ԵՍ ՓՈԽՈՒՄ ԵՄ ԱԶԳԱՆՈՒՆՍ
par Robert Է Արորդի, lundi 23 mai 2011, 18:57

Հայհոյում եմ ես անխնա,

Ազգանունս դնողներին,

Հայհոյանքս անեծք դառնա,

Գերդաստանս անպատվողին:

Կա մի բլուր արևելքում,

Նազարեթ են այն անվանում,

Ազգանունս ինչքան լսում,

Նվաստացած եմ ինձ զգում:

Անշուք բլուր, տնազ սարի,

Թզուկ կողքին մեր սարերի,

Որ իր քաշով ոսկի լինի,

Սուրբ Մասիսի փոշին չարժի:

Ինչ կապ ունեմ ես դրա հետ,

Թե չփոխեմ հենց այսուհետ,

Կհամարեմ ինքս ինձ անգետ,

Օտարամոլ, մարդ անհեթեթ:

Ապ ու պապերս Խոյեցի,

Ես զտարյուն Հայաստանցի,

Ծնված ափին մայր Արաքսի,

Հովանու տակ Արարատի:

Թող կոչվեի ես Խոյեցյան,

Արարատյան կամ Մասիսյան,

Թող Դվինյան կամ Արաքսյան,

Արտաշատյան, Արագածյան:

Թող կոչվեի Անտաշքարյան,

Թեկուզ լիներ ոչ սազական,

Կմնայի կառչած դրան,

Միայն լիներ այն հայկական:

Ծրագիր է հետապնդվել,

Արմատներից փորձել կտրել,

Ով է հարցն այդ կարգավորել

Երբ պետություն չենք ունեցել:

Ոնց ծիրանի համն ու գույնը,

Ամեն մարդու ազգությունը,

Եվ անկասկած ինքնությունը,

Ազգանունն է ու անունը:

Հոգ չեր լիներ վատ ազգանուն,

Չեր համարվի անպատվություն,

Եթե լիներ բացառություն,

Բյուր լավի մոտ, մեկ թերություն:

Տեսեք թե կա մի Դարբինյան,

Փոխարենը տաս Նալբանդյան,

Մի Հովիվյան, բյուր Դալլաքյան,

Էլ Խուրշուդյան, Աթաբեկյան:

Տասնյակ հազար Նազարեթյան,

Նազարբեկյան ու Նազարյան,

Բեկնազարյան,Գյուլնազարյան,

Աստված գիտե, թե էլ ինչյան:

Հազարավոր Ջահանգիրյան,

Բյուր Սաֆարյան, Հովհաննիսյան,

Էլ Պողոսյան ու Պետրոսյան,

Սարգսյան ու Սամուրգաշյան:

Չունենք ոչ մի Թագավորյան,

Չեք գտնի գեթ մեկ Արքայան,

Փոխարենը բյուր Սուլթանյան,

Սրանից էլ խայտառակ բան:

Հազարավոր Շահնազարյան,

Էլ Շահվերդյան ու Շահինյան,

Բյուր Շահբազյան ու Շահգելդյան,

Ճիշտ պատկերը մեր պատմության:

Չունենք գեթ մեկ Հայաստանյան,

Բայց կա հազար Իսրայելյան,

Չկա գեթ մեկ Երևանյան,

Հազարավոր Ստամբուլցյան:

Մեկ Իշխանյան, տաս Խանոյան,

Չունենք անգամ մեկ Աստվածյան,

Տեսեք ինչքան ալահվերդյան,

Ուր ենք հասել, ապշելու բան:

Էլ ինչով ենք հպարտանում,

Քրիստոնյա մեզ անվանում,

Սուլթան, ալահ, շահ ենք պաշտում,

Նման ձևով ուր ենք գնում:

Պաշտամունք Է օտարների,

Բայց պաշտամունք ամոթալի,

Անպատվություն մեր անցյալի,

Ինչու նաև ոչ ներկայի:

Ինչու չկա մեկ Վագրյան,

Կամ թե ասենք հենց Առյուծյան,

Պատվավոր ու արքայական

Փոխարենը` բյուր Ասլանյան:

Մի Ծաղիկյան, հազար Գուլյան,

Էլ Գուլանյան, Գուլիբեկյան

Մի Սիրունյան, տաս Գյոզալյան,

Էլ Քալաշյան, Կարագոզյան:

Տեսեք խելոք ու զարգացած,

Մաշկը սպիտակ, ոնց ցորեն հաց,

Զտարյուն հայ, արժան նախնյաց,

Աֆրիկյան է կոչվել հանկարծ:

Ինչ ասել է Ամիրզադյան,

Կամ թե ասենք հենց Չատոյան,

Ոնց ճակատին դաջված խարան,

Ներեք, բայց կա և Կզողլյան:

Ինչքան էլ մեր լավը ասենք,

Մեզ արիացի ազգ համարենք,

Վիճակն այս ինչ անվանենք,

Թե աչքներս փակենք, լռենք:

Երևութն այս շատ է նման,

Հարսնացուի մի աննման,

Ում հարսնաշորն հարսանեկան,

Ունի անթիվ սև կարկատան:

Դիմազրկվել ենք կամավոր,

Թողած չքնաղ մեր սար ու ձոր,

Արքաներին արժանավոր,

Դարձել ենք խիստ օտարամոլ:

Ու հենց էսպես, բյուր, անհամար,

Ազգանուններ մեզ անհարմար,

Չես հասկանում ինչի համար,

Ինչ է, չունենք բառեր հարմար:

Բայց, փառք աստծո, դրանց կողքին,

Ազգանուններ ունենք կարգին,

Ջինջ, հայկական, մաքուր, անգին,

Պատիվ բերող կրող անձին:

Ունենք Սարյան ու Սասունյան,

Արևշատյան ու Լուսինյան,

Կա Արազյան ու Վահանյան

Եվ Արամյան ու Ավագյան:

Փառք դնողին, կա Բազեյան,

Նաև Հայկյան ու Տիգրանյան,

Անգամ Պապյան ու Արմենյան,

Ազգանուններ խիստ պատվական:

Դե, կարծես թե բավ է այսքան,

Լցվեց բաժակն համբերության,

Այսօրվանից ինձ անվարան,

Անվանում եմ Գագիկ Հայկյան:

Բան կա փոխման չէ ենթակա,

Ոնց սրբություն,աստված վկա,

Հայրենիքն ու ծնողն է դա,

Մինչ փոխելու բաներ շատ կա:

Անկախություն է բաղձալի,

Պահը հարմար, նպաստալի,

Փորձենք մաքրել մեր անցյալի,

Հետքերը սև, ամոթալի:

Թող որ ոչ ոք չնեղանա,

Ասելիքս ճիշտ հասկանա:

Շատ բան կանցնի ու կգնա,

Ազգանունը միշտ կմնա:

Եթե ունենք հիշողություն,

Ու ազգային հպարտություն,

Չկա ոչ մի դժվարություն,

Անհրաժեշտ է լոկ ցանկություն:

Եկեք փոխենք մի անգամից,

Ազգանուններ ընտրենք անբիծ,

Սերունդները հենց վաղվանից,

Գոհ կմնան անշուշտ մեզնից:

ԳՈՒՍԱՆ ՀԱՅԿԱԶՈՒՆ

Ահեկան, Հայկյան 4496 թվական