Աֆղանստանում հայեր կան և խոսում են գրաբար հայերենով:

Նրանցից մի մասը շիկահեր է և կապուտաչյա: Շատերը ապրում են սարերում, քարանձավներում: Նրանք հեթանոսներ են:Դրա մասին ինձ պատմել է իմ ընկեր, շիկահեր ու կապուտաչյա աֆղանցի Սուլթանը, որը չի խոսում հայերեն բայց  ասում է,  որ ծագումով հայ է բայց ապրել է տաջիկական մասում և խոսում է ռուսերեն: Դրա մասին պատմում է նաև ռուսական сармат ֆիլմը որը համանուն գրքից է: Աղվանական պատերազմի ռազմական հատուկ օպերացիայի ռուս սպայի վկայությունը,  ինչպես նաև նույն պատերազմում Ամերիկյան հետախուզության սպայի  վակյությունների մեջ կան նրանց մասին: Կարելի է նրանց նկարները նաև գտնել ինտերնետում յություբի մեջ արիացիներ կամ իսկական արիացիներ բառերով: Իմ մի ուրիշ ընկեր ֆրանսիացի արեվելագետ-լեզվագետը պատմում է, որ Սիրիայի Հյուսիսում անապատային տարածքներում մարդիկ են ապրում որոնց արաբները անվանում են հայեր, որոնք խոսում են հայերեն սակայն նրանց հավատքը ոչ Իսլամական է , ոչ քրիստոնեական:Նրանց կենցաղը և մշակույթը զգալիորեն տարբերվում է և մերինից և արաբականից: Հնդկաստանում էլ կան դրա մասին գրված է մեծ տետրակ, որ կոչվում է Հորդորակ, գրքի մեջ գրված հայ վաճառականի կողմից տասնութերրորդ դարում: Իմ մի այլ ընկերը պատմում է, որ Հնդկաստանում ինչ որ կորած ռեգիոնում, որի անունը չեմ հիշում տեսել է հայերեն խոսացող մարդկանց, որոնք քրիստոնեության մասին տեղեկություն չունեին և երբ հարցրել է տեղական հայ կրոնական սպասավորին, նրան պատասխանել են, որ դրանք հայեր չեն  կարող լինել, քանի որ քրիստոնյա չեն, իսկ հայերենի փաստի մասին պատասխանել են, որ հնարաոր է սովորել են :Իսկ Թուրքիայում ևս նման հայեր շատ կան մենք դրա մասին բազմիցս անգամ խոսել ենք:

H.M.