Արմեն Այվազյանին ու Գևորգ Յազըճյանին «պախարակել» կհանդգնի միայն մինչև ուղն ու ծուծը հհշ-ակալությամբ թունավորված ստահակը… Ուզում եմ հիշեցնել՝  թե մեր Հռչակագրի մեջ ինչպիսի դժվարությամբ մուտք գործեց Եղեռնի մասին պարբերությունը: Ղարաբաղյան շարժման հետևանքով իշխանությանը մոտեցած ոհմակը կատաղի դիմադրում էր իշխանությունը կորցնող համայնավարներին, որոնք ցանկանում էին  վերջին հնարավորությունն օգտագործելով ասպարեզը թողնելուց առաջ մի լավ գործ արած հեռանալ: Նրանց այլ հայրենասեր ուժերի հետ համատեղ հաջողվեց Հռչակագրում   մի կիսատ-պռատ, որևէ հետևանք չակընկալող նախադասություն մտցնել տեքստում, որտեղ հայության պահանջատիրության մասին ոչինչ չկար: Մեզ համար այդպիսի նվաճումը դիտվեց հաղթանակ, ու այդ հարցին այլևս ոչ ոք չանդրադարձավ , ավելի ճիշտ հհշ-ի վերնախավի կողմից ամենաբիրտ ձևով ճնշվում էին այդպիսի անդրադարձները, որոնց մասին մենք՝ հասարակ մահկանացուներս բացարձակ անտեղյակ էինք մնում:
Ես ժամանակին ասել եմ ու հիմա էլ կրկնում եմ՝ «Հալալ է Ռոբերտ Քոչարյանին, որն իշխանության ղեկին կանգնելով 85-90 տոկոսով հհշակալներից բաղկացած համակարգի պայմաններում, կարողացավ երկիրը կործանումից փրկել:
Ինչպես ամբողջ աշխարհում ջհուդներն են գտնվում կարևորագույն պաշտոններում ու դիրքերում, այնպես էլ հայաստանում մարդակերների այդ ոհմակն է տիրում բոլոր լծակներին:
Մի քիչ հեռու որ գնաք կնկատեք, որ Դեմոյանը, ինչպես նաև Մատենադարանի տնօրեն Թամրազյանը ոհմակի դրածոներն են, իսկ դրանք որևէ հայանպաստ  արարքի ընդունակ չեն, ուստի ձեռքներն ունեցած բոլոր հնարավորություններով պիտի վարկաբեկեն  հայ քաղաքական մտքի այնպիսի տիտաններին, որպիսիք են պարոնայք Այվազյանն ու Յազըճյանը:
Մեկնաբանությունս առաջին հայացքից պարզունակ կթվա, սակայն սա է ճշմարտությունը, դեմոյանները այն հակահայ մեխանիզմի պտուտակներից են, որը 90-ականների սկզբներին Հայաստանում գործի է գցվել  ԼՏՊ-ի ղեկավարությամբ՝ «մասսադի» կողմից:

David