Անմիջականությունն անշուշտ նաեւ բազմաշերտ երեւույթ է: Հայաստանի իշխանության պատմության մեջ այն տեղ ունի ոչ միայն որպես նախընտրական տեխնոլոգիա:
Հայաստանի իշխանության անմիջականության «հայր» կարելի է համարել Ռոբերտ Քոչարյանին: Նրա անհատական գործակիցներն առայժմ թերեւս անհասանելի են Սերժ Սարգսյանի համեմատ: Քոչարյանը ընդդիմադիրներին սպառնում էր «ականջներից քաշելով» իջեցնել խորհրդարանի ամբիոնից, հայտնի էին նրա բնորոշումները «մոսկաների» մասին, հետո նա Պողոս Պողոսյանի համար էր ասում, թե ափսոս մահացել է, թե չէ մի քանի բան կարելի էր ասել: Քոչարյանի ընտրանին այդ առումով իսկապես շատ ավելի հարուստ է, քան այն, ինչ Սերժ Սարգսյանը մատուցում է նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում:
Բայց, Սարգսյանն այդ ընթացքում փորձում է գուցե անցնել հենց Քոչարյանի հետքերով:
Բանն այն է, որ երկրորդ նախագահի անմիջականության տարբեր դրսեւորումների շերտերից մեկը՝ կարեւոր շերտերից մեկը, իշխող համակարգին եւ հասարակությանը սեփական ինքնավստահությունն ու այսպես ասած դրության տերը լինելը ցույց տալն էր: Իհարկե, այստեղ էլ, ամեն գործիչ դա ցույց է տալիս, ինչպես ասում են, իր «կարդացածության չափով», թեեւ հաճախ իհարկե նաեւ այլ կերպ են ասում՝ առավել եւս, որ շատերը կարդալ չեն սիրում:
Բայց, զուտ փաստական իմաստով, անմիջականությունը հատկապես Հայաստանի իշխող համակարգի արժեքային սահմաններում հանդիսանում է ինքնավստահության կարեւոր չափանիշներից մեկը: Այսինքն, եթե «շեֆն» ազատ է իրեն զգում, ձգված չէ, ամեն բառի վրա երկար չի մտածում եւ այլն, ուրեմն նա ինքնավստահ է, դրության տերն է, ուրեմն նրա դեմ «խաղ չկա»:
Ռոբերտ Քոչարյանի անմիջականության կարեւոր շերտերից մեկը հենց դա էր՝ իշխող համակարգում անվերապահ լեգիտիմության հասնելու եւ պահպանելու կարեւոր գործիքներից մեկը:
Ըստ երեւույթին, Սերժ Սարգսյանն էլ ներկայում փորձում է կիրառել այդ գործիքը, ցույց տալու համար, որ ինքնավստահ է եւ հանդիսանում է դրության տերը:
Բայց այստեղ իհարկե կա մի էական հանգամանք, որը Սարգսյանն ու անմիջականության տեխնոլոգները հաշվի չեն առել: Դա տեխեկատվական ենթակառուցվածքների զարգացումն ու բազմազանությունն է, որը բերել է հասարակական հաղորդակցության եւ ընկալումների զգալի էվոլյուցիայի, զգալիորեն փոխելով նաեւ հասարակությանն ու երեւույթների ընկալումը հասարակական շրջանակներում:
Հետեւաբար այն, ինչ հաջողությամբ կամ անվնաս աշխատում էր Ռոբերտ Քոչարյանի պարագայում, Սերժ Սարգսյանի պարագայում դառնում է բումերանգ: