http://www.louysworld.com/archives/18981
Քանի որ այսօր արդեն անդրադարձած էի հայոց աշխարհի “՚ամենէն տաղանդաշատ”՚՚ լեզուի ղասաբի, զոր կոչի Մարինէ Պետրոսեան ցուցնելու համար անոր անտաղանդութիւնը, մէջ կը բերեմ անոր բլոկէն առած քանի մը տողեր, ուր վեր կը խոյանան բառային այն ցափքռտուքները, որոնք դուրս ելած են անոր բերնէն։

“Էս վերջերս անընդհատ Չարենցին եմ հիշում: Չարենցն ու Կարսը: Չարենցն ու 20-ականների Երեւանը: Չարենցն ու հեղափոխությունը: Չարենցն ու ոգեւորությունը: Չարենցն ու բանտը: Ու որ բանտում գոռում էր: Ու պատերին բաներ էր գրում: Էս վատ նշան ա որ ես սենց անընդհատ Չարենցին եմ հիշում: Շատ վատ նշան ա: Վախենում եմ ես էս նշանից:
Այ Մարինե ի՞նչ ես հիմար սենտիմենտների գիրկն ընկել, կարող ա շատ էլ լավ նշան ա, կարող ա հակառակը` էտ նշանը քեզ բան ա ասում, ասում ա` հերիքի չի՞ ժամանակդ զանազան հիմարների վրա ծախսես, մի հատ խելքդ գլուխդ հավաքի ու թարգի՛, թարգի՛ հիմարների հետ վիճելը: Մի հատ նայի` ինչքան ժամանակ ես ծախսում դրա վրա, ինչքան ես ներվայնանում, ինչքան բան պետք ա անեիր որ տենց էլ չես անում, ինչքան տեղ պետք ա գնայիր որ տենց էլ չես գնում, ինչքան բան պետք ա կարդայիր ու տենց էլ չես կարդում:
Չբռնե՞մ` թասի մեջ սառը ջուր լցնեմ, գլուխս մտցնեմ մեջն ու վաղվանից նոր կյանք սկսեմ”:

Ես կը խորհիմ, որ անոր գլոււխը արդէն իսկ ամանի մը մէջ է, երբ ամէն անգամ իր նման անճոռնի գլխարկ մը դրած ան կը յայտնուի, այդ գլխամանը աւելի մանկական միզաման (գարշոկ) կը յիշեցնէ, որի պատճառով ալ բերանէն ելածը միտքի եւ հայերէն խօսքի փոխարեն աւելի կղկղանք կը յիշեցնէ։
Тигран Хофманян