Քրիստոնյա ջարդարար կաթողիկոսներն ու նրանց քաղաքական ու գաղափարախոսական համհարզները միշտ և միշտ հենվել են օտար ուժերի վրա իրենց իշխանության հաստատման ու ամրապնդման համար` լինելով ազգային դավաճաններ: Մինչև ազգի վրա բացարձակ ստրկատիրության հասնելը: Որից հետո արդեն ստրուկն առաջնորդում է ստրուկին` պարտադրված կրոնա-գաղափարախոսական ստրկատիրությունը համարելով «ազգային ավանդույթ»:

Եթե մի ժամանակ այդ օտար ուժերը, որոնց ապավենին դիմում էին դավաճան կաթողիկոսները, բյուզանդական կայսրությունն ու արաբական բանակներն էին, այսօր այն մասոնականությունն է, որ սողոսկելով հայերի մեջ` հայը հայի դեմ է հանում. մեկուսացնելով ու հալածելով բոլոր այն հայերին ովքեր չեն ենթարկվում, այլ` պայքարում են իրենց ու իրենց ազգի վրա պարտադրված կրոնա-քաղաքա-գաղափարախոսական ստրկատիրության դեմ:

Այդ մասոնականությունը ունի անուններ հայ իրականության մեջ: Անթիլիասի ԿԿԿ-ն (Կեղծված Կիլիկիո Կաթողիկոսություն) պարտադրվում է մասոն դաշնակցականների «Ազգային» հորջորջվող դեռ էն գլխից ծախված «Խորհուրդների» միջոցով, իսկ մյուսը` ռամկավար և բարեգործական մասոնների միջոցով: Իսկ հիմա, բացե ի բաց, առանց այս դասական խմբավորումների կարիքին, զանազան օթյակներ հաստատվել են Հայաստանում և օրից օր խորացնում են իրենց գործունեության դաշտը:

Հայաստանեայց կոչված եկեղեցին, իբրև ազգային կառույց, սողոսկում է ամեն մի հայ տան մեջ, հայ երեխաների ծնունդը, դպրոցական դաստիարակությունը, երիտասարդների ամուսնությունն ու ծերերի մահը անիծելով հուդայական առասպելաբանությամբ: Այն ստեղծում է բավարար պարարտ ենթահող զուտ հուդա-քրիստոնեական հոսանքների համար, որոնք արդեն իրենց իսկ հրեական առասպելաբանությամբ հագեցած հողի վրա դժվարություն չեն ունենում մի քանի մանր-մունր լրացումներ կատարելով հայի հրեականացման գործընթացն ամբողջացնելու:

Իսկ այս մասոն-մուսոն-դաշնակ-ռամկավար-կռիստոնյա մոլեռանդները ուժեղ կռվան են հանդիսանում ներսից պառակտելու մեր ազգը, այն ենթարկելու հուդայական-հրեական առասպելաբանական համարգին` զրկելով նրան ինքնուրույնությունից, ինքնուրույնորեն կայանալու հնարավորությունից, և պարզապես գոյատևելու որպես համաշվարհային ուժերի ենթական կամ ստրուկը:

Ցավալի է տեսնել, որ այսպիսի խորագույն հոգեմտավոր ստրկատիրությունը ստրուկ հայերը ընդունում են որպես ազատագրություն: Վտարանդի այն գրողների արտաքսումը Հայաստանից ու նրանց մեկուսացումը նաև Սփյուռքում հետապնդում է ոչ այլ նպատակ, քան` հուդաքրիստոնեական ստրկատիրության անուրը հայ ազգի վզին ամրացնելը: Եվ պատահական չէ, որ նրանք հալածվում են հենց այն ուժերի կողմից, որոնք երաշխավորներն են մասոնականության և հուդաքրիստոնեական հոսանքների ներթափանցմանը հայ իրականության մեջ:

Սրանք այնքան են շատանում և ուժեղանում հակաշիռ ստեղծող գրողների աքսորի պայմաններում, որ նույնիսկ եթե այդ աքսորը վերացվի այդ հոսանքների հովանավոր «մարդասեր», «ժողովրադավար» ու «բարի կամքի տեր և մարդկային իրավունքների պաշտպան» պետությունների միջնորդությամբ, արդեն ուշ է լինելու, քանի որ նրանց հովանավորած ու արդեն յոթ արմատ նետած կրոնաքաղաքան ստրկատիրությունը վերացնելը գրեթե անհնար կլինի առանց արյունալի հեղափոխության:

AEMEN MELIKYAN