Էս Վազգեն Մանուկյանի երեսը պադո՞շ ա, էլի՞ խոսեց Լեւոնի մասին։
2008թ-ի ընտրություններից հետո ես ընդհանրապես մոռացել էի Վազգեն Սանուկյանի գոյության մասին, ու էլի չէի հիշի եթե նորից մեյդան չհելներ ու իրա անփառունակ գոյության մասին մեզ չհիշեցներ:
Այ Վազգեն, հլը խոսելու տեղ ունե՞ս։
Մոռացե՞լ ես, որ քո կողմից օրինական ճանաչված 2008թ. նախագահական ընտրություններում Լեւոնը քեզնից 20 անգամ ավելի շատ ձայն ստացավ։
Եթե էս երկրում իսկապես «Լեւոնախտ»-ով տառապող մի մարդ կա, էդ մարդը դու ես։ Քեզ թվում էր, ու հիմա էլ թվում է, որ Լեւոնը չլiներ, 1991-ին դու էիր դառնալու Հայաստանի հիմնադիր նախագահը։
Բա որ էդքան համոզված էիր, որ նրանից ավելի արժանի էիր էդ պատվին, ինչի՞ էդ տարվա ընտրություններին վախեցար մրցել նրա հետ ու քվեարկությունից մեկ ամիս առաջ ետ կանգնեցիր առաջադրվելու մտադրությունից։
Դո՞ւ չէիր, որ 1996-ին գրոհեցիր Ազգային Ժողովի շենքը, առեւանգեցիր ու Լինչի դատաստանի ենթարկեցիր խորհրդարանի նախագահին ու փոխնախագահին, դրանով հարթելով Նաիրի Հունանյանի ճանապարհը։
Դո՞ւ չէիր, որ 1998-ին 10% ձայն խլեցիր Կարեն Դեմիրճյանից ու ընտրությունների երկրորդ փուլում նվիրեցիր Ռ. Քոչարյանին։
Դո՞ւ չէիր, որ 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին տեսախցկի առաջ հրճվանքդ հազիվ զսպելով, Նաիրի Հունանյանին ու նրա մարդասպան ընկերներին “ռոմանտիկներ”  հռչակեցիր, իսկ երեկոյան կերուխում ու երգուպար կազմակերպեցիր ԱԺՄ-ի գրասենյակում։
Դո՞ւ չէիր, որ 2008-ի ընտրությունների արդյունքները ճանաչելու դիմաց դարձար ժամանակին քո կողմից «իդիոտ» կամ «տականք» անվանված Սերժ Սարգսյանի կից հանրային խորհրդի նախագահը, ու հիմա, բազմած Ռոբին պատկանող հյուրանոցում, քեզ «նախագահ» ես երեւակայում։
Էս իշաբեռով դո՞ւ մնացիր, որ խոսես Լեւոնի մասին։ Ինչքան խոսես՝ էնքան ավելի շատ բան ենք քեզ հիշեցնելու, այ համաշխարհային տականք…