Այո´,մենք կայինք Նրանից առաջ:

Սակայն աçխարհի լայնքի վրայով
Մի չտեսնված մրրիկ Էր անցել:

Հրեա մի գունատ՝
Քçված իր երկրից,
Օտարականի ու հյուրի տեսքով,
Ինքն իրեն տարավ աçխարհից-աçխարհ:

Զորավոր Էին Աստվածները հին,
Այնքան զորավոր,
Որ չԷին ստում:

Իսկ խեղճ ու աղքատ այդ եբրայեցին
Եկավ çաղ տալու խոստումներ օդում,
Եկավ զինավառ գեղեցիկ ստով…

Միամիտ Էին Աստվածները հին,
Միամիտ այնքա´ն,
Որ ծարավն իրենց հագեցնում Էին լոկ արյամբ զոհի
ԵՎ իրենց քաղցը՝ նույն զոհի մսով:

Իսկ եբրայեցին եկավ ասելու.
«Այս Է մարմինն իմ,առեք ու կերեք:
Այս Է արյունն իմ,ըմպեցեք սիրով»…

ՈՒղղամիտ Էին Աստվածները հին,
ՈՒղղամիտ Էին՝
Պարզ դերձակի պես.
Իրենց հավատի հանդերձը նրանք
Միçտ ձևում Էին ճիçտ կյանքի վրա:

Իսկ եբրայեցին եկավ կարելու
Մի համընդհանուր-կախարդիչ հանդերձ,
Որով պիտի որ հավասարվեին
Ե´Վ վտիտ ու գեր,
Ե´Վ հաստ ու բարակ…

Ճçտախոս Էին Աստվածները հին,
Ճçտախոս Էին՝
Երեխայի պես.
Մարդկանց մարդ Էին նրանք անվանում,
Իսկ իրենց՝ աստված:

Իսկ եբրայեցին ասաց.«Մարդ եմ ես»,
ԵՎ…դարձավ աստված՝
«Մարդ եմ» ասելով…

…Զորավոր Էին աստվածները հին,
Այնքա´ն զորավոր,
Որ անկեղծ Էին ու չԷին ստում:
Իսկ պատմության մեջ կան ժամանակներ,
Երբ ով չի ստում՝ պիտի կործանվի՜…

ԵՎ կործանվեցին աստվածները հին:

Մարդիկ,
Որ երեկ ունեյին տարբեր աստվածներ բազում,
Պարտավոր Էին հիմա ունենալ
Միայն մի´աստված,
Բոլո՜րը՝ լոկ մի,միայն մի´աստված:
ԵՎ չգիտեին,
Թե ո՞վ Է այդ Մին
ԵՎ ի՞նչ Է ուզում…

Արամազդների,Միհրերի տեղակ,
Բոցբեղ-բոցմորուք çեկ Վահագներին փոխարինելու
Եկավ մի հրեա սևմորուք-սևբեղ,
ԵՎ Աստղիկների,Անահիտների ու Նանեների
Երեկվա տեղում այսօր հաստատեց
Իր մորը դալու՞կ,թե՞ ամոթահար:
ԵՎ խոսում Էին նրանք մի լեզվով ,
Որ չԷր հասկացվում:

Մեհյանների տեղ ու բագինների,
Նրանց դեռ տաք-տաք մոխիրի վրա,
Հասակ նետեցին
Դեռևըս անծեփ և փայտակտուր աղոթատեղիք՝
Իրենց խաչերը սուր մխրճելով
Նախ՝ սրտերի՜ մեջ,
Ապա՝ երկնքի´…
Ատրուçանների խուրձ-խուրձ բոցերի առատության տեղ
Կենտ-կենտ հասկերի չար աղքատությամբ
Պաղ-պաղ մոմերն են ուզում դառնալ հաց մի նոր հավատի,
Որ իրեն կոչում կամավորություն,
Բայց տարածվում Է բռնությամբ անքող…

…Առանց հավատի կյանքում դյուրին չԷ նույնիսկ մեռնելը,
Իսկ ապրելն…արդեն անկարելի Է:

Մարդուց խլեցին իր հավատը հին,
Իսկ հավատը նոր հաստատվեց խոսքո՜վ,
Մի´միայն խոսքով,
-Դեռ նորը չկա՜ր:

Ավերվեց հինը ու փլատակվեց,
Իսկ նորը միայն կառուցվեց խոսքո՜վ,
Մի՜միայն խոսքո՜վ.
-Դեռ նորը չկա՜ր:

ԵՎ այսպես՝
Հանկարծ ու դանդաղորեն
Ամե՜ն ինչ çրջվեց,
Տակն ի վեր եղավ,
ԵՎ կարգի բերել չԷր կարող ոչ ոք.
-Ինքը çրջողն իսկ չԷ´ր կարող Էլ,չԷ՜:

Եվ այսպես՝
Կյանքից մնաց մի «մեղա»,
Որ պիտի նաև…բարձր չհնչեր:
ԵՎ այսպես՝
Անցավ ողջ հարյու՜ր տարի,
Որ կարճ Է թվում,երբ գիրք ես կարդում,
Իսկ երբ ապրում ես և ամեն րոպե
Զգում ես մաçկի´դ,զգում ես սրտո´վ,
ՈՒղեղիդ բոլո՜ր ծալքերով՝
այնժամ…

Հենց այսպես Էինք մենք ապրում այնժամ:

Հայաստան կոչված աçխարհն Էլ արդեն
Լոկ անունով Էր Հայաստան կոչվում:

ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ
———————————————————————————————

ԹԵ ՄՆԱՅԻՆՔ ՀԵԹԱՆՈՍ

…Ի՞նչ գործ ուներ Քրիստոս,
Հեզությունը մեզ խաչող,
Ոչ խունկ ուներ,ոչ սաղմոս,
Ոչ շարական աղաչող:
Բագին լիներ մեզ փարոս,
Մեհյան լիներ Աստղիկի,
Թե լինեյինք հեթանոս,
Այսքան չէինք մորմոքի:
Եվ ի՞նչ տվեց անամոթ,
Սուտ Եհովան մեր ազգին…
Անվերջ օգնեց թշնամուն,
Անվերջ զարկեց մեր բազկին,
Հարկավոր չէ Թադևոս,
Ոչ էլ Հիսուս Քրիստոս,
Բագին լիներ մեզ փարոս,
Օ՜, մնայինք հեթանոս:

ԽԱՉԻԿ ԴԱՇՏԵՆՑ

———————————————————————————

Քսան դարու Քու վրեժդ թող որ այսօր ես լուծեմ,
Ո՜վ Աստվածուհի´դ Անահիտ:
Ահավասիկ քու բագինիդ կրակներուն մեջ նետեցի
Իմ խորտակված խաչափայտիս երկու թևերը թունավոր:
Եվ ցնծա դուն,ո´վ Ոսկեմայր,
Լուսավորչի կողերեն,ժանտ ոսկոր մը քեզ կծխեմ…

ՍԻԱՄԱՆԹՈ

Կարդացողի Հավանություն՝  15  0