Իմ կարծիքով սա ոչ թե լրագրողի վարած թեմաթիկ հարցազրույց էր, այլ միասեռականների կողմից պատվիրված գովազդային տեսաժապավեն:
Տարօրինակ է, որ իմ մեջ ավելի շատ զզվանք առաջացրեց ոչ թե այդ հոմոսեքսուալիստ կնոջ հարձակողական ու ինքնավստահ պահվածքը, այլ հաղորդավարի հարմարվող ու վախվորած վիճակը, որն ինքնին բազմաթիվ հարցերի տեղիք է տալիս:
Լրագրողը բացարձակ պատկերացում չունի ոչ քննվող հարցի և ոչ էլ նրա կարևորության մասին: Նա անգամ զլացել է նախօրոք իր սեփական՝ ժուռնալիստական հետաքննությունն անցկացնել և իր տեսակետն ունենալ քննվող խնդրի վերաբերյալ: Չէ՞ որ ցանկացած ազատություն, լինի դա խղճի, խոսքի, թե այլընտրանքի, նախ . առաջ մեծ պատասխանատվություն է ենթադրում:
Հարցազրույցի ընթացքում, ես ոչ մեկի կողմից չտեսա այդ պատասխանատվությունը: Համարում եմ, որ իր ենթաշերտում այն մի աննախադեպ ահաբեկչական ակտ էր, կիրառված իմ ազգի հանդեպ:
Բնազդներ տեսա՝ անսանձ, գռեհիկ, փնթիորեն ծածկված անարժեք ու լպրծուն բառերով:
Իմ կողմից, այս անամոթ ոտնձգության մասին, միայն մի բան կարող եմ ասել՝- զանգվածային լրատվամիջոցները կամ չորորդ իշխանությունը, դա մնացած երեք իշխանությունների հայելային անդրադարձն է: Եվ եթե նա գոյություն չունի, ապա մնացած երեքն էլ չկան:
Ցավալի է, բայց սա է փաստը:

Սամվել Մարտիրոսյան