկրում ժողովրդին բարձրացրեց… Աստուած, ըստ իր խոստման, սրա (Դավիթի-Ս.Մ.) սերնդից յարուցեց Իսրայելի համար մի փըրկչի՝ Հիսուսին»:

Այսպիսով, ակնհայտ է, որ Հիսուսի աստվածը, նրան «ուղարկողը» հուդայացիների աստված Եհովան է. հուդայականության եւ քրիստոնեության միջեւ սկզբունքային տարբերություններ չկան. դրանք գործում են Եհովայի՝ իր ժողովրդի հետ կնքած նույն «ուխտի» շրջանակներում:

Չտեսնել այս օրգանական կապը, նշանակում է անբարո վարվել հենց իր՝ Հիսուսի եւ նրա ստեղծած ուսմունքի հանդեպ:

Այլ կերպ՝ հրեական հոգեւոր ընտրանին հասկացել էր, որ մովսեսականությունը հիանալի դավանանք ու գաղափարախոսություն էր հուդայացիներին որպես ազգ ձեւավորման, իրենց ներքին-ազգային իդեալների գործնական իրականացման համար: Բայց նա, դրան զուգահեռ, հասկանում էր նաեւ, որ հուդայական գերխնդիրը անկատար կմնար, առանց «այս աշխարհի կործանման» ծրագիր-գաղափարախոսության,-որի իրականացման պարտականությունն էլ հենց դրվեց Հիսուսի վրա (հետագայում նաեւ՝ Մուհամեդի…): Հիսուսի միջոցով դեպի արտաքին հեթանոսական աշխարհն ուղղված ջհուդական հոգեւոր վերնախավի հեռագնա ռազմավարական ծրագրերի մեջ էր մտնում նաեւ նրան «խաչելու» լեգենդի ստեղծումը, այն պատրանքի ստեղծումը, որ տեսե՛ք, մենք նրան չենք ընդունում, ուստի եւ նա ձեր՝ հեթանոսներիդ «փրկության» համար է միայն ուղարկված, նրան դու՛ք ընդունեք, եթե ցանկանում եք փրկվել (նրանք համոզված էին, որ իրենց «զոհի» փառքը հեթանոսական աշխարհում վաղ թե ուշ իրենց քարոզիչների օգնությամբ կտարածվի, ինչպես եւ իրոք եղավ. հեթանոսական աշխարհը կուլ տվեց իրեն հետագայում սպանող այդ խայծը…): Հիսուսն իր վրա դրված հույժ ազգօգուտ դերը անտրտունջ տարավ, թեեւ երբեմն-երբեմն «անհանգստանում» էլ էր… Նա եւ նրա միջոցով հուդայական հոգեւոր վերնախավը, ինչ խոսք, պետք է համոզվեր, որ «օրենքին» իր ավելացրածը բուն հուդայացու, հուդայակա՛ն ներաշխարհի համար չէ: Այդ համոզմունքը ձեռքբերելուն էր ուղղված ջհուդական միջավայրում եւ դրա հոգեւոր կենտրոններում նրա վարած, ընդ որում, լիովին ազատորեն վարած՝ քարոզչական գործունեությունը: Ինչպես եւ սպասվում էր՝ հուդայացին չընդունեց այս՝ իր ծոցից ելածին (ինչպես Մովսեսին), նրա ասածները նրա հոգուն մասամբ էին հարազատ միայն:

Բայց այն, ինչը իսկը մարդկային մի տեսակի համար է, ոչ միշտ է մեկ այլի համար պիտանի լինում, ավելին՝ այն նրա կյանքում կարող է նույնիսկ ապականիչ դեր կատարել: «Մի՛ շնանար»-ը հեթանոսների եւ, հատկապես, արիացրիների համար չէր, բայց Հիսուսը դա տարածեց նաեւ նրանցվրա: Նա, այն ինչի մասին արիացիները նույնիսկ չէին էլ խոսում (նույնիսկ չէին էլ մտածում, էլ չասած՝ անելու մասին), իր աշակերտներին պատվիրեց նրանց այդ մասին հա՜ «հիշեցնել»,-հիշեցում, որը հասցեատիրոջ մեջ առնվազն կասկած կարող էր հարուցել, որ ինքը… շնանում է՝ դրանից բխող բոլոր բացասական հետեւանքներով հանդերձ (շա՛տ զարմանալի է, որ հայ քրիստոնյան հորթի հրճվանքով է լսում Մովսեսից Հիսուսին, վերջինիցս էլ՝ իրեն հասած «մի՛ շնանար»-ը. հետաքրքրիր է, եթե օրերից մի օր քրիստոնեության քարոզիչները իրեն նմանատիպ այլ պատվիրաններ էլ տան, դիցուկ, «մի՛ գռմռա», «մի՛ հաչա», «մի՛ ոռնա», մի խոսքով, «մի՛ անասնանար»…, – նա դարձյա՞լ այդպես կհրճվի…): Ահա իրողությունը, այն պարզ իրողությունը, որը իմանալուց իրեն հեռու է պահում խեղճ հայ քրիստոնյան:

Այդպիսի միամիտ, եթե ոչ ավելի վատթար, հային կարելի է կարեկցել, բայց ոչ երբեք՝ արդարացնել, քանզի «ճշմարտությունն ավելի թանկ է» (Պլատոն): Եվ դա այդպես է ՝ հատկապես «չար» հոգիների՝ իմատասիրող հոգիների համար, որպիսիներից է իմը:

Վ. Ս. Բարիշենկո.-Ջհուդա-քրիստոնեության եւ դրանից բխող հանցագործ գաղափարախոսությունների մասին՝ իր ժողովրդի ճակատագրին ոչ անտարբեր ընթերցողների համար:
Ռուսաստանում և Հայաստանում ազատ գործում են հրեական կրոնական, հասարակական եւ քաղաքական կազմակերպություններ՝ հրեական կրոնական սկզբունքներին համապատասխան: Հուդայական կրոնն իր աշխարհատեսության, իր “մաֆիայի” վարքի հիմքն է:

Այն խորագույն շովինիստական ու ցեղապաշտական գաղափարախոսություն է, որ քարոզում է այլ ժողովուրդներից հրեաների առավելությունն ու բացառիկությունը, իսկ միաժամանակ՝ նաեւ դրանց թերարժեքությունն ըստ ազգային, կրոնական ու ռասայական պատկանելության:Հրեաներն աշխարհի միակ ժողովուրդն են՝ որ մոգոնել են իրենց աստվածընտրյալությունն ու անհանդուրժողականությունն այլ ժողովուրդների ու կրոնների նկատմամբ:

Հրեաների շովինիզմն ու ռասսիզմն առանձնահատուկ են: Այն հիմնված է մնացյալ ժողովուրդների ու կրոնների ատելության ու անհանդուրժողականության մշտական քարոզչության վրա:

Հուդայիզմի կրոնն արծարծված է մի քանի գրքերում, որոնցից հիմնականներն են Թորան (Մովսեսի հնգամատյանը) եւ Թալմուդը: Դրանցից բոլորը չէ, որ հանրամատչելի են: Այս վերլուծության համար հիմնականում կօգտագործենք Աստվածաշունչը` որպես հանրամատչելի գրավոր սկզբնաղբյուր:

Աստվածաշունչը երկու կրոնների՝ Հուդայիզմի (Հին կտակարան) եւ քրիստոնեության (Նոր կտակարան) համատեղումն է: Հին կտակարանի հիմքը Թորան է, կամ Մովսեսի Հնգամատյանը, որ հուդիզմի սկզբունքն է: Հրեաների այսպես կոչված “աստված ընտրյալությունը” թափանցում է ողջ Աստվածաշունչը` դառնալով ջհուդաքրիստոնեական սկզբունքների բանալին: Դիտարկենք մի քանի սկզբունքային սահմանումներ Հին կտակարանից.

1. Հրեաները դիմում են աստծուն. “Այլ ժողովուրդների մասին, որ առաջացել են Ադամից, Դու ասացիր, որ դրանք ոչինչ են, բայց նման թքի…: Այդ ժողովուրդները հանուն ոչնչի են Քո կողմից հանդուրժվել”:

Այստեղ այլ ժողովուրդների բացահայտ նվաստացում է, իսկ թքի հետ համեմատումը՝ կեղտոտ վիրավորանք: Այստեղ հրեաների ցեղական ու կրոնական գերազանցության, իսկ մնացյալ ժողովուրդների թերարժեքության քարոզչություն է:

2. Հին կտակարանը հրեաներին ստիպում է մշտապես մնալ պատերազմի մեջ մնացյալ ժողովուրդների հետ. “…ձեր աղջիկներին մի ամուսնացրեք նրանց տղաների հետ եւ նրանց աղջիկներին մի վերցրեք ձեզ հարս. խաղաղություն մի փնտրեք նրանց հետ բոլոր ժամանակներում”:

3. “…Քո աստվածը քեզ կուղեկցի այն երկիրը, որը խոստացել է տալ մեծ ու լավ քաղաքներով, ինչպիսիք դու չես կառուցել, լիքն ամեն բարիքով քարակերտ պահեստներ, որոնց պատերը դու չես կանգնեցրել, խաղողայգիներ ու ձիթենածառեր՝ որոնք դու չես աճեցրել, բայց ուտելու ես ու միշտ կշտանաս”:

Այս գաղափարը ծրագրավորում է հրեայի գիտակցությունն՝ այլոց ունեցվածքը զավթելու, ձրիակերության եւ հետեւաբար ցեղական ու կրոնական թշնամանք, այն ժողովուրդների հետ, որոնց ունեցվածքը նրանք զավթել են ուզում: Պատմական իրականությունն ասում է, որ հրեաները միշտ էլ զբաղվել են այլոց ունեցվածքը յուրացնելով: Աստվածաշունչը նկարագրում է՝ թե ինչպես հրեաները, թողնելով Եգիպտոսը, թալանեցին այն: Ըստ որում՝ դրանով զբաղվում էր ամբողջ ազգությունն՝ առանց բացառության:

4. Աստվածաշունչը Հին Կտակարանում քարոզում է հրեական գերազանցություն, համաշխարհային տիրապետություն եւ ձրիակերություն: “Դուք կիշխեք ժողովուրդների, որոնք ավելի մեծաքանակ եւ ուժեղ են ձեզանից: Բոլոր վայրերն, ուր կդնեք ձեր ոտքը, ձերը կլինի: Ոչ ոք չի կարողանա դիմակայել ձեզ”:

5. Զավթված տարածքներում հրեաներն օրինակելի ջարդեր էին կազմակերպում. “Խոցում էին տեղացի ողջ ժողովրդին, ժառանգներին այնպես, որ ոչ ոք կենդանի չէր մնում եւ տիրանում էին նրանց հողին…

Ծախում էին նրանց քաղաքները, տղամարդկանց ու կանանց, երեխաներին, մնացյալին՝ սպանում…”:

6. Հուդայիզմի կարեւորագույն դրույթներից մեկը ֆիզիկական ու մշակութային ուծացումն է: Ահա թե ինչպես է հրեական աստված Հուդան սովորեցնում վարվել այլ ժողովուրդների դասական կրոնների սրբությունների հետ: “Ոչնչացրեք այն բոլոր վայրերը, որտեղ ձեզ ենթակա ժողովուրդները մեծարում էին իրենց աստծուն. ավերե՛ք նրանց մատաղարաններն ու սյուները, այրեք պուրակներն ու խորտակեք տաճարները, ջնջեք նրանց անուններն իսկ այդ վայրերից:

Անիծեք դրանց, մի՛ դաշնակցեք եւ մի՛ խղճացեք ու խնայեք, դրանց մատաղարաններն ավերե՛ք, սյուները շո՛ւռ տվեք, պուրակները կտրատե՛ք եւ պաշտամունքի խորհրդանիշերն այրե՛ք”: “…Սպանեցե՛ք արական սեռի բոլոր երեխաներին, իսկ այն կանանց, որ տղամարդ են ճանաչել, սպանեցե՛ք: Կանացի սեռի բոլոր երեխաներին, որ տղամարդկանց հետ հարաբերություններ չեն ունեցել՝ թողեք ձեզ համար”: “Այն քարոզչին կամ երազաբանին, որ կաշխատի ձեզ համոզել հրաժարվել այս սկզբունքներից, սպանե՛ք”:

Հրեաները չեն խղճում ու խնայում իրենց հարազատներին էլ, եթե նրանք տրվում են այլոց հավատին: “Եվ ասաց Մովսեսն Իսրայելի դատավորներին. սպանե՛ք ձեր մարդկանց, որոնք կառչել են “այլոց”: Եթե գտնվի տղամարդ կամ կին, որը կգնա ու կծառայի ա՛յլ աստվածների՝ Արեւին, Լուսնին, կամ ողջ երկնային զորավիգներին, քարերով կջարդեք մինչեւ մահ”:

Հնագույն հեթանոսական կրոններն ի մեծի մասի հիմնված են Արեւապաշտության՝ լույսի, ջերմության կենարար հումքի պաշտամունքի վրա:

Հուդա-քրիստոնեական կրոնը դրանց բոլորին դատապարտում է մահվան:

“Վտարեք երկրի բոլոր բնակիչներին ու ոչնչացրե՛ք: Ոչնչացրե՛ք եւ դրանց ձուլածո պաշտամունքներն ու բոլոր պատկերները, բոլոր սրահները թալանեցե՛ք: Բոլոր հողերը գրավեցե՛ք եւ այդտեղ բնակվեցեք”: “Երբ քո առջեւ կհայտնվի իմ Պատգամավորը եւ կառաջնորդի այլոց մոտ՝ ես կոչնչացնե՛մ դրանց. մի՛ խոնարհվիր դրանց աստվածներին եւ մի՛ ծառայիր դրանց, մի՛ ընդօրինակիր դրանց գործերը, խափանի՛ր դրանք, դրանց սյուները”:

Այստեղ երեւում է աշխարհի բոլոր ժողովուրդների ազգային ավանդական կրոնների նկատմամբ հրեաների թշնամական ատելությունը: Նրանք քարոզում են այլադավանների եւ ազգային սրբությունների ու մշակութային արժեքների ոչնչացում, որ հոգեւոր ու ֆիզիկական գենոցիդ է կոչվում:

Հուդաքրիստոնեական Աստվածաշունչը հագեցած է բոլոր ազգային մշակույթների ոչնչացման բացարձակ կոչերով: Հրեաների իրական գործընթացը լիովին համապատասխանում է հուդայիզմի այդ դրույթին: Նրանք մշտապես ոչնչացրել եւ ոչնչացնում են այլոց մշակութային հուշարձանները. ոչնչացնում են քաղաքների, նույնիսկ փողոցների պատմական անունները: 1917թ., հրեակոմունիստների կողմից Ռուսաստանում իշխանության զավթումից հետո, նրանք ակտիվորեն փոխեցին քաղաքների ու փողոցների ազգային պատմական անունները` տեղադրելով հրեական ավազակների անուններ. ինչպես՝ Մարքս, Լենին, Ձերժինսկի, Լունաչարսկի եւ այլ անպիտանների ու հանցագործների անուններ: Իրենց ամբողջ պատմական գործունեության ընթացքում եւ աշխարհի բոլոր երկրներում հրեաները չհայտարարված պատերազմ են մղում պատմական ճշմարտության դեմ: Հրեաները մշտապես պայքարում են նաեւ խոսքի ու մամուլի ազատության դեմ. հատկապես երբ խոսքը վերաբերում է իրենց հանցագործ գործունեությանը: Հենց դրա համար է գրվում ու քարոզվում նրանց կողմից հակասեմիտիզմի դեմ պայքարի մասին Ռուսական Ֆեդերացիայի քրեական օրենսգրքի 282-րդ հոդվածը, այսպես կոչված էքստրեմիզմի կամ տեռորիզմի դեմ:

7. Հին Կտակարանում այլ ժողովուրդներին իշխելու հրեական համաշխարհային գաղափարը ֆինանսական հարկի ու առձեռն վարկի միջոցով՝ շարադրված է այսպես. “…եւ դու պարտք կտաս շատ ժողովուրդների, իսկ ինքդ պարտք չես վերցնի, ինքդ կիշխես շատ ժողովուրդներին, իսկ նրանք քեզ (քո վրա) չեն իշխի”: Այլ ժողովուրդներին իշխելու հրեական ձգտումը բնականաբար առաջացնում է հակահրեական արձագանք: Այդպիսով ազգային, ռասսայական եւ կրոնական թշնամանք ժողովուրդների միջեւ: Այստեղ են եւ, այսպես կոչված, հակասեմիտիզմի արմատները: Դրա դրդապատճառը հուդիզմն է:

8. Հրեաների կենդանական գազանությունը նմանակում չունի պատմության մեջ: Մինչ Ավետյաց Երկիր մտնելը Մովսեսը հետախուզության ուղարկեց Հիսուս Նավինին ընկերոջ հետ: Վերադառնալով նրանք հրահրեցին հրեաներին տիրապետել այսպիսի արտահայտությունների. “Մի՛ վախեցեք այս հողի ժողովրդից, քանզի այն կդառնա ուտելիք մեզ համար”: Հրեաներն արդեն կերել էին աշխարհի մի քանի ժողովուրդների (Ամորեններ, Խեթեր եւ այլն), դրանցից ոչինչ չէր մնացել, բացի աստվածաշնչյան հիշատակումից:

Ի՞նչ կարող են առաջացնել այդ պատմություններն այլ ժողովուրդների մոտ. երեւի պատասխան ատելություն:

 9. Դավիթ թագավորի ժամանակներում հրեաները գազանային անողոքությամբ ոչնչացրին Ռավի Ամոնական ամբողջ բնակչությանը՝ մարդկանց կենդանի նետելով սղոցների, երկաթյա մեխանիզմի կացինների տակ եւ վառարանների մեջ: Սա վկայում է, որ “կրեմատորիաներն” հրեաները ստեղծել էինՀիտլերից շատ առաջ: Նա միայն նույնն էր արել. գուցե ի պատասխա՞ն…

10. “…Քեզ համար ա՛յլ մարդկանց կտամ եւ քո հոգու համար՝ ժողովուրդներ” (Հիսուս):

11. Ինչ գարշելիություններ է քարոզում հուդայիզմը՝ լավ է երեւում մի “աստվածամեծար” Լեւիտի պատմությունից:

Մի անգամ նա գիշերում էր Ճենովայում, եւ բնակիչները որոշեցին բռնաբարել նրան: Լեւիտն իր փոխարեն նրանց հանձնեց իր հարճին եւ նրանք հրճվեցին նրանով, գիշերը զվարճանալով: Այդ կինը սողեսող հասավ բնակարանի դռներին եւ մնաց պառկած մինչեւ արեւածագ: Լեւիտը միայն առավոտյան մոտեցավ իր սիրուհուն եւ տեսավ, որ նա մահացած է: Նա վերցրեց դանակը եւ մարմինը կտրատեց տասներկու մասի եւ ուղարկեց Իսրայելի բոլոր ծայրամասերը:

Ի՞նչ զգացումներ կարող է առաջացնել այդ “սրբի” արարմունքը նորմալ մարդու մոտ: Երեւի գարշանք: Այդ բոլոր զազրելի արարմունքները նկարագրվում ու քարոզվում են զանգվածային տպաքանակներով: Բնականաբար, դա առաջացնում է հակակրանք, ատելություն ու բաժանում: Բայց ըստ Աստվածաշնչի՝ “աստվածապաշտ” Լեւիտի արարքները հրեաների մոտ ոչ թե գարշանք էին առաջացնում, այլ` լոկ զարմանք:

12. Աստվածաշնչի 14-րդ գլխի Երկօրինության մեջ հրեական “Աստվածը” սովորեցնում է նրանց ինչպես սնվել, եւ այդտեղ երեւում է նրա “շովինիզմը” (ոտանավոր 21): “Մի կերեք ոչ մի անկենդանություն. քո բնակավայրերում հայտնված օտարին տուր այն կամ ծախիր, թող նա ուտի, քանզի դու սրբազան ժողովուրդ ես քո Տեր Աստծո մոտ”: Եհովան ավելի լավն է, որ հրեաներին նման գարշանքի է մղում:

Բնականաբար, հուդայական նման պատգամները հրահրում են միջազգային ու ցեղապաշտական, կրոնական հակամարտություններ:Այլածիններին թունավորված սննդով կերակրելը շատ կարեւոր վարքակերպ է հրեաների համար. այն վերաբերում է ոչ միայն նյութական սննդին, այլ` նաեւ հոգեւոր: Նրանք մյուս ժողովուրդներին կերակրում են եւ քրիստոնեությամբ՝ իրենք հեռու մնալով դրանից:

Այլոց կերակրում են եւ “ինտերնացիոնալիզմով”, քայքայելու համար նրանց ազգային ու ռասսայական հավատքները, պատմությունները, մշակույթը, սովորույթները, գիտությունը, վարքն ու բարքը: Ավերում են նրանց մոտ իրոք մարդկային ամեն ինչ՝ դարձնելով նրանց անդեմ ու անմիտ ինտերնացիոնալիստ, ինչպիսին իրենք երբեք չեն դառնում: Հին կտակարանը խստագույն հրեական ցեղապաշտություն է, ռասիզմ եւ ինքնամեծարում:

Նոր կտակարանը (քրիստոնեություն)՝ թուլամիտներին տրված սատանայական ապազգայնություն է (ինտերնացիոնալիզմ): Հրեաներն այլոց կերակրում են ոչ միայն քրիստոնեական ապազգայնությամբ: Նրանք ընտրության են ներկայացնում եւ այլ թունավորված ապազգային ուտատեսակներ. իսլամ, կոմունիզմ, համաշխարհային քաղաքացություն, “նոր համաշխարհային կենսակարգ”: Նրանք մոգոնեցին “դասակարգային պայքարի” գաղափարն ու դրանով կերակրում են մյուս ժողովուրդներին՝ ազգային վերնախավը հենց այդ ժողովուրդների ձեռքով տապալելու եւ դրանց տեղը գրավելու համար:

Դասակարգային պայքարի գաղափարը հրեական միջավայրում լիովին արգելված է. նրանց համար գլխավորն ազգային միասնությունն է: Բայց փորձեք դուք ստեղծել Ռուսական Ազգային Միասնություն (ՌԱՄ)՝ ձեզ կծածկեն “ֆաշիստներ, ազգայնամոլներ, ռասիստներ” պիտակներով: Նման ապացույցներ, ինչքան ասես կարելի է ներկայացնել, բայց այսքանն էլ բավարար է հուդայիզմի գաղափարներին արմատական գնահատական տալու համար:

Հրեական “սինագոգերն” այսօր էլ լոկ կրոնական կենտրոններ չեն, այլ դպրոցներ` միջազգային հրեական վերնախավի համար կադրեր դաստիարակելու համար:

Հուդայիզմը՝ որպես գաղափարաբանություն, հարուցում, հրահրում է ազգային ու կրոնական թշնամանք, փնովում ու նվաստացնում է ոչ հրեաների ազգային պատկանելությունը: Հուդայիզմը նվաճողական ու անբարոյական գաղափար է, չարի նպատակներ արարող, որ հրեաներին մղում է հանցագործությունների իբր աստծո անունից` նրանց ներշնչելով արդարացման միտում:

 Հրեաների նկատմամբ այլ ժողովուրդների հակակրանքի պատճառը հուդայիզմն է: Այն ահռելի քանակով հրատարակվում եւ քարոզվում է: Այս ամենը ոչ թե պատմություն է, այլ նաեւ նրանց ներկան ու ապագան: Սա նաեւ նրանց կենսակարգն է՝ պատգամները բոլոր ժամանակների համար:

Իսրայելում սահմանադրություն չկա. դրան փոխարինում են Թորան ու Թալմուդը: Հենց դրանք են նրանց օրինաչափությունները: Դաստիարակման ու կրթության համակարգն ամբողջովին հիմնված է Թորայի ու Թալմուդի սկզբունքներին: Հուդայիզմը հրեական ազգային գաղափարախոսության եւ հոգեբանության վրա է հիմնված:

Աշխարհի ժողովուրդների բնական հակադրվածությունն անվանվում է “հակասեմիտիզմ”: Միշտ էլ հակասեմիտիզմի հարցի շուրջ մեծ աղմուկ է բարձրացել, բայց ոչ ոք չի բացատրում դրա պատճառները: Գուցե խնդիրը հակասեմիտներում չէ՞, այլ հենց սեմիտների՞… մեջ:

Քրիստոնեություն

Հուդայիզմի զարգացման, առաջընթացի հետագա փուլը եղավ քրիստոնեությունը: Ըստ ծագման՝ Հիսուս Քրիստոսը մաքուր ջհուդ էր. Դավթի ու Աբրահամի ուղղակի ժառանգը: Որպես ճշմարիտ ջհուդ նա աղճատվեց (մկրտվեց) ծննդյան 8-րդ օրը: Այս առթիվ քրիստոնյաներն հետագայում հայտարարեցին մեծ տոն՝ “Տիրոջ մկրտում”, որը նշում են նոր տոմարով հունվարի 1-ին, կամ հնի՝ 14-ին: Տերտերները նրան անմիջապես չաստվածացրին: Նրան աստված հռչակեցին միայն մեր թվարկության 325թ., Նիկեայի 1-ին Տիեզերական ժողովում, որտեղ եկեղեցու հրեա-մասոնական հոգեւորականներն ինքնակամորեն, ձայների մեծամասնությամբ (218 կողմ, 2 դեմ), ինչպես կուսակցական ժողովում, նրան նշանակեցին “աստված”: Քրիստոսը շատ կարեւոր խնդիր էր լուծում՝ հրեական հանցախմբի հանձնարարությունը. մնացյալ ժողովուրդների հոգեւոր տարրալուծում: Դավիթների որդին նպատակ ուներ կոտրել ժողովուրդների ինքնապահպանման բնական ձգտումը, ճիգերն՝ ընդդիմանալու այլոց հարձակմանը, հրեական նվաճմանը՝ չարին:

1. Քրիստոսը քարոզում էր. “Դուք լսեցիք, թե ինչ են ասում. աչքն աչքի համար, ատամն՝ ատամի: Իսկ ես ձեզ ասում եմ. մի՛ ընդդիմացեք չարին: Ով կխփի ձեր աջ այտին, նրա կողմ շրջիր եւ մյուսը: Ով կցանկանա վերցնել շապիկդ՝ վրայինն էլ տուր (տուր եւ վարտիքդ)”:

Քրիստոսի քարոզի այս սկզբունքը՝ “Մի դիմադրիր չարին”, գլխավորն է քրիստոնեության մեջ: Այս պախարակելի միտքը Քրիստոսն աշխատում է տեղադրել անմիտ հավատացյալների գլխում՝ դրանց չառարկող ճորտեր դարձնելու բուն նպատակով:

2. Ճորտատեր հրեաները կցանկանային, որ քրիստոնյա-ճորտերն իրենց այնպես պահեին, ինչպես սովորեցնում է սիոնիստ Հիսուսը: “Դուք գիտեք` ինչ են ասվում` “սիրի՛ր մերձավորիդ եւ ատի՛ր թշնամուդ”, իսկ ես ասում եմ. սիրեցե՛ք ձեր թշնամիներին, օրհնեցե՛ք անիծողին, աստվածացրե՛ք ձեզ ատողին, աղոթեցե՛ք ձեզ նեղացնողին…”: Քրիստոնյան պիտի լիներ իրական ստրուկ: Նման ստրուկն անկասկած գերադասելի էր հին ստրուկներից, որոնք երբեմն նույնիսկ ծառանում էին: Այս ստրուկի մոտ շղթաներն ուղիղ գլխի մեջ էին, գիտակցության մեջ: Հոգեւոր ճորտը՝ քրիստոնյան, ջհուդներին ավելի շահավետ էր, քան հին միջոցով նոր ճորտացվածը:

Ջհուդ Քրիստոսի քարոզչությունը ճգնում է բացառել մարդկանց համարժեք դիմադրությունը հրեական զավթմանն ու աճին: Քրիստոնեությունն արդյունքի հասա՛վ, չնայած ամբողջ ապազգայինին, քանզի դիմեց եւ բնականին՝ սրին, կրակին, բնաջնջելով ժողովուրդների առողջ ուժերը, այլ ոչ թե մյուս այտն էլ հակառակորդին տրամադրելով՝ ինչպես քարոզում է առ այսօր այլոց: Ինքը եւ այսօր (2004թ.) դեռ նվաճում է, իսկ այլք՝ կորցնում: Ըստ որում, ո՛չ լոկ ռազմադաշտերում, ինչն ավելի սարսափելի է: Նա նվաճում է մարդկանց ուղեղը, հոգին է առնում, կյանքին տեր դառնում…

Ջիվանին կասեր.

Մի քաղաք գիտեմ ժամի սիրահար,

Բնակիչները հայ, մոտ քսան հազար,

Իրենք հաց չունին ուտելու համար՝

Նորից վանք են շինում՝ խելքի աշեցեք…

(Կներես ընթերցող, չեմ կարողանում այս օրից անկախ, միայն անցյալի դավերը բացել, լոկ դրանք լացել. իսկ մեր օրե՞րը… Հետո ուշ կլինի՝ ինչպես հիմա):

Քրիստոնեությունն անընդմեջ շեշտում է, որ հիմնված է սիրո վրա: Սա քարոզի հիմնարար սուտն է, խաբեբայությունը՝ կոչված իրոք քող, դիմակ լինելու:

Քրիստոնեության մեջ սիրո կոչեր կան, բայց …, իսկ մոտիկներիդ՝ հարազատ մարդկանց, նա քարոզում է աներեր զոհել, սիրով չտարվել: Ահա այդ քարոզչությունը. “Եթե որեւէ ոք, գալով ինձ մոտ, չի ստի իր հորն ու մորը, կնոջն ու զավակին, քրոջը, եղբորը, կյանքն իր սեփական՝ չի՛ կարող լինել նա իմ կենվորը”: Նա քարոզում է. “Հոգին սիրողը կկործանի այն, իսկ այն ատողը միշտ կպահպանի կյանքում հավերժական”: Վերջին կարգի չարագործն իսկ չի կոչի նման բանի՝ ատել մորն ու հորը, կնոջն ու երեխաներին, սեփական հոգին եւ պաշտել իրեն, եթե այդ չարը խելագար չէ: Բայց չարագործը տեսնելով, որ իր զրուցակիցը շատ է “խելացի”, ասաց ավելին, բացատրեց նրան, որ նպատակն իր այլ է լիովին. “Կարծո՞ւմ եք, արդյոք, որ ես եկել եմ ձեզ խաղաղություն ու սեր շնորհելու…: Ո՛չ, ասում եմ ձեզ, եկել եմ զատեմ ու ամորձատեմ. հինգ արարիչներ մի տան մեջ շատ են: Նրանք կկռվեն ու կբաժանվեն. երեքն՝ երկուսի, երկուսը՝ մեկի: Հայրը որդու դեմ, մայրը՝ աղջկա, իսկ աղջիկը՝ մոր, սկեսուրը՝ հարսի”: Նույնն է քարոզվում եւ Մաթեւոսի Աստվածաշնչում. “Մի մտածեք, թե ես եկել եմ երկրին խաղաղություն տալու. ես սուտ եմ բերել, քանզի եկել եմ բաժանելու որդուն հորից, մորն աղջկանից, հարսին սկեսուրից… թշնամիները տանից պիտ լինեն…”:

Ջհուդա-մասոնական նոր ձեռնարկը՝ բոլշեւիզմը, ուզում էր ջհուդա-մասոնական հին նպատակներն իրագործել յուրովի: Մարքսը, Էնգելսը, Լենինն ու Տրոցկին արյան ծովեր թափեցին. սպանել տվեցին հորը` որդուն, որդուն էլ՝ հորը, եղբայրն եղբորը, քրոջը, մորը, հարազատները մորթեցին իրար… Ողջը վարվեցին քրիստոնեաբար, նույն գործակարգով (տեխնոլոգիա): Քրիստոսի քարոզչությունն ապշեցնում է իր հրեական անպատկառությամբ, նա վատը որպես լավ է քարոզում, հիվանդը՝ առողջ, գեշը՝ գեղեցիկ…: Քրիստոսը հասավ իր խաբածներին ծնկի բերելուն:

Հեթանոսները ծնկի չեն իջել՝ երկրպագելով ճիշտ աստվածներին: Գիտեին նրանք, որ իրենք նրանց ստրուկները չեն, այլ զավակները:

Ջհուդը մարդկանց ինքնագնահատանքը իջեցրեց զրոյի: Նա մարդկանց իրենց հոգիներում ստրուկ դարձրեց: Քրիստոնյայի գերագույն մեղքը հպարտությունն է: Ստրուկը հպարտ չպետք է լինի, այլ թույլ, մեղսակիր: Քրիստոնյայի մոտ ամեն բնական արարք հանցանք է, նույնիսկ ծննդի կենարար կարգը՝ պախարակելի: Այդու էլ դեռ կույս՝ բայց բեղմնավորված Մարիամը վիժեց իրեն՝ Հիսուսին: Ահա՛ ինչի է հասցնում մարդկանց այդ քարոզչությունը, ահա՛ հենց սա է սատանայական “խաչն՝ ընդհակառակը”: Քրիստոնեական եկեղեցում հավատամքային գլխավոր ծեսերից մեկն, այսպես կոչված, “մասունք” ընդունելն է: Սա արարողություն է եւ նշանակում է, որ մտովի արյուն են խմում եւ մարդկային մարմնի մի կտոր միս ուտում: Արդյո՞ք դրանով եկեղեցին չի այլասերում ու քայքայում հավատացյալների հոգին… Քրիստոսն ասում է. “Եթե չուտես մարմինն ու չխմես արյունը մարդու զավակի՝ չես ունենա կյանք: Ուտողն իմ մարմինն ու խմողն իմ արյունը, կապրի հավիտյան”:

Մասունքի ծեսով եկեղեցին մի կրակոցով երկու նապաստակ է սպանում. մեկով հարբեցնում է մարդկանց, վարժեցնում (սպիրտի ազդեցությանը), երկրորդով՝ դարձնում մարդակեր ու արյունախում` այլասերելով ուղեղն ու հոգին:

Քրիստոնեությունը դեռ մտովի է մարդուն վարժեցնում մարդակերության, իսկ հուդայիզմը դրան է մղում ներկայում: Ջհուդների վերաբերմունքն Արիական Արյան հանդեպ, սնապաշտական բնույթ է կրում: Արիական արյունն օգտագործում են ոչ միայն բարձրագույն մասոնները, այլեւ Խասիդների շարքային հավատացյալներն էլ:

Չնայած Աստվածաշնչում Հին Կտակարանը Թորայի առավել մեղմացված տարբերակն է, այնուհանդերձ այդտեղ էլ են պահպանվել ուղղակի ցուցումներ հրեաների այդ գազանային սովորույթի արարման: Քանի առկա են հրեաները, այդ սովորույթն իրագործում են: Այս մասին մի աշխատություն ունի եւ Վլադիմիր Իվանի Դալը, որի գիտական հիմնավորվածությունն ու մանրակրկիտությունը տարակուսանք չեն թողնում: Այդ ծեսը կատարվում է ծոմապահության հրեա-սատանայական տոնի՝ Պասի նախօրյակին: Նրանք գողանում են երեխաներին, գազանաբար տանջում ու հոշոտում: Մարմինը ծակոտում են հատուկ կրոնական ասեղներով, հաճախ քերում են մաշկը, արյունը քամում եւ այն օգտագործում են կրոնական նպատակներով. մասնավորապես՝ ավելացնում են պասի ուտելիքին:

Նման անթիվ փաստերի հիման վրա են “խեղճ ու դժբախտ” հրեաներին ճնշում ու հալածում մարդկության ամբողջ պատմության ընթացքում: Նման ոճրագործությունների պատճառով են ատում հրեաներին հակասեմիտներն ու “անիծյալ ֆաշիստները”: Հրեա-դիվային այս տոնը քրիստոնեությունը հռչակել է “սուրբ”:

Քրիստոսը մարդուց հոգի է ուզում: “Այդժամ Հիսուսն ասաց իր աշակերտներին. -Եթե որեւէ ոք ցանկանա գալ իմ հետեւից՝ թող ժխտի իրեն եւ խաչս վերցնի ու հետեւի ինձ, եթե ուզում է իր հոգին պահի, կկորցնի այն, իսկ եթե հոգին ինձ համար դնի՝ կգտնի նրան”:

Իրական աստվածն հոգի է տվել ա՛յս կյանքի համար եւ դեռ կենդանի մարդու հոգին նա չի կարող խլել, իսկ մահից հետո դրանք իրենք են գնում նրա մոտ: Բայց ո՞վ կարող է այդպես պահանջել. հարկավ սատանան, ում պետք են դեռ ողջ մարդկանց հոգիները: Եվ այդ սատանան հենց Քրիստոսն է, կամ սատանայի լոկ մի ծառան է:

Նոր Կտակարանը նույնպիսին է՝ ինչպիսին Հինը՝ հրեական շովինիզմի գիրքը

Այս բոլոր գրքերը հրեաներն են գրել, բոլոր հերոսները հրեաներ են, ներկայացված է միայն հրեաների պատմությունը: Այս բոլոր գրքերում քարոզվում է հրեաների առավելությունն ու նրանց ատելությունը այլ ժողովուրդների հանդեպ: Բերենք օրինակ (Մաթեւոսի ավետարան, գլուխ 15, շարադրանք 22-28)՝ “Եվ ահա այդ շրջաններից եկած մի կին գոչում է նրան. “Գթա ինձ Աստված, Դավիթների զարմ, աղջիկս դաժանորեն գժվում է”: Նա ոչ մի բառով չէր պատասխանում: Աշակերտները խնդրում էին. “Հեռացրու դրան, քանզի գոռում է մեզանից հետո”: Եվ նա ասաց խնդրող կնոջը. “Ես ուղարկված եմ միայն Իսրայելի Տան ոչխարների մոտ””:

Ինչպիսի՞ն պիտի լինի քրիստոնեական հոտի մտավոր ու հոգեւոր կարողությունը:

“Օրհնյալ են ՀՈԳՈՎ ԱՂՔԱՏՆԵՐԸ, քանզի նրանցն է երկնային արքայությունը”. այս է քարոզում Քրիստոսը: Շատ պարզ ու հստակ է, որ քրիստոնեությունը հաշվարկված է թուլակամների ու թուլամիտների համար: “Այս կերպ վերջիններն առաջ կգնան, իսկ առաջինները` հետ կմղվեն”: Լոկ սին հավատի վրա կառուցված կրոնները շատ են սիրում թուլամիտներին. դրանց հետ հեշտ է ու հարմարավետ:

Քրիստոնեության բարոյականի երկդիմությունն ու երեսպաշտությունը սահմաններ չունի. մի դեպքում շատ որոշակի, գնահատական լավի ու վատի, իսկ մյուս դեպքում ցանկացած պահին կարելի է դեն նետել բոլորն ու հայտարարել. “Մի՛ դատեք եւ դուք դատված չեք լինի. ինչով որ չափեք՝ նույնով կչափվեք”: Թվում էր, բարոյական չափանիշերը նրա համար են, որ գնահատվեն ոչ միայն այլոց՝ այլեւ սեփական արարմունքները: Հիսուսի այս կոչը դուրս է ամեն բարոյականից, մարդկային վարքի գնահատականից:

Ցանկացած հասարակարգում անհատի վարքը միշտ ենթարկվում է գնահատանքի, եւ եթե դա բացասական է, ապա անհատն էլ պիտի ենթարկվի ոչ լոկ դատական, այլ նախ բարոյական պարսավանքների: Այլ կերպ տանելի կարգ չես կառուցի: Բայց Քրիստոսի հետեւորդներին ձեռնտու է երկդեմ բարոյականը. այն թույլ է տալիս խուսափել պատասխանատվությունից, այդ անսկզբունք եւ այդո՛ւ հարմար բանաձեւի օգնությամբ:

Իսկ ի՞նչ բարոյական դիմագիծ ունեն Քրիստոսի տասներկու “սուրբ առաքյալները”: Հուդան երկար բանակցեց եւ երեսուն արծաթով ծախեց Քրիստոսին: Դա այն օրերին պատշաճ գումար էր՝ մի ողջ հողամաս Պաղեստինի մոտ: Իսկ նրա սիրելի աշակերտ Պետրոսը միայն երեք անգամ ուրացավ նրան, երբ իրեն փոքրիկ վտանգ սպառնաց. հարկավ երդվել էր երբեք չուրանալ, եւ նույնիսկ մեռնել “ուսուցչի համար”: Նույնն ասել էին մնացյալ առաքյալները: Այդքան էին համընկնում “սուրբ առաքյալների” խոստումներն իրենց վարքագծին: Նրանք առաջին իսկ վտանգի պահին վախեցան ու ցրվեցին, իսկ Պետրոսն իսկույն հրաժարվեց իր սուրբ Քրիստոսից: Խղճուկ վախկոտներ ու ստախոսներ, մորթապաշտներ ու երդմնազանցեր. ահա “սուրբ” կոչված առաքյալների իրական դեմքը: Այդ “առաքյալներ”-ն էլ՝ “ուսուցիչ” էին իրենց հռչակել ամբոխի համար: Սկսվեց նաեւ “բարիք խոստանալ, բայց չարիք բերել” գործելակերպը: Առաքյալները յուրացրել էին ուսուցչի վարքը:

Ողջախոհ մարդկանց զարմացնում է այն, որ համակարգով իրար հակադիր 2 կրոններ զետեղված են մեկ հորինվածքի մեջ՝ Աստվածաշնչում, որը նաեւ սուրբ, կանոնադրական երկ է հռչակված: Բայց զարմանալի ոչինչ էլ չկա: Աստվածաշունչը ամբողջական է, սահմանում է կարգ՝ համաշխարհային ճորտատիրական հասարակության: Ճորտատիրական հասարակարգը երկդասակարգ է. ճորտեր ու տերեր, ուր առաջինը ժողովուրդներն են, իսկ երկրորդը՝ հրեաները:

Ահա եւ ամբողջ Աստվածաշունչը՝ նրա ողջ էությունը: Այսու, երբ խոսում ենք Աստվածաշնչի մասին, ճիշտ կլինի ասել՝ հուդայաքրիստոնեության:

Մարդիկ վարժեցվող ու կառավարվող արարածներ են: Ինչու եւ ինչպես նրանց վարժեցնես, այնպես էլ նրանք կապրեն աշխարհում: Մի հին իմաստուն շատ ճիշտ էր ասել. “Մարդը նման է մի դատարկ կժի՝ ինչ գցես մեջը, այն էլ կզնգա՝ թե թափահարես”: Հուդայիզմն ու քրիստոնեությունը դաստիարակում, ձեւավորում են երկու հակադիր հոգետեսակներ: Հրեաների համար նախանշված հուդայիզմը ստրկատիրոջ աշխարհընկալում է դաստիարակում, իսկ մնացյալ ժողովուրդների համար նախանշված քրիստոնեությունը նրանց ստրուկի, լավագույն դեպքում ճորտի հոգի է տալիս: Ահա՛ ողջ խաղը: Այս նկատառումով բոլոր քրիստոնեական երկրներում իշխանություն է տրված հրեաներին:

Քրիստոնեությունը` հուդայիզմի “հինգերորդ շարասյուն”

1992թ. Նյու-Յորքում, րաբիններին ուղղված դիմումում, ամենայն Ռուսաց եւ Մոսկվայի արքեպիսկոպոս Ալեքսեյ II-ը անթաքույց գրում է. “…Մենք բոլորս Հին Կտակարանի զավակներն ենք, որ նորացված է Քրիստոսի կողմից: Երկու կտակարաններն էլ աստիճաններ են նույն աստվածամարդկային գործընթացում: Կտակարանների քարոզած աստծո հետ մարդու առնչման գործընթացում իսրայելցիները դարձան ընտրյալ ժողովուրդ, ում էլ վստահվեց ծնել օրենքներ ու առաքյալներ: Կտակարանների քարոզչության գլխավոր նպատակը դրանք համատեղելն ու դրանցում քարոզվող կրոնների համատեղումն ու հարազատությունն ապացուցելն էր: Հուդայիզմի ու քրիստոնեության միասնականությունն ունի եւ հոգեւոր եւ բնական հարազատության հիմքեր: Քրիստոնեությունն ընդգրկում է եւ հուդայականություն, իսկ հուդայիզմի ամբողջությունը՝ հենց քրիստոնեությունն է: Հրեաները հավատով շատ մոտ են մեզ. մեր օրենքները՝ ձեր սահմանածն են, առաքյալները հրեաներ են: Մեր եկեղեցու վերնախավը, հոգեւորական առաջնորդները վճռականորեն դատապարտում են հակասեմիտիզմը”:

Մարդու վարքը նախ գնահատվում է ոչ թե այլ մարդկանց՝ այլ առաջինը՝ ի՛ր արժեւորմամբ: Հիպնոսացրեք մարդուն եւ ներշնչեք, որ ինքը գորտ է, եւ նա կսկսի գորտի պես կռռալ: Հուդայիզմը բարձրացնում է հրեայի ինքնագնահատականը մեծ բարձրության. հետեւաբար եւ հոգեդրությունը: Հուդայիզմն ասում է հրեային. “Դու աստվածընտրյալ ժողովուրդ ես. մնացյալ բոլորը՝ գոյեր, կենդանիներ մարդկային տեսքով: Դու պետք է լինես տնօրինողը ամբողջ աշխարհի, կառավարողը:

Գոյերի ամբողջ կուտակած կայքը քո սեփականն է, որ առժամանակ դեռ նրանց մոտ է”:

Հրեաներն այս մարտական ոգով չեն գնում հանքից պղինձ հանելու եւ այն ձուլելու. նրանք գնում են բանկ, ֆինանսական ընկերություններ, առեւտրական կազմակերպություններ, պետական խոշոր պաշտոն են վերցնում, հեռատեսություն վարում… Քրիստոսը հակադարձ վարք է քարոզում հավատացյալին. “Դու լոկ ստրուկն ես Աստծո. դու փոքրիկ մարդ ես. ամեն ինչ աստծո կամքով է լինում. իշխանությունն էլ նա է սահմանում: Դու մեղսակիր ես. զսպիր պարծանքդ, հպարտությունդ: Հաշտվի՛ր եղածին, համբերի՛ր, տանջվիր, թեկուզ տառապիր: Թե չենթարկվես, ինքնակամ դառնաս, մյուս աշխարհում դժոխք կգնաս: Այտիդ խփեցին՝ մյուսն էլ դեմ տուր. շապիկդ են խլում՝ բաճկոնդ էլ տուր”:

Արդյունքում՝ քրիստոնյայի ինքնագնահատականը, նրա ոգին իջնում է գրեթե զրո աստիճանի եւ այդ մակարդակով նա գոյատեւում է ինչպես ողորմելի մի բութ արարած, այլ ոչ թե ապրում մարդու պես հպարտ: Քրիստոնյային դարձնում են հիվանդ, ինքնափնովող մի բութ արարած, ինքն իր մեջ զանցանք, մեղքեր պրպտող:

Քրիստոնեական կառավարները (ի մեծի մասի ծագումով ջհուդ) ոչ ամաչում են եւ ոչ էլ թաքցնում, որ արհամարում, մարդ չեն համարում հավատացյալին, այլ միայն ոչխար, որին ըստ այդմ եւ հոտաղ է պետք. չէ՞ որ դա “հոտ” է:

Հեթանոսի (բնապաշտի) մոտ “լավ մարդ” հասկացության մեջ մտնում է ազնվածին, խելացի, հպարտ, պատվասեր, գեղեցիկ, կրթված, ունեւոր, կենսախինդ եւ այդու երջանիկ մարդը: “Վատ մարդ” հասկացության մեջ՝ խառնածին, անկամ, վախկոտ, հիմար, տգեղ, ենթարկվող, հիվանդ, անդաստիարակ, աղքատ, անօգնական տառապյալն ու դժբախտը:

Քրիստոսի մոտ ամեն ինչ “թարս” էր. նրա հերոսը խղճուկ աղքատն էր, դժբախտ խոնարհը. նա՛ էր օրհնվում ու խրախուսվում, իսկ թե դրա հետ տգեղ էլ լիներ՝ Քրիստոսն ուրիշ արժեք չէր ուզի:

Բնական բարոյականի այդ ավերման մասին շատ լավ է գրել Ֆրիդրիխ Նիցշեն իր “Բարոյականության ծագումաբանություն” աշխատության մեջ: Քրիստոնեությունը միշտ էլ ատել է ազատությունը, հատկապես մտքի, խոսքի ու խղճի: Ազատությունը երբեք չի եղել քրիստոնեական արժեքների համակարգի մեջ: Զարմանալի չէ, քանզի այն կարգ է տրված ստրուկին՝ հրեաներից: Հոգեւոր ստրկությունը բացառում է այլամտությունը: Քրիստոնեական շարադրանքները մեծ սիրո մասին՝ լոկ դիմակներ են, որոնց տակ խորը նենգապահվել է ամենադաժան, հակամարդկային, նվաճողական մի սեւ գաղափար՝ ընդդեմ բնապաշտական, բնական ճիշտ գաղափարի:

Մարդիկ լավ գիտեն “մարդասիրական” արմատները խաչակիր վանքի. այն լոկ տասներեք մլն մարդ է խորովել խարույկի վրա, ըստ որում՝ միշտ էլ բացաչք՝ կենդանի: Եվ այրում էին ո՛չ պատահածին, այլ ընտրյալին. գիտնականներին, աստղագետներին եւ այլք ընտրյալների, այրում էին միշտ միմիայն նրանց, ովքեր հասու էին չարին ու բարուն:

Քրիստոնեությունն անշեղ հալածեց գիտությունը, արվեստն ու ընդհանրապես՝ ամբողջ մշակույթը: Քրիստոնեությունն հրահրեց նաեւ մեծ պատերազմներ ու արշավանքներ՝ կոչեցյալ “Խաչակրաց”: Քրիստոնյաները տասնհինգ դարեր եվրոպացիներին արգելեցին նույնիսկ բաղնիք գնալ` հայտարարելով այն հեթանոսական պիղծ ձեռնարկություն՝ գայթակղող օջախ: Մշակութային ուծացման ջհուդական վարքակարգի համաձայն՝ ոչնչացվեցին հին ձեռագրերը, գրադարանները. մինչշումերականը՝ Բաբելոնում, Ալեքսանդրականը՝ Եգիպտոսում, Էտրուսականը՝ Հռոմում, պապիրուսուինը՝ Մեմֆիսում, մեկն էլ Ցարգրադում (կավելացնենք` հայկական մատյանները, գիրը, հավատն ու տաճարները… (հայարիականը)` Հայք-Հայաստանում-խմբ.): Գողացան Յարոսլավ Մուրու եւ Իվան Գրոզնու գրադարանները, Աթենքում այրեցին կուտակման տաճարը եւ այլ բազմաթիվ նման արարքներ…: Այս բոլորն, իհարկե, միայն մի նպատակով՝ ոչնչացնել պատմական ելակետային աղբյուրները:

Քրիստոնյաները շատ են գոռգոռում համաշխարհային “սեկտաների” դեմ, բայց չեն ասում, որ դրանց մեծ մասը իրենք են հիմնել՝ նույն Քրիստոսի պաշտամունքի վրա:

ԱՅՍՔԱՆԸ

Khosrov Malkhasyan