Հայաստանյան հայագիտության երիտթուրքացումը

եւ հայերենի ուրացումը

 

ՀՀ ԳԱԱ հայագիտական մի ինստիտուտի տնօրենը դոկտորական ատենախոսություն է պաշտպանում մեկ այլ ակադեմական հայագիտական ինստիտուտում … օտար լեզվով

 

Փետրվարի 21-ին, ՀՀում հերթական անգամ նշվեց ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի հռչակած «մայրենի լեզվի օրը»: Հերթական անգամ կազմակերպվեցին տարբեր միջոցառումներ, այդ թվում` Մատենադարանում, այց կատարվեց եւ ծաղիկներ դրվեցին սրբազնասուրբ սրբի` Մեսրոպ Մաշտոցի գերեզմանին Օշականում, վաստակաշատ մանկավարժներ ըստ արժանվույն գնահատվեցին եւ այլն: Իհարկե, միջոցառումների մեծ մասն ավելի շուտ ցուցք (show) էր, քան իսկական հարգանքի արտահայտություն հայության Սուրբ Հոգու` հայոց լեզվի հանդեպ:

Նույն օրը, հետմիջօրեին ստանում եմ «ավետիս»` հայաստանյան հայագիտության մեջ իր արտառոցությամբ ու լկտիությամբ առայժմ չգերազանցված լուրը` ՀՀ ԳԱԱ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրեն Հայկ Դեմոյանը պատրաստվում է ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտում գործող 004 մասնագիտական խորհրդի ս. թ. փետրվարի 28-ի ժ. 14-ին կայանալիք (կայանալի՞ք) նիստում դոկտորական ատենախոսություն պաշտպանել… ռուսաց լեզվով:

Անմիջապես հայտնեմ, որ հիշյալ անհատի հետ իմ անձնական կամ այլ բնույթի հարաբերությունները բնավ կապ չունեն այս գրության հեղինակման հետ: Հարցը ազգությամբ հայ, հայրենիքում ծնված, սովորած, ուսանած, ապրած ու ապրող, ՀՀ քաղաքացի, պատմական գիտությունների թեկնածուի գիտական աստիճան ունեցող, ակադեմական հայագիտական ինստիտուտի ղեկավարի մասին է: Անբարոյականության գագաթնակետն էլ հենց այն փաստն է, որ հայոց լեզուն իր իսկ հայրենիքում, իր տիտղոսակիր ազգի պետությունում (որն իր Սահմանադրությամբ հայոց լեզուն հռչակել է պետության միակ լեզուն), Մեսրոպ Մաշտոցի գերեզմանից ոչ հեռու, աշխարհի հայագիտության կենտրոն Երեւանի հենց կենտրոնում, Մաշտոցի պողոտայից ընդամենը մի քանի հարյուր մետր հեռու գտնվող ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտում գիտնականների (տվյալ դեպքում` այս խայտառակության գլխավոր հերոսը հանդիսացող ՀՀ ԳԱԱ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրեն Հայկ Դեմոյանն ու նրան «պաս տվող» տիտղոսակիր հայագետ ու թուրքագետ ախպերությունը) ահավոր մեղսակցությամբ հոշոտվում է, բռնաբարվում թուրքավարիից ավելի վատթար աներեւակայելի վայրագությամբ` ոտնատակ տալով ՀՀ Սահմանադրությունը, ՀՀ «Լեզվի մասին» օրենքն ու ենթաօրենսդրական իրավական տարբեր ակտերը, պղծվում է սրբազնասուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի եւ միւս սուրբ թարգմանիչների, մեր հազարամեծար մատենագիրների, հայագիտության բազմահազարանոց փաղանգի երախտավորների, հենց ցեղասպանության ճանապարհին հայոց լեզուն անապատի ավազների վրա երեխաներին սովորեցնող անմահ նահատակների եւ շատ ուրիշ սրբերի ու խնկելիների պայծառ հիշատակը, եւ, ի վերջո, անասելի գազանությամբ ծվեն-ծվեն է արվում հայության ու իսկապե՛ս հայ անհատի անձնական, ազգային ու մարդկային արժանապատվությունը:

Լուրն ստանալուց հետո, թողած լեռնակուտակ գործերս, ողջ ժամանակս տրամադրեցի այս (բառեր չեմ գտնում, թող ընթերցողներն այստեղ դնեն հայոց եւ ուրիշ ազգերի բանահյուսության անեծքի ու հայհոյանքի համապատասխան բառերն ու արտահայտությունները) երեւույթի խորքերը հետաքննելուն: Եվ ի՞նչ. չափազանց հետաքրքրական մանրամասներ պարզվեցին: Թվարկեմ դրանցից ընդամենը մի քանիսը.

– «Карабахский конфликт и Турция (Историко-сравнительный анализ)» [«Ղարաբաղյան հակամարտությունը եւ Թուրքիան (Պատմա-համեմատական վերլուծություն)»] վերնագրով ատենախոսության սեղմագիրը եւս հրատարակվել է ռուսերենով, եւ ըստ ընդունված կարգի, բաժանվել 004 մասնագիտական խորհրդի 17 անդամներին, որոնցից ԳԵԹ ՄԵԿԸ (դոկտորնե՜ր [ընդ որում` մեկը` Մաշտոցի անվան Մատենադարանի գիտաշխատող, «մեղա՜, մեղա՜ Մաշտոցին»], մի քանիսն էլ` համալսարանների դասախոսնե՜ր, պրոֆեսորնե՜ր, ՀՀ ԳԱԱ թղթակից-անդամնե՜ր, նաեւ մեկ ակադեմիկո՜ս) չի մերժել, հետ չի վերադարձրել սեղմագիրը` հենց միայն նրա լեզվի համար (նման փաստ գոնե ինձ հայտնի չէ առ այս վայրկյանը, մի գուցե նրանցից մի քանիսը մերժե՞լ են կամ դեռ ձեռք չե՞ն վերցրել սեղմագիրը. այդ դեպքում` հրապարակավ ներողություն եմ խնդրում նրանցից): Հանգիստ կերպով վերցրել են այդ լեզվական պղծությունը` կարծեք սովորական բան են անում: Ահա՛ մեր ակադեմական գիտնականների ազգային ու գիտական բարոյականության մակարդակը, եթե դեռ կարելի է խոսել մակարդակի առկայության մասին…

– Ըստ ընդունված կարգի, Պատմության ինստիտուտի ցուցանակին պետք է տեղադրված լինի պաշտպանության վերաբերյալ ազդագիրը: Պարզվեց, որ ազդագրում ատենախոսության վերնագիրը հայերեն է եւ բացակայում է ատենախոսության լեզվի վերաբերյալ նշումը` այդ փաստը կոծկելու եւ հայոց լեզվի` իմ նման նախանձախնդիրների գլխի տակ փափուկ բարձ դնելու ստոր նպատակով: Սա արդեն այս ինստիտուտի ղեկավարության «երեք մատնոցի» խաղի վարպետության դրսեւորում է:

– Ատենախոսությունը կրում է Երեւանի պետական համալսարանի վերտառությունը. դա նշանակում է, որ աշխատանքը կատարվել է ԵՊՀում: Նույնիսկ ամենավատ երազում կարելի՞ էր երեւակայել, որ Աճառյանների ու նրա նման մեծանուն հայագետների ոգու բնակավայր Մայր բուհը մի օր դառնալու էր հայոց լեզվի դավաճանության մեղսակիցը… Մեղսակից է նաեւ հայագիտական մեկ այլ բուհ` Հայկական պետական մանկավարժական համալսարանը` իբրեւ ատենախոսության պաշտպանության առաջատար կազմակերպությունը: Էէէ, հետո՞…

– Պատմության ինստիտուտի տնօրեն եւ 004 մասնագիտական խորհրդի նախագահ Աշոտ Մելքոնյանը հայտարարել է, թե ինքն սկզբում մերժել է ատենախոսությունն ընդունել պաշտպանության` լեզվի պատճառով, եւ թե Հայկ Դեմոյանը Բարձրագոյն որակավորման հանձնաժողովից այս խոչընդոտը հաղթահարող թույլտվություն է բերել: Ճշտեցինք, որ ըստ «ԲՈՀ-ի կանոնակարգ» կոչվող փաստաթղթի` թույլատրվում է ատենախոսություններ պաշտպանել օտար լեզուներով` տվյալ մասնագիտական խորհրդի նախագահի հայեցողությամբ (այլ հարց է, թե ենթաօրենսդրական իրավական ակտ հանդիսացող «ԲՈՀ-ի կանոնակարգը» ինչու՞ է խախտում ՀՀ Սահմանադրությունն ու ՀՀ «Լեզվի մասին» օրենքը. օրենսդրական ապօրինության այս ի՞նչ հաղթարշավ է ՀՀում` Աստված իմ): Այսինքն, պր. Մելքոնյանը կարող էր եւ իրավունք ուներ միանձնյա ընդունելու կամ մերժելու Դեմոյանի օտարալեզու ատենախոսությունը պաշտպանության ներկայացնելու հարցը: Ըստ նույնինքն Մելքոնյանի հավաստման, Դեմոյանն իրենից պահանջել է ատենախոսությունը ներկայացնել պաշտպանության՝ ինչպես կա, այլապես սպառնալով դիմել ՀՀ նախագահին (ո՞վ չգիտի, որ վերջինս ամեն կերպ հովանավորում է այս անհատին, որից քաջալերված` սույն պարոնը համարձակվում է ձեռք բարձրացնել արդեն հայոց լեզվի վրա): Մելքոնյանը վախենում է խոստովանել, թե ինք վախեցել է այս սպառնալիքից ու տեղի տվել, մինչդեռ իմ հետ անձնական զրույցում հայտնեց, թե Դեմոյանին ասել է` «Ում ուզում ես գնա բողոքի»): Մելքոնյանի պաշտոնն զբաղեցնող որեւէ անհատ, եթե ունի անձնական ու ազգային արժանապատվություն, պետք է հրաժարվեր իր անունն առնչել այս աներեւակայելի պղծությանը ու պետք է հրաժարվեր ոչ միայն 004 մասնագիտական խորհդի նախագահությունից, այլեւ` անդամությունից` պատմության դաժան դատաստանի առջեւ պատասխանատվություն չկրելու համար:

– Մասնագիտական խորհրդի չորս անդամների հետ կապվելով` երբ ցասումս արտահայտեցի (խոստովանեմ` գործածելով ծանր վիրավորանքներ), նրանց մոտ չնկատեցի իրենց կատարածի ահավորության մասին նշույլ անգամ: Նրանցից մեկը փորձեց արդարանալ այն փաստով, թե Դեմոյանի դպրոցական կրթությունը ռուսերեն է, մոռանալով, որ վերջինս առնվազն հինգ տարի ուսանել է ԵՊՀում հայերենով, եւ իր մասնագիտության ու զբաղեցրած պաշտոնի իսկ բերումով, իրավունք չունի առանձնաշնորհային վերապահումներ անելու ռուսական կրթությանը եւ ռուսերենին: Իսկ եթե հայերենին չի տիրապետում պատշաճ չափով, ապա բարոյական իրավունք չունի գլխավորելու հայագիտական հիմնարկ, այն էլ` ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ: Նույն անդամը կատարեց նաեւ մի կարեւոր, արդեն զուտ գիտական ոլորտին վերաբերող դիտարկում. պաշտպանության ներկայացված թեման չի առնչվում հայոց պատմությանը, որքան քաղաքագիտությանը, հետեւաբար դա պետք է պաշտպանվի ՀՀ ԳԱԱ փիլիսոփայության, սոցիոլոգիայի եւ իրավունքի ինստիտուտում (չեմ զարմանա, եթե Պատմության ինստիտուտում մի օր ատենախոսություն պաշտպանեն, օրինակ, անասնաբուծությունից):

Ահա թե ինչպիսի՜ գիտնականներ ունենք: Կարելի՞ է ակնկալել, որ սրանք եթե հայոց լեզվի իրավունքները չեն պաշտպանում իր իսկ հայրենիքում, պիտի պայքարեն հայոց պատմության թուրք-ադրբեջանական, վրացական, արեւմտյան եւն. խեղաթյուրումների դեմ… Ես որ նման պատրանքներ չունեմ: Հայոց արժեքային համակարգի առանցքն եղող հայերենը չպաշտպանողը չի՛ պաշտպանի այդ արժեքային համակարգի մյուս տարրերը` հայ արվեստն ու մշակույթը, հայոց պատմությունը եւ հայագիտությունն առհասարակ, հայոց ինքնությունը, հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը, հայոց արժանապատվությունն ու, ի վերջո, հայրենի հողը ու չի ձգտի նրա բռնագրավված տարածքների ազատագրման:

Ստորեւ ներկայացնում եմ հայաստանյան հայագիտության երիտթուրքերի` ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտում գործող 004 մասնագիտական խորհրդի անդամ, հայոց լեզվի դավաճանների սեւ ցուցակը (բացի առաջին երկուսից` մնացյալներն ազգանվան այբբենական շարքով, հնարավոր է, որ ոմանց տվյալները պակասավոր լինեն).

– Աշոտ Մելքոնյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ, ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտի տնօրեն, 004 մասնագիտական խորհրդի նախագահ)

– Հակոբ Մուրադյան (պատմ. գիտ. թեկնածու, ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտի գիտական քարտուղար, 004 մասնագիտական խորհրդի գիտական քարտուղար)

– Վլադիմիր Բարխուդարյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ՀՀ ԳԱԱ ակադեմիկոս)

– Էդուարդ Դանիելյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտի բաժնի վարիչ)

– Էդիկ Զոհրաբյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ԵՊՀ դասախոս)

– Վալերի Թունյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ.)

– Գեւորգ Խուդինյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, «Վէմ» համահայկական հանդեսի գլխավոր խմբագիր, ՀՅԴ անդամ)

– Մհեր Կարապետյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., Հայկական պետական մանկավարժական համալսարանի հայոց պատմության ամբիոնի վարիչ)

– Արարատ Հակոբյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., եղել է ՀՅԴ անդամ)

– Բաբգեն Հարությունյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ, ԵՊՀ հայոց պատմության ամբիոնի վարիչ)

– Համլետ Հարությունյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ.)

– Կարեն Մաթեւոսյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, Մաշտոցի անվան Մատենադարանի առաջատար գիտաշխատող)

– Հայրապետ Մարգարյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ԵՊՀ դասախոս)

– Էդիկ Մինասյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետի դեկան)

– Ֆելիքս Մովսիսյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., Վանաձորի պետական մանկավարժական ինստիտուտ)

– Արամ Սիմոնյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ, ԵՊՀ ռեկտոր, Նժդեհագետ, Հայաստանի Հանրապետական «նժդեհյան» կուսակցության խորհրդի անդամ)

– Ամատունի Վիրաբյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, Հայաստանի Ազգային արխիվի տնօրեն)

 

Այս սեւ ցուցակին պետք է ավելացնել պաշտոնական երեք ընդդիմախոսների եւ առաջատար կազմակերպության անունները.

– Ռուբեն Սաֆրաստյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ., ՀՀ ԳԱԱ թղթակից անդամ, ՀՀ ԳԱԱ Արեւելագիտության ինստիտուտի տնօրեն, թուրքագետ),

– Վալերի Թունյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, պրոֆ.),

– Արսեն Ավագյան (պատմ. գիտ. դոկտոր, դիվանագետ, թուրքագետ, զբաղեցրել է Սեւծովյան տնտեսական համագործակցություն կազմակերպությունում ՀՀ ներկայացուցչի պաշտոնը, նստավայրը` Ստամբուլ),

– Խաչատուր Աբովյանի անվան Հայկական պետական մանկավարժական համալսարան (քեզ եւս մեղա՜, հայոց լեզվի «ղայիմության» կոչ անող Մեծ լուսավորիչ Աբովյան):

 

Արժե նաեւ նշել, թե ատենախոսությունն ավարտվում է ՀՀ-Թուրքիա արձանագրությունների շարադրանքներով, իսկ ատենախոսության վերջին բառը Турция (Թուրքիա)-ն է: Չափազանց պերճախոս «պատահականություն»… (ատենախոսության բուն բովանդակության գիտական ու քաղաքական գնահատականը կտանք հետագայում):

Հարց եմ տալիս. ստորագրողս` 1988 թվականին սփյուռքահայ ուսանող Երեւանում, պետք է մասնակցեի Արցախյան շարժման, դրա համար առեւանգվեի «սովետական համապատասխան մարմինների կողմից», հինգ տարուց ավելի մնայի «աքսորավայր» Բեյրութում, ապա հայրենադարձվեի ու 82-ամյա մորս էլ հայրենադարձեի որպեսզի ուրացող պաշտոնյաներ եւ հայագետներ հայոց լեզու՞ն բռնաբարեին հենց Երեւանում: Հայի համար, Հայաստանի Հանրապետությունը աշխարհում միակ պետությունն է (չհաշված ԼՂՀ-ն), որտեղ նա բացարձակ իրավունքն ունի լսելու հայերեն, խոսելու հայերեն, կարդալու հայերեն եւ առհասարակ հայերենին առնչվելու իր կենսագործունեության բոլոր ոլորտներում, ինչպես սահմանված է ՀՀ «Լեզվի մասին» օրենքի առաջին հոդվածում: Բայց ի՞նչ ենք տեսնում իրականում` օտարալեզու ցուցանակներ ու պիտակներ, օտարալեզու կամ հայերեն հիշեցնող հոդաբաշխ խոսքերով ցածրորակ, անբարոյական սերիալներ ու ֆիլմեր… ո՞ր մեկը թվարկես: Հերթը հասցրեցին արդեն ակադեմական հայագիտական հիմնարկներին: Ո՛չ, դա գոնե ես թույլ չեմ տա ո՛չ իմ ողջության, ո՛չ իսկ իմ դիակի վրայով: Հաշվի առնելով ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիայի համակարգում հայոց լեզվի գործառույթների աստիճանական՝ վերջին շրջանում սրընթաց թափ ստացած համընդհանուր նահանջը, առաջարկում եմ այս կառույցը վերանվանել ՀՀ Գիտությունների ապազգային (կամ` հակազգային) ակադեմիա: Դա ավելի սազական է:

Ի դեպ, հենց այս օրերին Հայկ Դեմոյանը գտնվում էր Անթիլիասում` Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոսության կազմակերպած հերթական միջոցառման մասնակցելու հրավեր ստացած լինելով: Հետաքրքրական է նախ այն փաստը, որ ՀՀ-Թուրքիա տխրահռչակ արձանագրություններին այդքան կոշտ կերպով ընդդիմացած Արամ Ա-ը շարունակում է հրավեր ուղղել այդ փաստաթղթերի օգտին ոգի ի բռին քարոզչություն կատարած անհատին: Առավել հետաքրքրական է իմանալ, թե հիմա՞ ինչ դիրքորոշում է ունենալու Մաշտոցին սրբացրած Հայ եկեղեցու կաթողիկոսական երկու աթոռներից մեկի գահակալ Արամ վեհափառը` նույն անհատի այս նոր «հերոսությունն» իմանալով… Մայր աթոռի գահակալի մասին չեմ էլ մտածում, քանի որ շինարարություններով գերզբաղած լինելով, այսպիսի «մանրուքներով» հետաքրքրվելու ո՛չ ժամանակ ունի, ո՛չ էլ ցանկություն… Աստվածորդին հայտարարել էր, թե ամեն մեղք պիտի ներվի, բացի Սուրբ Հոգուն անարգելուց: Հեռու ինձնից նմանության փորձն անգամ Քրիստոսի հետ, սակայն նրա այս խոսքի նմանողությամբ հայտարարում եմ. ամեն մեղք կարելի է ներել, բայց հայոց Սուրբ Հոգու` հայոց լեզվի` հայազգի անհատի կողմից անարգումն աններելի է:

Սույնով դիմում եմ ՀՀ Ազգային անվտանգության ծառայությանը` զբաղվելու ՀՀ պետական ու հայության ազգային անվտանգությանն սպառնացող այս հարցով: Լեզվի պետական տեսչություն կոչվող մարմնին չեմ դիմում, քանի որ այնտեղ մենակ մեռելներ են…

Եթե Երեւանի քաղաքապետարանը հատել է տալիս ծառեր ու դրանց բները բետոնապատել տալիս` ինչ-որ կրպակներ տեղադրելու համար, ՀՀ ԳԱԱ–ն հատում է մեր ազգային ինքնության բուն արմատը` հայոց լեզուն: Հետեւաբար, արժանապատվություն ունեցող հայե՛ր, ոտքի՛: Մի՛ հապաղեք, այս վայրկյանին իսկ բարձրացրեք ձեր բողոքի ձայնը, անարգանքի սյունի՛ն գամեք հայոց լեզվի դավաճաններին, կազմակերպեք ՀՀ օրենսդրությամբ թույլատրելի բողոքի միջոցառումներ արտահայտելու համար ձեր ցասումը ՀՀ անկախությանն ու հայոց ազգի լինելությանն սպառնացող լեզվական հակահեղափոխության դեմ:

 

Արթնացի՛ր, հա՛յ մարդ:

 

Հ. Գ. 004 մասնագիտական խորհուրդը պետք է մերժի նույնիսկ նիստ կայացնել Հայկ Դեմոյանի օտարալեզու ատենախոսության պաշտպանության օրակարգով, կամ էլ նիստը բացելուց անմիջապես հետ խորհրդի` ազգային արժանապատվությունը պահպանած անդամները պետք է հրաժարվեն նիստին մասնակցելուց` հայտարարելով հրաժարման բուն պատճառի մասին: Փոխարենը խորհուրդը Դեմոյանին պետք է շնորհի որոշակի ժամանակ` հայերեն թարգմանելու ատենախոսությունն ու հայերեն տպագրելու դրա սեղմագիրը, եւ նոր միայն ներկայացնի խորհրդին` հրապարակային պաշտպանության համար: Այլապես, եթե փետրվարի 28-ին պաշտպանությունը կայանա այնպես, ինչպես են ատենախոսության ու սեղմագրի լեզուն (շատ հավանաբար` ողջ ընթացակարգն էլ լինելու է օտար լեզվով, իսկ եթե հայերենով է լինելու` դա արդեն խեղկատակություն է, կրկես կամ խամաճիկների թատրոն), նույն պահից ես հրաժարվում եմ նույն` 004 մասնագիտական խորհրդի` տասը տարի առաջ ինձ շնորհած պատմական գիտությունների թեկնածուի գիտական աստիճանից` այդ հավաստող փաստաթուղթը շպրտելով դավաճանների երեսին: Լուսահոգի Սիփան Շիրազն իր մեկ բանաստեղծությունն սկսում էր հետեւյալ երկտողով. «Ավելի լավ է կոչվեմ կատու կամ շուն / Քան թե փաշա թուրք անասուն»: Նույն դատողությամբ, ավելի լավ է մնամ ՄԱՐԴ եւ ՀԱՅ, քան դավաճանների հետ առնչակցվել պատմագիտության գիտական աստիճանով: Ի՞նչ իմանայի, որ ինձ այդ աստիճանը շնորհած անձերից շատեր ստորության գերագույն` դավաճանության մակարդակին «պիտի բարձրանային»… Ափսոսում եմ այդ անդամներից մի քանիսի հետ բարեկամացած լինելուս, ոմանց հետ էլ` նույնիսկ հաց կիսած լինելուս համար… Հարա՛մ լինի նմանների հետ իմ կիսած հացը: Եթե հացը հայի համար սրբություն է, հայոց լեզուն նույնքան, եթե ոչ ավելի սրբություն պետք է լինի:

 

 

Գեւորգ Յազըճյան

(ազատ լրագրող, պատմական գիտությունների թեկնածու)

Երեւան, 24 փետրվարի 2012 թ.

Հայկական լրատվամիջոցներից խնդրվում է ազատորեն արտատպել: