Հարգանքներս «չորս տարով» մեծ, գրչակից եղբորս հիշատակին:
…Արմեն Հաովհաննիսյանին գիտեի դեռ 1958 թվից,Հանքավանից,ուր սփռված են պիոներական մոտ 20 ճամբարներ,(գուցե այսօր՝ քիչ):Արմենը այն ժամանակ մեր, «Արաքս» (այն ժամանակ՝ «Հայէլեկտրո»)ճամբարից երկու ճամբար անդին գտնվող «Հայ.կոպ»(հետո՝ «Զեփյուռ)ճամբարի պետն էր:Ման էր գալիս …հեծած ձիու վրա: Արտաքինը ինձ շատ գերել էր, եւ այն, որ որդուս անունը Արմեն է (43 տարեկան)-գալիս է Արմեն Հովհաննիսյանից՝ այնքան որ տարված էի: Տարված էի, որովհետեւ, նաեւ  ճամբարից ճամբար զբոսնում էր իր ղեկավարած փողային նվագախմբով: Ու մի օր էլ հյուրընկալվեց մեր ճամբարում եւ կատարած ստեղծագործությունների մեջ իմ ականջի համար մի շատ շոյիչ գործ լսեցի: Հետագայում, երբ սկսեցի զբաղվել երաժշտությամբ (20 տարեկանից,մինչ այդ աշխատում էի գիտահետազոտական ինստիտուտում՝ ՎՆԻԻԿԷ) հասկացա, որ նվագել են Բիզեի «Կարմեն» օպերայի նախերգանքը՝ 1958թվին…
…Հետո նրան ամեն շաբաթ մեծ հետաքրքրությամբ լսում էի իր իսկ ստեղծած «22.30»
հեռուստածրագրով եւ շարունակում հիանալ նրանով, այս անգամ որպես Հայ մտավորական ու մտածող: Այսօր նա ոչ մեկին պետք չէր գա… այդպես ստացվեց…
Ես շատ տխուր եմ…

ՆՈՒԲԱՐ ԱՍԼԱՆՅԱՆ