Հայոց պատմության հռչակավոր կեղծարար Ռոնալդ Սյունուն մինչ այժմ այս կայքում լավագույնս ներկայացրել են, ինչ վերաբերվում է թուրքերի “հայր” Քեմալին, ապա կբերեմ մի քանի մանրամասներ նրա կենսագրությունից, որոնց հետ զանազան աղբյուրներից ծանոթացել եմ, չէին խանգարի ծանոթանալու հատկապես “պատմաբան ” հայկանուշ դեմրչիին:
Նախ և առաջ՝ համասեռամոլները հայր լինել չեն կարող, քանզի վերջիններս բնական ճանապարհով չեն բազմանում, ուստի Քեմալին հայր կոչելն ի սկզբանե սխալ է: Իսկ ինչպե՞ս և ո՞վ է ստեղծել թուրքերի “հորը”:
Քեմալի հրեական (դենմե , այսինքն ի օգուտ իսլամի հավատափոխ եղած հրեաներ) ծագմանը չեմ անդրադառնա, այդ հարցում նորություն ասած չեմ լինի, քանզի “Լույս Աշխարհը” դրան նույնպես բազմիցս անդրադարձել է:
Առաջին համաշխարհայինի ժամանակ հակամարտող երկու կողմերում էլ անխոնջ գործունեություն էին ծավալել հրեաները՝ պատերազմի ցանկացած ելքից շահեկան դուրս գալու նպատակով:
Այսպես՝ գերմանա-թուրքական կողմում ամենաաչքի ընկնող գործիչը, Մինսկի ծագումով հրեա, գերմանահպատակ Պառվուսն էր, ժամանակի խոշորագույն տնտեսագետն ու պատերազմի ժամանակ Թուրքիայի ֆինանսների նախարարը: Ի միջի այլոց գերմանական կայզերը հենց Պառվուսի խորհրդով էր ֆինանսավորել Վլադիմիր Ուլյանովի1917թ. հոկտեմբերյան արշավանքը դեպի Ռուսաստան, այդ կապակցությամբ նա կայզերին ասել էր,-” Ոչ ոք, բացի այդ շիզոֆրենիկից՝ ի վիճակի չէ քանդելու Ռուսաստանը, եթե Ձեզ անհրաժեշտ է հաղթանակը ամենաուժեղ հակառակորդի հանդեպ՝ օգնեք Լենինին”: Ի վերջո Պառվուսն է նաև Հայոց Մեծ Եղեռնի ամենագլխավոր հրահրողը:
Այդ մասին պիտի ասեմ հետևյալը. Պառվուսը գտնում էր, որ միջին արևելքի նավթը նավթամուղով պիտի Գերմանիա հասցվի, ինչը կարող էր վճռական դեր խաղալ պատերազմի ելքը վերջինիս օգտին վճռելու հարցում: Ելնելով այն բանից, որ սիրիական անապատների շրջանում, որտեղ պիտի կառուցվեր նավթամուղը, բնակվող ժողովուրդները՝ արաբները, թուրքերը, քրդերը և այլն, շինարարություն իրականացնելու համար պիտանի ժողովուրդներ չէին, առաջարկում է թուրքիայի տարածքում բնակվող հայերին, որոնք ի ծնե շինարարներ են՝ տեղահանել ու քշել դեպի սիրիական անապատները, որպես կառուցվելիք նավթամուղի համար էժան և բարձրորակ աշխատուժ, իսկ ինչ ստացվեց Պառվուսի այդ ծրագրից, նույնիսկ Դեմոյանին է հայտնի:
Դժբախտաբար հիմա հնարավորություն չունեմ նշելու այն հրեաների անունները, որոնք արդյունավետ կերպով համագործակցում էին անգլիական հրամանատարության հետ, սակայն հիշողությամբ կվերարտադրեմ նրանց գորունեության արդյունքը: Միանգամայն պարզ է, որ նրանց բոլոր հաշվարկների տակ թաքնված էր սեփական ազգային շահը: Երիտթուրքերն իրենց գործն արել ու ասպարեզից հեռացել էին, ուստի անհրաժեշտ էր մեջտեղ բերել մի նոր ուժ, որը ի վիճակի լիներ առաջ տանել թուրքիայի ու հայաստանի հաշվին հրեաների տարածքային խնդիրների լուծման հարցը:
Անգլիան, որը ծովային պատերազմ էր մղում թուրքերի հետ միջերկրական ծովում, Բոսֆորի ու Դարդանելի նեղուցներից շատ հեռու էր և ծովային ճակատամարտերում նրա հաղթանակը կարող էր այդ նեղուցների ճակատագիրը վճռել ի օգուտ իր դաշնակցի՝ Ռուսաստանի, որը կովկասյան ռազմաճակատում թուրքերի դեմ մեծ հաջողությունների էր հասել: Հիշատակածս հրեաներին հաջողվեց անգլիական հրամանատարությանն համոզել, որ գերադասելի է այդ նեղուցները թողնել թուրքիայի ձեռքում, որը հետագայում կղեկավարվի իրենց կողմից կառավարելի մի անձի կողմից, ինչը կզրկի Ռուսաստանին նշված նեղուցների վրա տիրապետություն ունենալու հնարավորությունից:
Թուրքական նավատորմի հրամանատարը հենց նույն անփառունակ Քեմալն էր, որը մինչ այդ ոչ մի բանով աչքի չէր ընկել:
Քեմալի ռազմանավերի հետ անգլիական նավատորմի բախման ելքը նախօրոք վճռված էր հենց անգլիական շտաբում: Քաջաբար կռվող անգլիական նավատորմին մի քանի անգամ նահանջի հրաման է տրվում հենց այն պահերին, երբ բանից անտեղյակ անգլիացիների հաղթանակն անխուսափելի էր դառնում: Անգլիացիներն այդ ճակատամարտում ցույց տվեցին, թե ինչպես չպետք է կռվել թշնամու դեմ: Պարտտվելու մարտավարության այդ դասական օրինակը շատ թանկ նստեց նրանց վրա: Ի վերջո տալով 65000 անիմաստ զոհեր անգլիական նավատորմը խայտառակ պարտություն կրեց այդ ճակատամարտում, իսկ Քեմալն այդ օրվանից անգլիացիների թողտվությամբ ու անմիջական աջակցությամբ կոչվեց թուրքերի “հայրը”:
Ինչ վերաբերվում է Հայաստանն ու հայությունը երկրի երեսից վերացնելու թուրքական պլաններն (որոնցից անմասն չմնաց նաև Քեմալը) ակտիվ իրականացնողները դեռևս աստվածաշնչային ժամանակներից մինչև վերջերս եղել են մեր ոխերիմ “բարեկամները” , որոնց մեծաթիվ ոհմակը բույն էր դրել նաև բոլշևիկյան վերնախավում ու ակտիվորեն շարունակում իրենց հայակործան գործունեությունը: Այդ գործին էին լծվել նաև որոշ հայ բոլշևիկներ:
Քեմալը բանակցությունների համար Մոսկվա մեկնելիս միշտ հյուրընկալվել է հայ բոլշևիկ Լևոն Կարախանի տանը, որը նրան անձնական զրույցների ընթացքում համոզում էր օր առաջ տապալել Հայաստանի Կառավարությունն ու “ազատագրել” երկիրը անտանտի “գործակալներից”:
Թե ինչպես էին քեմալիստներն “ազատագրում” Հայաստանը վերևում արդեն ասվել է ու ես չեմ կրկնվի…
Ինձ հետաքրքրում է, թե հայկանուշ դեմրչին, որն այսօր հանդես է գալիս Հայկ Դեմոյան կեղծանվամբ՝ այս ամենից տեղյա՞կ է՝ թե՞ ոչ:

David Metzahogi