Ռուսի ասած « Պօսլե օբեդա, գարչիցի նենադօ»։  Ծառուկյան և Սերժ ՝ երկուսն էլ օգտագործում են կուսակցական լիդերությյունը ինչպես սեփական վահան։ Դրանցից մեկը նաև կլինի բարեգործ, գործարար կամ բռնապետ նույն նպաակով՝ ինքնապաշտպանություն։ Սրանց քայլերը եթե  փոխպայմանավորված չեն ամբողջությամբ , միևնույնն է հետապդում են նույն նպատակը՝ ապակողնորոշել լայն զանգվածներին, հեղինակազրկել  իրավամբ արժանավորներին, ստերիլ պահել դաշտը ամեն կարգի , իրենց համար անցանկալի դրսևորուներից։ Մի խոսքով ամորձատել քաղաքական կյանքն հայաստանում, հասնլ այն բանին , որ ամեն մեկը հեռանկարում նմանվի Արտաշես Գեղամյանին, որպես ծախածության պատվելի տիպար։ Այսօր հնց այդ վիճակն է, մարդիկ՝ մարդկանց մեջ չեն փնտրում արժեք, այլ միայն ու մայն թղթի, ով ինչքան կշպրտի երսներին այնքան էլ բարձր կբարձրացվի պատվանդանին։ Եվ Հայաստանում մեծահարուստների մրցավազքը ցավալիորեն շփոթում են քաղաքական պայքարի հետ, գին են սահմանել 50 միլիոն դոլլար, տղա եք մոտեցեք ծանրաձողին։ Մի բան պարզ է բարեգործ Ծառուկյանի մոտ աշխաավորը հազիվ պահում է իր ընտանիքը, նույնպես ինչպես բոլորովին անհայտ մի փոքր ձեռնարկատերի որևէ աշխատող։ Եվ Մանթաշովի բանվորները նույնպես աշխատել են սոված փորով ու անմարդկային պայմաններում։ Այսինքն Հեռվից դհոլի ձայնը քաղցր է լսվում։ Մի հսկայական լրատվական բանակ ծառայում է սրանց բարեգործությունները ամպեր  հանելու համար։ Հակառակ խոսք անհնար է։ Հայաստանում ամեն ինչ, անգամ մարդկանց հոգիները մեջ–մեջ են արել այս ծառուկյանները ու նմանները ու դեռ բարեգործություն են խաղում, սոված ու անգործ մարդկանց միտքն ու հոգին բռնագրավում։ Հիմա հենց այն վիճակն է , երբ մրից դուրս եկողը ՝ մրրաջուրն է ընկնում։ Մեկը չկա մատդ դնես ո ասես սա իմ թեկնածուն է։ Ինչ ասես երբ խաղաքարտին նույնիսկ Սասնա Դավիթն է  «կոն դրվում», սա էլ ըստ լույս աշխարհի ասելով, որ այնուամենայնիվ չեմ հավատում։

MErujan.