Հարգելի Հարօ Մհերեան,
հնարավոր բան չէր, որ մեր հարեւանները տառահնչյունային համակարգի անցած լինեին հարյուրավոր տարիներ շարունակ /հունարենը, արամերեն եւ այլն/, իսկ հայերենը չունենար դա: Սա առնվազն անտրամաբանական է: Արտակ Մովսիսյանի 12 նշանագրային համակարգերի եւ մեհենագրի մասին աշխատությունները պարզ է, բայց խոսքը դրա մասին չէ: Ջահուկյանի խոսքը հե՛նց տառահնչյունային համակարգի մասին է, եւ ոչ թե՝ խորհրդանշանային: Մի քանի տարում գրավոր ձեւակերպում- արտահայտություններ, դարձվածքներ, ահռելի բառամթերք ու քերականություն չի ստեղծվում, ուզում է հանճարների հանճար լինի, թե Մաշտոց լինի: Աճառյանի (տգիտության հասնող) սխալներն այնքան շատ են, որ ուրարտերենն էլ հայտարարվեց ոչ հայկական, մեր այբուբենն էլ նրա կողմից հայտարարվեց հունարենին նմանակություն, այն դեպքում, երբ հունարենն ուներ միայն 24 տառ, եւ ինքը Աճառյանը ընդհանրապես տեղյակ չէր հունարենից: Կասեմ ավելին, Աճառյանը գրում է, որ սասնո եւ մշո բառբառները նույն բանն են, առանց հասկանալու, որ մշո բառբառը քառաձայն բաղաձայնային համակարգ է, իսկ սասնո բարբառը եռաձայն, որ սասնո բառբառն ունի 9 ձայնավոր, իսկ մշոնը՝ 7 ձայնավոր: Իսկ երբ Պետոյանը գրեց իր գիրքը Աճառյանի դեմ, Պետոյանին քիչ էր մնում սիբիր ուղարկեին: Այսօր Պետոյանի շնորհիվ մենք լիարժեք ունենք մեր այս երկու հրաշալի բարբառների ամբողջական ուսումնասիրությունը: Բայց ո՞վ է նրան հիշում, երբ մարդը 500 նոր բառեր ի ցույց հանեց հայերենի մեջ: Բոլորին թվում էր, որ անհնար է, որ միայն սասնո բառբառում մեզ անհայտ 500 բառ թաքնված լինի: Նույնն է Մաշտոցյան այբուբենի պարագայում. հեշտ տարբերակ է ասել՝ սա է ու վերջ: Փնտրողը գտնում է: Եվ ի վերջո կա տրամաբանական վերլուծություն: Հերունին մի օր լավ ասեց : Ասաց՝ «Դուք պատմաբաններդ չունեք տրամաբանություն. ձեզ պետք է, օրինակ, Տիգրան Բ-ի տնային կառավարչությունից տեղեկանքը, դրանից էն կողմ ձեր տրամաբանությունը չի աշխատում»:
Հարգելի Հարօ Մհերեան,
քրիստոնեական պատմագիտությունը այնքան զգույշ է եղել եւ այնքան զեղծարար այդ հարցում, որ պատկերացնել անգամ սարսափելի է: Կան բազմաթիվ ձեռագրեր, որոնք տեղ-տեղ ջնջված են ու նոր խմբագրությամբ նորից գրված են եղել: Եկեղեցին 1500 տարի ճամարտակում է, որ ինքն է դպրություն բերել հայ ժողովրդին ու այդ կեղծ լուսապսակը քողազերկել՝ չէր թողնի: Հենց նույն Արտակի, եւ ոչ միայն նրա, վկայությամբ Մատենադարանում կան մի քանի հարյուրի հասնող տեքստեր, որոնք մաշտոցյան այբուբենին մոտ տառաձեւեր են, որոնք անընթերցելի են համարվում: Դրանք հայտարարված են «ստից-մտից կախարդություններ» /նորից Աճառյանի կողմից/ եւ մինչեւ հիմա դրանցով զբաղվող չկա: Կան հարյուրավոր մետաղյա ապարանջաններ՝ փորագրված նույն տառաձեւերով: Որ դրանք խորհրդանշանային գիր չեն, այլ տառեր են ճշգրիտ թվով՝ փաստ է: ԱՐԹՈՒՐ ԱՐՄԻՆ