Ընթերցողի ուշադրությանն է ներկայացվում (2007-2010թթ.) Ս. Կարապետյանի և Հ. Օհանյանի պարբերաբար հանդիպումներից, հարց ու պատասխաններից ծնված սույն գիրքը:

Այս գիրքը չնչին թերություններով հանդերձ, (օրինակ՝ 276-րդ էջում նկարագրված Ռիչարդ Հովհաննեսյանի գործունեությունը հայ պատմագրության մեջ, հակոտնյա է հայ հասարակական կարծիքին:Այդ կարծիքը ձևավորվեց, երբ բացահայտվեց ամերիկյան համալսարանների հայագիտական ամբիոններում տարվող հակահայ աշխատանքներին Ռիչարդ Հովհաննեսյանի ակտիվ մասնակցությունը) օգտակար է հայ հանրությանը և ԼՈՒՅՍ ԱՇԽԱՐՀ-ում կներկայացվի ընտրված հատվածներով: Գրքի քննարկմանը ամեն ոք կարող է մասնակցել, թողնելով իր կարծիքը հղումների տեսքով: Այն օգտակար կլինի գրքի հրատարակիչներին մեկ անգամ ևս ստուգել և կարգի բերել փաստերը: Լ.Ա.

Նախաբան

Հարգելի ընթերցող, եթե Դուք հայ եք, խոսում, մտածում, գրում և կարդում եք հայերեն՝ ուրեմն համոզված եղեք, այս գիրքը ավելի շատ գրված է Ձեր համար: Այս գիրքը նաև նրանց համար է, ովքեր թեկուզև կտրված են հայ իրականությունից, չեն տիրապետում հայերենին, տեղյակ չեն Հայ ժողովրդի պատմությանը, նրա շարունակական բնույթ կրող ազգային ազատագրական պայքարին, սակայն ունեն ցանկություն վերադառնալու ազգային ակունքներին, ծանոթանալու ազգային գաղափարախոսությանը, ձեռք բերելու ազգային ինքնագիտակցություն: Հուսով ենք, որ այս գիրքը կթարգմանվի տարբեր լեզուներով, և մատչելի կդառնա բոլորին, ովքեր ցանկություն ունեն ծանոթանալու Հայ ժողովրդի պատմական հարուստ անցյալին, նրա թողած հոգևոր-մշակութային ժառանգությանը, ազատութ-յան և անկախության համար մղվող պայքարին: Գրքի հեղինակները հենված մի շարք հայ գրողների, հասարակական-քաղաքական գործիչների աշխատությունների, հոդվածների վրա, նպա-տակ են հետապնդել ստեղծել պատմական տվյալների, նյութերի հավա-քածու, երկխոսության կերպով վերլուծելու, քննարկելու մեզ բոլորիս հե-տաքրքրող մի շարք հարցեր, որոնք էլ ներկայացվում են ընթերցողի ուշադրությանը: Դուք ամեն տարի ապրիլի 24-ից հետո հնարավորություն կունենաք ձեռք բերել էլեկտրոնային այս գրքի ընդլայնված տարբերակը, որտեղ կհիմնա-վորվեն մեր անցյալին, ներկային և ապագային վերաբերող հարցեր, կապված տարվա ընթացքում տեղի ունեցած իրադարձությունների հետ: Ձեր տպավորությունները և կարծիքը կարող եք հայտնել arm.vopros @ gmail.com հասցեով, որոնք հաշվի կառնվեն հետագա աշխատանքներում:

Ահա՝ գրավոր ձևով Ձեզ եմ ներկայացնում Օ. Պլատոնովի «Заговор против России» գրքից արված մեջբերումներ, մասնավորապես՝ սիոնիզմի վերաբերյալ, իմ կողմից կատարված վերլուծական համալրումով, հույս ունենալով, որ Դուք մեկնաբանության առարկա կդարձնեք աշխարհի հզորների դերը Հայկական հարցում: Հ.ՕՀԱՆՅԱՆ (հասարակական գործիչ)

Սիոնիզմ

Սիոնիզմը հիմնադրվել է XIXդ. սկզբին: Նրա հիմնական նպատակն էր Պաղեստինում ստեղծել հրեական պետություն: Այդ նպատակով հրեաները որոշեցին գրավել աշխարհում ազդեցիկ, կենտրոնաձիգ դիրք, այսինքն՝ իրենց ձեռքը վերցնել աշխարհում գործող տնտեսական բոլոր կարևոր լծակները: Արդեն 1807թ. Բեռլինում բանկերը հիմնականում գտնվում էին հրեաների ձեռքին: XIXդ. առաջին տասնամյակում Բավա-րիայում գործող բանկերի 80%-ը պատկանում էր հրեաներին: Բանկերից բացի հրեաները սկսեցին տիրել լրատվական աղբյուրներին՝ ստեղծելով հասարակական կարծիք: Այդ մեծահարուստ հրեաների կողմից ստեղծ-ված կազմակերպությունը շուտով վերածվեց քաղաքական շարժման (Սիոնիզմ), որն իրեն լրիվությամբ կայացած համարեց միայն XIXդ. վերջին: XXդ. սկզբին Առաջին համաշխարհային պատերազմից առաջ, մեծահարուստ հրեաները կազմակերպեցին և Ռուսաստանից, Ավստրո-Հունգարիայից, Ռումինիայից և այլն երկրներից Պաղեստին ուղարկեցին 2,5 միլիոն հրեաների՝ ապահովելով նրանց ֆինանսական պահանջները: Սակայն այդ հայրենադարձները շուտով հայտնվեցին աշխարհի տարբեր ծայրամասերում: Պաղեստինում հիմնավորվեցին միայն 85 հազար հրեա-ներ: Դրանցից միայն 1200 հրեաներ լծվեցին գյուղատնտեսական արդյու-նաբերական աշխատանքին: Հրեաները, որոնք սովոր չեն ֆիզիկական աշխատանքին, որոնց ո՛չ ցարիզմը, ո՛չ կապիտալիզմը, ո՛չ սիոնիզմը, ո՛չ սոցիալիզմը չեն կարող ստիպել ֆիզիկապես աշխատել, շուտով Պաղես-տինում դարձան կալվածատերեր, որոնց ձեռքի տակ աշխատում էին արաբները: Սիոնիստական գաղափարի իրագործման համար XIXդ. 80-ական թվականներին միայն ֆրանսիական Ռոտշիլդը հատկացրել է 5 միլիոն դոլար: Սակայն այն ժամանակվա հաշվարկներով այդ ահռելի գումարը նպատակին չօգտագործվեց, գտնվեցին խաբեբաներ, որոնք հարստացան սիոնիստական ծրագրի իրագործման հաշվին:
Սիոնիզմը առաջացել է Արևմտյան Եվրոպայում, որտեղ հրեաներին որ-
304
պես կայացած շերտ, թույլատրվում էր օգտվել պետական բյուջեից: Պարզ է դառնում, որ այդ կայացած հրեաները չէին վերադառնա իրենց հայրե-նիք: Այդ նպատակը իրականացնելու համար, նրանք ընտրեցին ռուսա-կան հրեաներին, որոնց մեծ մասը աղքատ էին, որոնք ենթարկվում էին ջարդերի, որից էլ օգտվելով, արևմտյան սիոնիստները փորձեցին այդ հա-լածվող հրեաներին ուղարկել Պաղեստին: Սակայն, ինչպես նշեցինք, այդ գործնթացի հիմնական բարդությունը կայանում էր նրանում, որ ռուսա-կան և Արևելյան Եվրոպայի հրեաները ստանում էին արևմտյան հարուստ հրեաներից որոշակի գումար, այնուհետև հայտնվում էին աշխարհի տար-բեր երկրներում, մասնավորապես՝ ԱՄՆ-ում: Դեռ XIXդ. կեսերին, ԱՄՆ-ը հրեաներին առաջարկեց 10 միլիոն դոլլար օգնություն, Արիզոնա և Օրե-գոն նահանգներում ստեղծելու հրեական պետություն, սակայն հրեաները հրաժարվեցին, պատասխանելով, որ իրենց սրբությունները գտնվում են Պաղեստինում: Սիոնիզմի հայրը՝ Թեոդոր Հերցլը համարվում էր հրեական պետություն ստեղծելու հիմնական նախաձեռնողը, որն այդ իդեայի իրագործման հա-մար հատկացրել էր իր ունեցած ողջ գումարը: 1903թ. Մեծ Բրիտանիան Հերցլին առաջարկեց Ուգանդայի տարածքում ստեղծել հրեական պե-տություն, Հերցլը համաձայնվեց: Սակայն ռուսական հրեաները հրաժար-վեցին՝ պահանջելով Պաղեստինի տարածքը:
XXդ. սկզբին հայրենադարձ հրեաների շարժումը ղեկավարում էր «Բիլու» սիոնիստական կազմակերպությունը: Որպեսզի հրեաները տեղափոխվե-ին իրենց հայրենիք, հարկավոր էր նրանց ենթարկել հալածանքի այն եր-կըրներում, որտեղ նրանք բնակվում էին: 1938թ. սիոնիստները Հիտլերի միջոցով Գերմանիայից վտարեցին 200 հազար հրեաների, որոնց ոչ մի եր-կիր չէր ընդունում որպես փախստականների: Գերմանիայում բարձ-րացրած հակասեմիտիզմը սկսեց տալ իր պտուղները, այսինքն՝ ավելի լուսավորեց դեպի Պաղեստին տանող ուղին, որտեղ, ինչպես նշեցինք, ար-դեն 1913թ. ապրում էին 85 հազար հրեաներ: Այդ առիթով դեռ 1897թ. սիո-նիզմի հիմնադիր, համաշխարհային սիոնիստական կոնգրեսի առաջնորդ Թեոդոր Հերցլը գրեց. «Հակասեմիտները կդառնան մեր հուսալի ընկերնե-րը, հակասեմիտական երկրները՝ մեր դաշնակիցները: Սակայն մինչև երկրորդ համաշխարհային պատերազմը Գերմանիայից վտարված հրեաների մեծ մասը տեղափոխվեցին Խոր. Միություն, որը հրեաների համար հատկացրել էր տարածք, որտեղ էլ նրանք ստեղծեցին իրենց ինքնավար մարզը՝ Բիրոբիջանը: ԽՍՀՄ-ը դարձավ սիոնիստների լուրջ հակառակորդը: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի հենց սկզբից, Հիտլերը համակենտրոնացման ճամբարներում սկսեց հրեաների մասնա-վոր ոչնչացում: Նա հիմնականում ոչնչացնում էր ծերերին և տկարներին, որոնք ի վիճակի չէին իրենց դրսևորելու հրեական պետության վերա-
305
կանգնման գործում: Ի՞նչն էր պատճառը: Հիտլերը գտնվում էր սերտ հա-րաբերությունների մեջ եվրոպական սիոնիստների հետ, մասնավորա-պես՝ Գերմանիայի և Մեծ Բրիտանիայի, որոնք էլ պետք է ապահովեին այդ երկրների միջև դաշնությունը: Միևնույն ժամանակ Հիտլերը չէր կա-րող ոչնչացնել բոլոր հրեաներին՝ նամանավանդ ԱՄՆ-ի: Եթե նա դեմ էր հրեաների գոյությանը, ի՞նչու այդ հակահրեական շարժումը չտարածվեց Իտալիայում, որը համարվում էր Գերմանիայի դաշնակիցը և որտեղ իշխանությունը գտնվում էր նացիստ Մուսոլինիի ձեռքին: Հիտլերը, որը 1939թ. ԱՄՆ-ում համարվում էր տարվա մարդը, քաջ գիտակցում էր, որ հրեաներին հակադրվելը չի բխում իր ծրագրի իրականացման շահերից, քանի որ, ստեղծելով հակահրեական մթնոլորտ, նա իր դեմ կսրեր ոչ մի-այն ԱՄՆ-ին, որտեղ հրեաները զբաղեցնում էին բարձր պաշտոններ, այլև Մեծ Բրիտանիային, որին նա չէր ուզում տեսնել որպես ախոյանի՝ ԽՍՀՄ-ի դեմ պատերազմում: Ընդհակառակը, Հիտլերը հրեաներին նայում էր որ-պես համաշխարհային տիրապետության հաստատման գործում իր գործակից-մրցակիցների, սակայն ոչ ավելին: Հիտլերի կողմից համաշ-խարհային կայսրության ստեղծման դեպքում հրեաները, որպես արեացի ազգ, իր կայսրության մեջ անպատճառ կունենային բարձր կարգավիճակ: Սակայն համաշխարհային տիրապետության ստեղծումը, ըստ հրեաների, Աստծո կողմից տրված է միայն իրենց, հետևաբար, ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրի-տանիայի սիոնիստներին, որոնք հրահրեցին Հիտլերին համաշխարհային պատերազմի, պարզ էր այդ պատերազմի վերջնանպատակը: Իսկ պա-տերազմն անպատճառ պետք է վերջանար Պաղեստինում հրեական պետության կազմավորմամբ, միևնույն ժամանակ՝ Հիտլերի պարտութ-յամբ: Հիտլերը պետք է պարտություն կրեր այդ պատերազմում, քանի որ Գերմանիայի համաշխարհային տիրապետության գաղափարը հակասում էր հրեական հուդայա-մասոնների շահերին: Եվ, եթե Նապոլեոնի սխալն այն էր, որ նա արշավանք սկսեց դեպի Ռուսաստան, ապա Հիտլերի սխա-լը կարելի է փնտրել դեռ իշխանության գլուխ չանցած իր պատանեկան՝ աշխարհին տիրանալու ծայրահեղության մեջ, որը համապատասխանում էր հուդայա-մասոնական գաղափարին, և չի բացառվում, որ Հիտլերը հրեական այդ ծրագիրը փորձել է իրականացնել՝ ծառայեցնելով նրան Գերմանիայի շահերին: ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի սիոնիստների ազդեցությունը այդ երկրների արտաքին քաղաքականության վրա, վերջացավ նրանով, որ 50 միլիոն մարդկային զոհերի հաշվին, վերականգնվեց իրենց պատմական հայրե-նիքը:
Մրցակցությունը, որը երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ստիպեց Մեծ Բրիտանիային հետ քաշվել իր գաղութատիրական արտա-քին քաղաքականությունից՝ ի օգուտ ամերիկյան դեմոկրատիայի, այսին-
306
քըն՝ ամերիկյան հեգեմոնիայի, այսինքն՝ ի օգուտ հրեական հուդայա-մա-սոնական համաշխարհային տիրապետության ստեղծման. դա հրեական երկու հզոր կենտրոնների մրցակցություն էր, որը վերջացավ ԱՄՆ-ի հրեական կենտրոնի օգտին, որը 1948թ-ից հետո հրեական երեք կենտ-րոններից՝ Լոնդոն-Իսրայել-Վաշինգտոն, համարվեց ամենագլխավորը: Սիոնիստների կողմից սկսած երկրորդ համաշխարհային պատերազմի խաղատախտակին Հիտլերը նրանց ձեռքին հայտնված այն «զինվորն» էր, որի զոհաբերությամբ խաղը պետք է վերջանար իրենց օգտին: Մի քանի հարյուր հազար հրեաների ոչնչացումը սիոնիստների կողմից ներկայացվեց որպես խոլոկոստ, թմբկահարվեց երկրագնդով մեկ, և այդ կորուստի դիմաց ստեղծվեց հրեական պետություն: Եվ իզուր էր Մանշ-տեյնը պատերազմի ավարտից հետո փնտրում պատերազմում իրենց կողմից թույլ տված սխալները: Սիոնիստների սադրանքին ենթարկված, Հիտլերի կողմից սկսված այդ պատերազմը նախօրոք դատապարտված էր: Վերադառնալով 1933 թ.՝ նշենք, որ Հիտլերը իշխանության գլուխ ան-ցավ իր հակահրեական ծրագրով, որը դարձրեց պետության քաղաքա-կանության անբաժան մասը: Հիտլերն ստեղծեց հակահրեական մթնոլորտ, իսկ ԱՄՆ-ի լրատվական կենտրոնները, թևեր տալով հիտլերյան այդ գործողություններին, ահ ու սարսափի մեջ դրեցին Լեհաստանի, Ռումինիայի, Հունգարիայի և Եվրո-պայի մի շարք երկրների հրեաներին՝ ստիպելով նրանց իրենց փրկութ-յունը փնտրել ոչ թե որևէ երկրում, այլ միայն ու միայն իրենց պատմական հայրենիքում՝ Պաղեստինում: Հակահրեական շարժման հիմնական նպա-տակը այն էր, որպեսզի Գերմանիայից վտարված հրեաները կազմեին Պաղեստինում ստեղծվող հրեական պետության կորիզը: Հիտլերը անգին նվեր էր սիոնիստների համար: «1935թ. գերմանական նավահանգիստ Բրեմենհաֆենից դեպի Խայֆա ուղևորվեց «Թել-Ավիվ» մարդատար շոգենավը՝ գերմանական դրոշով: Հրեաներով լիքը նավը վերցրեց ուղղություն դեպի Պաղեստին»: (Ամերիկյան ամսագիր «Իստորիկալ րեվյու», №4, 1993թ.) Եթե իրոք Հիտլերն ուներ հակահրեական տրամադրվածություն, ապա ինչպե՞ս հասկանալ, որ նա մինչև պատերազմի վերջը այդպես էլ չհե-ռացրեց այն հրեաներին, որոնք զբաղեցնում էին բարձր պաշտոններ 3-րդ Ռեյխում, վերմախտում, բանակում, իր շրջապատում:
Հիտլերը, որը սերտ կապերի մեջ էր սիոնիստների հետ, 1939թ. զավթեց Չեխիան: Թվում էր, թե Անգլիան և Ֆրանսիան պատերազմ պետք է հայ-տարարեին Գերմանիային: Սակայն Չեմբեռլենը և Դալադեն Մյունխե-
307
նում ստիպեցին Չեխոսլովակիային ենթարկվել Հիտլերին: Մյունխենը գերմանական նացիստների և սիոնիստների համագործակցության փոր-ձաքարն էր: Հիտլերը համոզվեց, որ իր ծրագրի իրագործման ճանապար-հին որպես արգելք չի հանդիպի Անգլիային և ԱՄՆ-ին, որոնք դեմ չեն Գերմանիայի ձեռքով վերացնել կոմունիզմը արևելքում: Ըստ անգլո-գերմանական համաձայնագրի, հաջորդ քայլը այն էր, որ Գերմանիան պետք է հարձակվեր ԽՍՀՄ-ի վրա, իսկ Անգլիան և Ֆրանսիան պետք է պահպանեին իրենց չեզոքությունը: Սակայն անսպասելիորեն Գերմա- նիան ԽՍՀՄ-ի հետ կնքեց իրար վրա չհարձակվելու դաշնագիր, ներխու-ժեց իր դաշնակից Լեհաստան, և Լեհաստանը բաժանվեց երկու մասի, մի մասը անցավ Գերմանիային, մյուսը՝ ԽՍՀՄ-ին: Անգլիան և Ֆրանսիան պատերազմ հայտարարեցին Գերմանիային: Երբ այդ մասին հաղորդեցին Հիտլերին, նա քարացել էր, նա հանգիստ մոտեցավ Ռիբենտրոպին և ասաց. «Ի՞նչ է լինելու այժմ»: Ու՞մ էր ձեռնտու Անգլիայի և Գերմանիայի միջև պատերազմը: Գերմանիայի՞ն: Երբեք. նա չէր կարող իրեն թույլ տալ հայտնվելու առաջին համաշխարհային պատերազմի դերում: Անգիայի՞ն: Օ, ո՛չ, նա կողմ էր կոմունիզմի ոչնչացմանը, այնուհետև Գերմանիայի և Մեծ Բրիտանիայի միջև խաղաղ գոյակցության պայմանների ստեղծմանը, հաշվի առնելով, որ որպես նրան հակակշիռ ուժ գոյություն ունեին ԱՄՆ-ը, Ֆրանսիա և այլն: Ապա ի՞նչումն էր գաղտնիքը, ո՞վ հրահրեց Հիտլերին հարձակվելու իր դաշնակից Լեհաստանի վրա:
Սիոնիստները: Այո, նրանք էին երաշխավորել Հիտլերի արշավանքը դեպի արևելք, նրանք էին երաշխավորել Չեխոսլովակիայի հարցում Անգլիայի և Ֆրանսիայի չեզոքությունը: Իսկ այժմ եկել էր պահը, որպեսզի Անգլիան պատերազմ հայտարարի Գերմանիային: Անգլիայի և Գերմանիայի դաշ-նությունը ձեռնտու չէր սիոնիստներին: Միևնույն ժամանակ հրեական ամենամեծ համայնքները գտնվում էին Լեհաստանում՝ 3,5 միլիոն, և ԽՍՀՄ-ում, որոնք էլ պետք է ուղարկվեին Պաղեստին: Անգլիայի կողմից պատերազմ հայտարարելուց հետո, Հիտլերը մի շարք անգամ փորձեց վերականգնել խաղաղությունը երկու երկրների միջև: Նա նույնիսկ այդ խնդրով Անգլիա ուղարկեց Հեսսին, սակայն ապարդյուն: Չնայած դրան՝ շարունակվում էր համագործակցությունը նացիստների և սիոնիստների միջև: Ունենալով թիկունքում հակառակորդներ՝ նա չէր կարող հարձակ-վել Խոր. Միության վրա: Նա կտրուկ շրջվեց դեպի արևմուտք և կայծակ-նային արագությամբ գրավեց Ֆրանսիան: Նա սկսեց փորձել մաքրել թի-կունքը: Հիտլերը պատրաստվում էր զավթել նաև Անգլիան, այդ ուղղութ-յամբ պատրաստելով «Ծովային առյուծ» օպերացիան: Մուսոլինին առա-ջարկեց իր մասնակցությունը այդ օպերացիային: Սակայն Հիտլերը կըտ-րուկ փոխեց Անգլիան զավթելու իր ծրագիրը և հարձակվեց Բալկանների վրա: Նա Աֆրիկա ուղարկեց գեներալ Ռոմելին, որը, գրավելով Եգիպտոսը
308
պատրաստվում էր մտնել Պաղեստին: Սիոնիստներին ձեռնտու չէր Մեծ Բրիտանիայի կործանումը, որի մայրաքաղաք Լոնդոնում էր գտնվում համաշխարհային սիոնիզմի երկրորդ կենտրոնը: Նրանց ձեռնտու չէր որ-ևէ փոփոխություն գաղութներում, որտեղ նորմալ շրջանառության մեջ էր գտնվում հրեական կապիտալը: Նրանց ջանքերը հիմնականում սահմա-նափակվում էին միայն Պաղեստինով: Պատերազմի մեջ բավականին ներ-քաշված Հիտլերը՝ թողած գազանի գլուխը, Պաղեստինի հարցեր լուծել էր փորձում: Հիտլերը չէր կարող կապերը թուլացնել սիոնիստների հետ, հաշվի առնելով ԱՄՆ-ի հրեական համայնքի կարողությունները, որոնց դերը ԱՄՆ-ի՝ պատերազմի մեջ մտնելու կամ չմտնելու որոշման վրա կու-նենար ճակատագրական նշանակություն: Սիոնիստների ձեռքին խա-ղալիք դարձած Հիտլերը հետ կանգնեց Անգլիան գրավելու մտքից, շար-ժելով իր զինուժը դեպի Խոր. Միություն և Միջևրկրական ծով՝ առաջին հերթին բավարարելու սիոնիստների պահանջը: Հիտլերը քաջ գիտակցում էր, որ գրավելով Անգլիան նա չի փրկվում երկու կրակի միջև գտնվող վի-ճակից՝ հաշվի առնելով ԱՄՆ և ԽՍՀՄ-ը: Նա համոզված էր, որ արևմըտ-յան վտանգը կարող են կանխել միայն սիոնիստները, որոնք էլ, հույս ներշնչելով Հիտլերին, հրահրել էին այդ պատերազմը: Նա համոզված էր, որ միջազգային սիոնիզմը ի վիճակի կլինի վերականգնելու վնասվածք ստացած խաղաղությունը Գերմանիայի և Անգլիայի միջև: Եվ չնայած պա-տերազմի պատճառով, տնտեսական առումով խախտվել էր հավասարա-կշռությունը Մեծ Բրիտանիայի և ԱՄՆ-ի հրեաների միջև, և նրանք իրար հանդեպ մնում էին որպես մրցակիցներ, սակայն համա-հրեական, մաս-նավորապես՝ Պաղեստինի հարցում նրանք միասնական էին: Հիտլերը նը-րանց պետք էր մինչև Պաղեստին:
Այդ ժամանակ լայն արձագանք ստացավ հրեական հարցը, և արևելյան Եվրոպայից սկսվեց հրեաների տեղահանումը դեպի Պաղեստին, որին կտրականապես դեմ էր Չերչիլը: 1941թ. հունիսի 22-ին Հիտլերը հարձակ-վեց Խոր. Միության վրա: Աֆրիկայում գեներալ Ռոմելի զորքերը իտալա-ցիների հետ միասին մտան Եգիպտոս, որին պետք է հաջորդեր Պաղես-տինը: 1942թ. գերմանա-իտալական զորքերը պարտվեցին հյուսիսային Աֆրիկայում: Պատերազմական գործողությունների մեջ բեկում մտցվեց նաև Խոր. Միությունում: Սիոնիստներին պարզ դարձավ, որ Գերմանիան պարտվում է պատերազմում: Նրանք 1942թ. սկսեցին աղաղակել, որ գեր-մանացիները ոչնչացնում են համակենտրոնացման ճամբարներում գտնը-վող հրեաներին: Վերմախտում դեռ չգիտեին, որ սիոնիստները բռնել են դավաճանության ուղին: Սիոնիստները ստեղծեցին արկած հրեական ցե-ղասպանության (խոլոկոստ) վերաբերյալ: Ամբողջ պատերազմի ընթաց-քում հրեաները ոչ միայն չեն պայքարել գերմանական ֆաշիզմի դեմ, այլև նրա ընդհատակյա կազմակերպությունները՝ «Գորդոնիա», «Գաշոմեր
309
Գացոիր», «Գեխոլուզ», «Անիբա», «Բեյտար», «Բրիթ Ախայալ», «Գալիա» և այլն՝ գերմանական զգեստներով գործում էին Գերմանիայի օգտին: Նրանց նպատակն էր Գերմանիայի միջոցով մաքրել Պաղեստինը արաբներից: Գերմանական բանակում կռվում էին 150 հազար հրեաներ, որոնց երակներում կիսով չափ հոսում էր հրեական արյուն, որոնք կոչվում էին «միշլինգե»: Եվ այսպես 1936թ. Հիտլերը միտք անգամ չուներ զբաղեցնելու Հռենոսյան մարզը, հաշվի առնելով, որ բոլոր ուղղություններով Գերմանիան զիջում էր Ֆրանսիային, սական Հիտլերը զբաղեցրեց այդ մարզը, և Ֆրանսիան չձեռնարկեց որևէ պատասխան քայլ: Դա Հիտլերի և սիոնիստների համա-գործակցության առաջին քայլն էր: Դրանից ոգևորված Հիտլերը Գերմա-նիային միացրեց անկախ Ավստրիան: Լռեցին Անգլիան և Ֆրանսիան: Լռեց նաև Ազգերի լիգան: Հիտլերը համոզվեց, որ սիոնիզմը, որն իր բռի մեջ էր պահում ամբողջ աշխարհի տնտեսությունը, իրոք այն ուժն է, որը կօգնի իրագործել իր ծրագիրը, որտեղ արեացի ազգերը՝ ներառյալ հրեա-ները և անգլոսաքսոնները, Գերմանիայի գլխավորությամբ վերացնելով կոմունիզմը՝ կտիրեն աշխարհին: Հիտլերը, քաջ գիտակցելով, որ Գերմանիան տնտեսական և ռազմական տեսակետից գտնվում է բավականին թույլ վիճակում, ի համեմատ Ֆրան-սիայի և Անգլիայի 1938թ. գրավեց Սուդետի մարզը, իսկ 1939թ. գարնանը՝ ողջ Չեխիան: Անգլիայի և Ֆրանսիայի վարչապետներ՝ Չեմբեռլենը և Դա-լադեն, ողջունեցին գերմանական ագրեսիան Չեխոսլովակիայի դեմ: Եվրոպայի լրատվական աղբյուրները, այսինքն՝ սիոնիստները, որոնց ձեռքին էլ գտնվում էին հիմնական լրատվական աղբյուրները, պահանջե-ցին այդ երկրների վարչապետներին հատկացնել Նոբելյան մրցանակ: Հիտլերը հույս ուներ, որ ԱՄՆ-ի սիոնիստները թույլ չեն տա, որ ԱՄՆ մտնի պատերազմի մեջ, հաշվի առնելով, որ ԱՄՆ կողմ էր, որպեսզի վե-րանա կոմունիզմը: Սակայն սիոնիստներն էլ իրենց հերթին թույլ չէին տա, որ Գերմանիան հաղթող դուրս գա պատերազմում, քանի որ այն հակասում էր իրենց՝ հրեական հուդայա-մասոնական համաշխարհային տիրապետություն հաստատելու գաղափարին: Սիոնիստներին ձեռնտու չէր նաև ԽՍՀՄ-ի հաղթանակը այդ պատերազմում: Ցավոք սրտի, հա-վասարակշռությունը պահպանելու համար, իրենց իսկ օգնությամբ ոտքի կանգնեցրած խորհրդային հզոր բանակի վրա որևիցե ճնշում գործադրելը, պատերազմի ավարտից հետո դարձավ անհնարին: Այդ պատերազմը, որը վերջացավ ամերիկյան սիոնիստների և ԽՍՀՄ-ի օգտին, ծնեց մի նոր սա-ռը պատերազմ, որը վերջացավ Գորբաչովի օրոք ամերիկյան սիոնիստա-կան դեմոկրատիայի հաղթությամբ:
Սիոնիզմ-Հիտլեր և Հիտլեր-սիոնիզմ խաղը վերջացավ ոչ թե Հիտլերի պարտությամբ, այլ այն վերջացավ սիոնիզմի հաղթությամբ: Այն սկսվեց
310
սիոնիզմի պատվերով, Հիտլերի կատարմամբ, վերջացավ սիոնիզմի օգ-տին: Ստեղծվեց հրեական պետություն, և սիոնիզմի հիմնական գլխավոր կենտրոնը տեղափոխվեց ԱՄՆ: Հիտլերը սիոնիստների ձեռքին դարձել էր պատեպատ խփվող մի գործիք, որն իր ծրագիրը իրագործելու համար, ստիպված էր ենթարկվել նրանց կամքին, հույս ունենալով, որ ծավալվելու, տնտեսական և ռազմական տեսակետից բավականին հզորանալու դեպքում դուրս կպրծնի սիո-նիստների ազդեցության ոլորտից և աշխարհի վզին կփաթաթի իր սեփա-կան խաղը: Բայց, ցավոք սրտի, նա այդպես էլ չհասցրեց սկսել իր խաղը, քանի որ նրան պարտադրված էր մեկ այլ խաղ: Սիոնիստները օգնելով ԽՍՀՄ-ին, ոտքի կանգնեցնելով նրա ռազմական ուժերը, թեկուզ համաշխարհային տիրապետության ծրագրի իրագործ-ման ճանապարհին ստեղծեցին հզոր պատնեշ, լուրջ հակակշիռ ուժ, սա-կայն պատերազմի ավարտը նշեցին Պաղեստինում ստեղծված Իսրայել պետության՝ իրենց ընդհանուր հաղթանակով:
Եկավ մի պահ, երբ Հիտլերը այն աստիճանի էր խճճվել իր գործո-ղությունների մեջ, որ առանց հապաղելու ընդունեց անգլիական սիո-նիստների առաջարկությունը՝ պատերազմ հայտարարել ԱՄՆ-ին: Պարզ էր, որ պատերազմը շարունակվում էր ի վնաս անգլիական սիոնիստների տնտեսական շահերի: Հավասարակշռությունը կարող էր վերականգնել միայն ԱՄՆ-ի պատերազմի մեջ մտնելը: Սակայն ԱՄՆ-ը չէր շտապում իր մասնակցությունը բերելու այդ պատերազմին, քանի որ պատերազմող բոլոր կողմերը օր օրի ավելացնում էին իրենց պարտքերի ցուցակները՝ ի օգուտ ԱՄՆ-ի սիոնիստների: Սակայն անսպասելիորեն Հիտլերը պատերազմ հայտարարեց ԱՄՆ-ին: Անգլիայի սիոնիստները համոզել էին Հիտլերին, որ Գերմանիայի կողմից ԱՄՆ-ին պատերազմ հայտարարելու դեպքում, Անգլիան խաղաղության ձեռք կմեկնի Գերմանիային: Եվ եթե պատերազմի ընթացքում Ստալինը հաճախ էր խորհրդակցում այս կամ այն հարցում իր գեներալների ու մարշալների հետ՝ հաճախ ընդունելով նրանց առաջարկությունները, Հիտլերը վարում էր իր խաղը, որին տեղյակ էին իր շրջապատի հատ ու կենտ մարդիկ: Եվ երբ Հիտլերի գեներալները պնդում էին, որ հարկավոր է հարվածել գազանի ոչ թե պոչին, այլ գլխին, նրանք ի նկատի ունեին Մեծ Բրիտանիային. Հիտլերը թուք էր թափում նրանց գլխին՝ հրամայելով բանակը ուղարկել Միջերկրական ծով՝ գրա-վելու Մալտան, Դարդանելը, այնուհետև Եգիպտոսի տարածքով մտնել Պաղեստին: Հիտլերը համոզված էր, որ իր հաջողության բանալին գտնը-վում է Պաղեստինում: Միևնույն ժամանակ նա դեպի Մոսկվա արշավող իր զորքերին կարգադրեց հատուկ խստություն մտցնել լեհական և խոր-հըրդային հրեաների նկատմամբ (սիոնիստների պատվերով)՝ նրանց ազատագրվող Պաղեստին ուղարկելու համար: Սիոնիստները, զոհաբե-
311
րելով խորհրդային հրեաների մի մասին, մի կողմից նրանց Պաղեստին ուղարկելու ծրագիր էին մշակում, մյուս կողմից՝ Գերմանիայի պարտվելու դեպքում (իսկ այդ պարտությանը նրանք չէին կասկածում) պատրաստ-վում էին ցեղասպանության անվան տակ, ըստ նախնական հուդայա-անգլիական գաղտնի համաձայնության՝ հրեական պետություն ստեղ-ծելու: Նրանք որոշել էին ցանկացած գնով հասնել իրենց առջև դրված նպատակին: Սիոնիստների համար պատերազմի ցանկացած ավարտ տանում էր դեպի Պաղեստին: Նրանց դիմակը բացվեց, երբ գերմանական զորքերը պարտություն կրեցին Մոսկվայի մոտ, այնուհետև՝ որոշ ժա-մանակից հետո՝ Եգիպտոսում: Սիոնիստները Անգլիայի վարչապետին ուղարկած համագործակցության նամակով փաստորեն պատերազմ հայ-տարարեցին Գերմանիային՝ իրենց ստրատեգիական հարվածը ուղղելով ցեղասպանության դեմ: Այո, երկրորդ համաշխարհային պատերազմը սիոնիստների կողմից հրահրած պատերազմ էր, որի խաղադաշտում ճիշտ ժամանակին հայտն-վել էր իր հաջողություններից փքված ազգայնամոլ Հիտլերը, որին էլ, որպես խաղագնդակ, օգտագործեցին ամբողջ երկրագունդը իրար խառ-նող, տարբեր երկրներում հեղաշրջումներ կատարող հրեական արմատա-կանները, որոնք ամբողջ երկրագունդը պատեցին իրենց հայտարարութ-յուններով, քարոզներով, թե իբր երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Գերմանիայի կողմից կատարվել է ցեղասպանություն, որին զոհ են դարձել 6 միլիոն հրեա: Նրանք այդ ցեղասպանությունը փաթաթե-ցին բոլորի կողմից քարուքանդ եղած Գերմանիայի վզին՝ ստիպելով նրան մուծել դրամական հատուցում, որի հատկացումը շարունակվում է մինչ օրս, որի չափը հասնում է 89 մլրդ. գերմանական ֆրանկի: Պատերազմից հետո Ստալինը պահանջեց, որ Գերմանիան ԽՍՀՄ-ին մուծի փոխհա-տուցում՝ 15 մլրդ. դոլլար, սակայն Անգլիան և ԱՄՆ մերժեցին այդ պա-հանջը: Հարց է առաջանում. սիոնիստների ո՞ր թևն է համարվում գլխա-վոր՝ Իսրայելի՞, թե արտասահմանյան: Պատասխանը միանշանակ է՝ ար-տասահմանյան: Իսրայելը ներկայացնում է փոքրիկ պետության քաղա-քականությունը, իսկ միջազգային սիոնիզմը վարում է համաշխարհային քաղաքականություն, որի գաղափարախոսության հիմքը կազմում է Թալմուդը: .Թալմուդի ուսմունքն առաջացել է մեր թվարկությունից առաջ VIդ.: Այդ ուսմունքի հիման վրա էլ XIXդ. երկրորդ կեսին ծնվեցին սիոնիստ իմաս-տունների արձանագրությունները, որը հրեաներին համաշխարհային տի-րապետության պայքարի է կոչում: Սիոնիզմին ուղեկցում են մի քանի սեկտաներ, նրանց թվում նաև մասոնները, որոնք իրենց մեջ են ներգրա-վել հրեա ժողովրդի հիմնական մասը:
312
XXդ. հրեական արձանագրությունները հրատարակվել են ահռելի տպա-քանակով, աշխարհի մի շարք լեզուներով, որտեղ ներկայացված են սիո-նիստների խարդախ ծրագրերի մասին: Ռուսաստանում հիմնավորված այդ իդեոլոգիան բացեց ռուս ժողովրդի աչքերը, և 1905-1906թթ. ռուս ժո-ղովուրդը հարձակվեց իր վրա տիրապետություն տարածել պատրաստ-վող սիոնիստական կազմակերպությունների վրա, որոնք հանդես էին գա-լիս հեղափոխականների անվան տակ: Այդ հակահրեական շարժման ժա-մանակ ոչնչացվեցին մի քանի հազար խաբեբաներ և տեռորիստներ, մնա-ցածները փախան արտասահման: Սիոնիստ-ծայրահեղականները տար-բեր երկրներում իրենց ստվերային իշխանությունը հաստատելու համար օգտագործում էին անկյունից սպանություններ, տարբեր տեսակի դաժա-նություններ, սադրանք, կաշառք, տարածում էին սուտ լուրեր, առաջաց-նում էին վախ՝ վտանգի տակ դնելով այդ երկրում բնակվող հրեաների կյանքը, որոնք ոչ մի կապ չունեին սիոնիզմի հետ: Սիոնիզմը առաջին հերթին ուղղված է քրիստոնեական հավատի դեմ: Թալմուդի ուսմունքը հազար տարի կազմում էր ռաբբիների և ընտրյալների գաղափարախո-սության առանցքը, որը հրեաներին փոխանցվում էր բանավոր ձևով: 1565թ. Վենետիկում հրեական իշխանությունը թույլատրեց հրատարակել ռաբբի Իոասել Կարոյի ստեղծագործությունը, «Շուլխան-Արուխ» անվան-մամբ, որը հենված էր Բաբելոնյան Թալմուդի (505թ.) լույս տեսած հրա-տարակության հիման վրա, որը բացում է հուդայիզմի աշխարհայացը: Շուլխան-Արուխը թարմացված Թալմուդն է, որը Թալմուդին հրեց հետին պլան և դարձավ աշխարհի հրեաների սեղանի գրքույկ: Շուլխան-Արուխի ուսմունքին տարվեցին բազում հրեաներ, որոնք իրենց հա-մերաշխութ-յունը կիսում էին այդ ուսմունքի հետ, և հավատում էին, որ որպես «ցեղա-յին բացառություն», որպես «ընտրյալ», որպես «յուրօրինակ տաղանդավոր ցեղային միավորի», Աստծո կողմից միայն իրենց է տրված իրավունքը՝ առաջնորդելու մարդկությանը: Նրանք կոչվում էին հրեա-շուլխան-արուխիստներ: Նրանց առջև բացվում էր գործելու լայն հնարավորություն, միևնույն ժամանակ նրանք անում էին ամեն ինչ, որպեսզի իրենց առանձ-նացնեն մնացած ժողովուրդներից՝ հակադրվելով ողջ մարդկությանը: Նրանց կարծիքով, այս փուչ մարդկությունը չի հասկանում, որ իրենք ընտրյալ են, որ վաղ թե ուշ պետք է հայտնվեն իրենց տիրապետության տակ, քանի որ դա Աստծո կամքն է, հետևաբար, այդ պրոցեսը անխուսա-փելի է: 1883թ. «Վեստֆալյան Մերկուրի» ամսագրում տպագրվեց հրեա Բրիմանի «Յուստաս» (Թալմուդի 100 նշանակալից օրենքները) աշխա-տությունը, որը թարգմանվեց գերմաներեն: Այդ օրվանից թալմուդական-ները էլ ավելի սուր աչքով սկսեցին նայել քրիստոնյաներին, որպես կռա-պաշտների:
313
Մեջբերումներ՝ Շուլխան-Արուխից. . Հրեաներից բացի, մնացած բոլորը համարվում են թերի, անկատար, ոչ լիարժեք արարածներ. . «Հոգևոր արժեքներ» հասկացողությունը այլ ժողովուրդների համար չէ, նրանց կարելի է անխղճորեն օգտագործել, հալածել, խաբել, նսեմացնել, թալանել, բռնաբարել և նույնիսկ սպանել. . Ոչ հրեաների գույքը համարվում է հրեաների սեփականությունը: Հրեաները բարձրակարգ արարածներ են, որոնց տրված է ապագան: Ինքը Աստված է տալիս հրեաներին այդ տիրապետությունը մարդկութ-յան վրա. . Բոլոր նրանք, ովքեր չճանաչեն հրեաների տիրապետությունը, պետք է ոչնչացվեն, իսկ բոլոր այն գոյերը, այսինքն՝ ոչ հրեաները, որոնք կեն-թարկվեն, կդառնան հրեաների ստրուկները: Հուդայիզմի ռասայական դոկտրինան հենված է Թալմուդի վրա: Թալմու-դը սովորեցնում է հրեաներին. «Դուք՝ բոլոր հրեաներդ, մարդ-արարած- ներ եք, իսկ այլ ժողովուրդները՝ ո՛չ, քանի որ նրանց հոգիները սկիզբ են առնում չար ոգուց, իսկ հրեաների հոգիները սկիզբ են առնում Աստծո սուրբ հոգուց» (ռաբբի Մենեհեմ): Թալմուդը ոչ միայն հրեաներին տվեց առավելություն (ըստ իրենց ծագման բնույթի) մնացած ժողովուրդների նկատմամբ, որը բնութագրվում է որպես ռասիզմ, այլև սաղմնավորեց նրանց հոգում համաշխարհային տիրապե-տության գաղափարը: Թալմուդը կազմավորում է հուդայիզմի ռասայա-կան խնդրի վերջնական լուծումը, հուշում է, թե ինչ պետք է տեղի ունենա ժամանակի ընթացքում, երբ հայտնվի թագավոր-մեսիան, որը իր կառքա-նիվների տակ կտրորի բոլոր ոչ հրեաներին: Տեղի կունենա մեծ պատե-րազմ, որի ժամանակ կվերանա մարդկության երկու երրորդը: Պարտված-ները կենթարկվեն հրեաներին և կանեն հարուստ նվիրատվություններ, սակայն թագավոր-մեսիան չի ընդունի այդ ոչ հրեաների ընծան: Բոլոր ժո-ղովուրդների հարստությունները կանցնեն հրեաներին: Հասարակ հրեան կստանա 2800 ծառա:
Ահա թե ինչ է գրում ռաբբի Յակով Խազիժշետը. «Երկրագնդի բոլոր եր-կըրները խոստացած է մեզ: Մեր բազմացումից է կախված մեր տիրապե-տության տարածումը բոլորի վրա: Մեծ երջանկություն է պատկանելութ-յունը ժողովրդին, որին ընտրել է Աստված: Ինչպիսի ուրախություն է հա-մակում ինձ, երբ տեսնում եմ, թե ինչպես են քաղաքները և գյուղերը բնակեցվում հրեաներով, իսկ գոյերը քաշվում են մի կողմ՝ թողնելով առևտրի կենտրոնները: Նրանք դարձել են և կդառնան մեր բանվորական անասնական ուժը»: Թալմուդը պարտավորել է ամեն հրեայի՝ միշտ
314
գտնվել պատերազմի մեջ քրիստոնեական աշխարհի հետ: Սիկստը ներկայացնում է Թալմուդից մի քանի կետեր. . մենք հրամայում ենք, որ ամեն հրեա օրը երեք անգամ անիծի ամբողջ քրիստոնեական աշխարհին և խնդրի Աստծուն թրատել նրանց՝ իրենց թագավորներով և իշխաններով հանդերձ. . Աստված պատվիրել է հրեաներին յուրացնել քրիստոնյաների գույքը, ինչքան հնարավոր է շուտ և ամեն հնարավոր միջոցներով. . հրամայված է բոլոր հրեաներին նայել քրիստոնյաներին՝ որպես անմիտ անասունների. . եթե հրեան քրիստոնյայի տեղ պատահական սպանի հրեայի, ապա նա արժանի է ներման. . եթե հրեան տեսնի քրիստոնյային անդունդի ծայրին, ապա նա պարտավոր է նույն պահին հրել դեպի անդունդը: Թալմուդը կողմնորոշում է հրեաներին ընդդիմանալ ամբողջ աշխարհի ժո ղովուրդներին, նրանց նայել որպես թշնամիների և ամեն մի երկրում ստեղծել «պետություն՝ պետության մեջ»: Թալմուդի ուսմունքը ժամանակի ընթացքում վերածվեց ազգայնական շարժման, որով սկսեցին ղեկավար-վել ռասիստական լիդերները: Նրանց գաղտնի կազմակերպությունների վարչական մարմինները դարձան սինեդրիոնները, ակադեմիաները և սի-նագոգները: Սինեդրիոնը, որը համարվում էր հրեաների գերագույն մար-մինը, ընկավ փարիսեցիների ազդեցության տակ, որոնց ներկայացուցիչ-ներին Հիսուս Քրիստոսը «հրեշի որդիներ» էր անվանում: Սինեդրիոնում հաստատվեցին Թալմուդի օրենքները, որին հրեաները պարտավոր էին ենթարկվել: Փարիսեցիները և նրանց հետնորդները քայլ առ քայլ հետին պլան մղեցին Սուրբ գիրը՝ ինքնակամ ձևով փոխելով նրա իմաստը:
Մ.Թ.70 թ. Երուսաղեմի կործանումից հետո, VIդ. լույս տեսավ բաբելոնյան թալմուդը: 1005 թ-ից հետո Սինեդրիոնը արտաքին ճնշման հետևանքով անցավ ընդհատակ՝ հայտնվելով մե՛րթ Կոստանդնուպոլսում, մե՛րթ Իս-պանիայում, մե՛րթ Գերմանիայում, XVIդ. արևմտառուսական տարած-քում: Երկրից լքված Սինեդրիոնը հենվում էր սինագոգների վրա, որոնց ադմինիստրացիան հիմնականում կազմված էր հրեական համայնքի մե-ծահարուստ և ազդեցիկ դեմքերից: Նրանց հսկողության տակ էին գտն-վում համայնքի ֆինանսական միջոցները, բարեգործական ֆոնդերը:
315
Հրեական համայնքի ստրատեգիական հարցերը որոշվում էին բետ-միդրաշե ռաբբինիստական ակադեմիայում: Հրեաները իրենց երկրից դուրս պահպանելով իրենց օրենսդրական մարմինը, սկսեցին տարածվել երկրագնդով մեկ: Նրանք սկսեցին կառուցել ակադեմիաներ (իեշիվ) Իտա-լիայում, Իսպանիայում, Ֆրանսիայում, Գերմանիայում, Արևելյան Եվրո-պայում: Նրանք, կառուցում էին սինագոգներ, որոնք ավելի շատ ոչ թե կրոնական, այլ ազգային-հասարակական կազմակերպություններ էին, իսկ ռաբբիները տանում էին կազմակերպչական աշխատանքներ: Սինա-գոգներին կից գործում էին դպրոցներ, որտեղ էլ սովորում էին հրեաների երեխաները: Ռաբբիները հսկում էին, որ ցանկացած հրեա կատարի թալ-մուդի օրենքները: Խախտման դեպքում ռաբբին տվյալ հրեային ներ-կայացնում է Սինեդրիոնին, որտեղ էլ կիրառվում են պատժամիջոցներ: Սինեդրիոնի անդամ, ռաբբի Մովսես Մայմոնիդի աշխատությունն էլ ա-վելի ագրեսիվ դարձրեց Թալմուդի ռասայական իդեոլոգիան: Նրան ան-վանում էին «Սինագոգի արծիվ» և «Երկրորդ Մովսես»:
«Մի՛ սպանիր» պատվիրանը, ըստ Մայմոնիդի բացատրվում է «Մի սպա-նիր հրեաներից ոչ մեկին»: 1391թ. իսպանացիները սկսեցին հակահրեա-կան ցույցեր, որը վերջացավ բավականին ազդեցիկ հրեաների սպանութ-յուններով: Հրեաներն, որոնք այդ երկրում էին հայտնվել VIIIդ., երբ արաբ-ները գրավել էին Իսպանիան, սկսեցին հալածվել Իսպանացիների կող-մից: Հրեաները առերես ընդունեցին քրիստոնեություն, սակայն ծածուկ մտնում էին սինագոգ: 1492թ. ինկվիզիցիայի պահանջով Իսպանիայի թագավորը հրեաներին դուրս վռնդեց երկրից: Նրանք տեղափոխվեցին Պորտուգալիա: Սակայն 4 տարի անց հրեաներն այնտեղից ևս վտարվե-ցին: Այդ երկրներից վտարված հրեաները հայտնվեցին եվրոպական մի շարք երկրներում, մասնավորապես՝ Գերմանիայում և Ֆրանսիայում: Այդ երկրներում հրեաները ստեղծեցին ներքին վարչական բավականին լավ կազմակերպված կենտրոններ, որոնք ղեկավարվում էին հրեական հա-մայնքների կողմից: Իրենց բողոքները հրեաները ներկայացնում էին իրենց դատարանին, որը կոչվում էր բետ-դին: Հրեական առաջնորդները հատ-կացնում էին հատուկ ցանկապատված տարածքներ՝ գետտո, որտեղ հրեաները կտրվում էին ուրիշ ազգերի հետ շփվելու հնարավորությունից: Նրանք իրենց գաղափարը այլազգիներից անվտանգ դարձնելու նպա-տակով ստեղծեցին ևս մեկ մարմին, որը կոչվում էր Կագալ: Այն տանում էր հրեական ազգային կառավարության դեր՝ մշակելով բավականին բարդ քաղաքականություն՝ իրենց ռասիստական դեմքը աննկատ դարձնելու համար: Կագալը նշմարում էր համայնքի տակտիկական և ստրատեգիա-կան ուղին, և ավելի կտրուկ ձևով էր իրագործում Թալմուդի նպատակա-յին խնդիրները: Նա մշակում էր ծրագիր՝ համայնքի գումարների հաշվին, տվյալ երկրի վերադաս մարմիններում իրենց ներկայացուցչին հաստա-
316
տելու նպատակով: Թալմուդը աշխատում էր հրեաների համար, իսկ ողջ հրեական համայնքները՝ Թալմուդի: Բոլորը՝ մեկի համար, մեկը՝ բոլորի: XVIIIդ. վերջին և XIXդ. սկզբին հրեական գաղտնի կազմակերպություն-ների և կենտրոնների տարածված կառուցվածքները կտրուկ ձևով համա-խըմբվեցին հրեական բանկիրների շուրջ: Հուդայական ընդհատակում շարունակվում էր լարված կազմակերպչական աշխատանքը: Ռաբբիները և հրեական լիդերները անընդհատ հավաքվում էին և իրենց մասնակ-ցությունը բերում գաղտնի խորհրդակցություններին: Նրանք Կոստանդ-նուպոլսում հրեական համայնքի առաջնորդությամբ փորձում էին Թուր-քիայի միջոցով վերականգնել Պաղեստինում իրենց պետականությունը, այդ նպատակով Սուլթանի հետ կապերը ամրացնելու ուղիներ էին փնտրում: XIXդ. կեսին հրեաները Անգլիայում իշխանությունը վերցրին իրենց ձեռքը: Նրանց հզորության խորհրդանիշը դարձան Բենջամին Դիզ-րայելին (լորդ Բիկոնսֆիլդ, վարչապետ), որը Ռոտշիլդների հովանավո-րությամբ էլ ավելի ամրապնդեց հրեաների դիրքը Եվրոպայում:
Գերմանիայում կաշառքի ճանապարհով համալսարանների բոլոր ամ-բիոնները զբաղեցրին հրեաները (Նեանդր, Ռեգուս, Բենարու, Վեյլ և այլն): Հրեական ընդհատակյա գաղտնի խորհրդաժողովը մշակեց մի ծրագիր, որտեղ հրեաները այլ ազգանունների տակ պետք է հայտնվեին իշխա-նության կարևոր ստրատեգիական նշանակության օղակներում: Եվ շու-տով Գերմանիայի, Ֆրանսիայի, Լեհաստանի, Ռուսաստանի և մի շարք այլ եվրոպական երկրների թագավորական, խորհրդարանական, դիվա-նագիտական շրջանակներում հայտնվեցին անուններ, որոնք տանում էին հուդայա-մասոնական ստվերային քաղաքականություն, իրագործելով Թալմուդի օրենքները, օգնելով հրեաներին զբաղեցնելու ինչքան հնա-րավոր է շատ կարևոր պաշտոններ: 1860թ., երբ հրեաները զբաղեցրին Եվրոպայի համարյա բոլոր ստրատեգիական նշանակության հիմնարկ-ները, նրանք սկսեցին ծավալել իրենց ազդեցության ոլորտը Եվրոպայից դուրս: Սկսվեցին օրինականացվել ընդհատակյա կազմակերպություն-ները: Ստեղծվեց «Համաշխարհային հրեական միություն»: Միջազգային հրեական այդ միությունը, ստեղծեց Կենտրոնական կոմիտե, որի առաջին ղեկավարը դարձավ Շետտերը, իսկ 1863թ.՝ Կրեմյեն: Այդ միության հիմ-նական շարժիչ ուժը համարվում էին Ռոտշիլդները և նրանց բարեկամ Մոնտեֆիորեն: Նրանց կարգախոսն էր՝ բոլորը՝ մեկի համար, մեկը՝ բոլո-րի, իսկ խորհրդանիշը՝ երկու ձեռք՝ ուղղված երկրագնդին: Նպատակը՝ իրագործել հուդայա-թալմուդական համաշխարհային տիրապետության ծրագիրը: Ռոտշիլդները Լոնդոնում, Վիեննայում, Համբուրգում, Նեա-պոլում, Հռոմում, Ամստերդամում տիրում էին բազմամիլիարդ ֆինանսա-կան միջոցների, որոնցից էլ տարբեր երկրների թագավորները, իշխաննե-րը և ուրիշներ պարտքով վերցնում էին գումարներ՝ իրար հետ պատերազ-
317
մելու, իրենց բանակների պահանջները բավարարելու համար: Ըստ հրեա-ների, բոլոր պատերազմները, հեղափոխությունները թուլացնում են քրիստոնեական երկրներին՝ կախվածության մեջ պահելով նրանց՝ հրեա-կան ֆինանսից: XIXդ. վերջին այդ կազմակերպությունն իր ազդեցությունը տարածեց ողջ երկրագնդով մեկ: 1901թ. Ֆրանկֆուրտի ռաբբին Պրագայում՝ իր զեկույցում, հրեաներին կոչ էր անում էլ ավելի ակտիվացնել հակաքրիստոնեական իրենց պայքարը: Ըստ այդ զեկույցի, հազար ութ հարյուր տարի շարունակվող համաշխար-հային տիրապետության համար պայքարը կվերջանա հրեաների հաղթա-նակով, և Աբրահամին խոստացված այդ տիրապետությունը, որը գողացել են խաչակիրները, հետ կվերադարձվի: Նրա ասելով, եթե հրեաները ցրվել են աշխարհով մեկ, դա նշան է այն բանի, որ աշխարհը պատկանում է ի-րենց: Նա գտնում էր, որ միայն ոսկու միջոցով նրանք կհասնեն իրենց նպատակին, և այնժամ կկատարվի մարգարեությունը:
. 1863թ. Ռուսաստանում հայտնվեց հուդայական լուսավորչական «Խա-բուրա մարբե» ընկերությունը, իսկ 30 տարի հետո՝ «Հրեաների միջև լու-սավորության տարածման ընկերությունը», որի ղեկավարն էր բարոն Աշեր Գինզբուրգը: 1889թ. հուդայական լիդեր Ախադ Գաամը Ռուսաս-տանում ստեղծեց գաղտնի հուդայական օրդեն՝ «Բնեյ Մոշե»: XIXդ. վերջին հրեաները իրենց գաղտնի բնույթ կրող բաժանմունքները, Ռուսաստանի հրեական բանվորական միության անվան տակ, հիմնավորեցին Լատ-վիայում, Լեհաստանում, և կայսրության մի շարք շրջաններում: Դժվար չէ հասկանալ, թե ինչ է նշանակում «հրեական բանվորական միություն», հրեա-բանվոր, լավ է հնչում, չէ՞: Եթե թարգմանենք բանվորական լեզվով, այն կնշանակի «հրեական հեղափոխական միություն»: Եվ այսպես, հրեա-ներին հեղափոխություն էր պետք, նշանակում է նրանց արյուն էր պետք, և այդ արյունը նրանք ստացան: 1905-1906 թթ. հրեաները Ռուսաստանում ենթարկվեցին ջարդի: Ինչ ցանես, այն էլ կհնձես: XXդ. սկզբին միջազգային հրեական կազմակերպությունն սկսեց տեղը զիջել միջազգային սիոնիս-տական կազմակերպությանը: Եվ չնայած հեղափոխությունը պարտվեց, սակայն այն փոխեց իր արյունոտ վերնաշապիկը և սկսեց գործել հրեա-ներ՝ Լասսալի և Մարքսի սոցիալիստական դոկտրինայի անունից, հա-նուն Ռուսաստանում սոցիալիզմի հաղթանակի: Հրեաներին ձեռնտու էր ցանկացած հեղափոխություն, միայն թե իրենք անցնեին իշխանության գլուխ և ստեղծեին հակառուսական, հակացարական, հակաքրիստոնեա-կան մթնոլորտ: Ռուսաստանի հանդեպ սիոնիստների ոտնձգությանը վերջ դրեց Ստալինը: Յոթանասուն տարուց ավել սիոնիստները Ռուսաս-տանում անելիք չունեին: Նրանք հաջողության կարող են հասնել միայն դեմոկրատական երկրներում, հետևաբար, մինչհեղափոխական դիրքին
318
վերադառնալու համար, ստիպված էին փլուզել ԽՍՀՄ-ը, որին էլ հասան 1980-ական թվականների վերջերին, Ռուսաստանին՝ ժողովրդավարութ-յուն և խոսքի ազատություն սրսկելու միջոցով: . XIXդ. վերջին հրեաները հայտարարեցին, որ իրենց հարկավոր է վերա-դառնալ իրենց հայրենիքը, քանի որ միայն իրենց հայրենիքից պետք է սկսվի համաշխարհային հուդայական թագավորությունը: Այդ նպատակով Լոնդոնում կազմավորվեց «Հրեական Պաղեստինյան ըն-կերություն»: . Թ.Հերցլը գտնում էր, որ բոլոր ժողովուրդները համարվում են հրեաների թշնամիները, որ նրանց մեջ թաքնված է հակասեմիտիզմը, որովհետև նը-րանք զգում են մեր առավելությունը իրենց նկատմամբ՝ որպես ամենա-մաքուր ռասայի ներկայացուցիչ: . Հրեաների համաշխարհային տիրապետությունը հաստատելու համար առաջին հերթին պետք է վերացվեր զարգացող կապիտալիստական Եվրոպայում հիմնավորված քրիստոնեությունը: Այդ ուղղությամբ ավելի խտրական ձևով սկսեցին գործել Կ.Մարքսը, Ֆ. Լասսալը և Մ.Հեսսը: Մարքսը բացեբաց քննադատելով հուդայիզմը՝ կոչ արեց մարդկությանը դասակարգային պայքարի միջոցով հաստատել սոցիալիզմը առանձին վերցրած երկրում, այնուհետև համաշխարհային հեղափոխության միջո-ցով հասնել կոմունիզմի լիակատար հաղթանակին՝ երկրային դրախտում տեղ չհատկացնելով կրոնական ավանդություններին: Միգուցե Մարքսը ներքուստ համոզված էր, որ պրոլետարիատին առաջնորդելու են հրեա-ները, քանի որ նրանց է տրված համաշխարհային տիրապետությունը: Ի համեմատ Մարքսի, Մոզես Հեսսը ստեղծեց սոցիալիզմ՝ հրեական դեմ-քով: Ըստ նրա՝ համաշխարհային հեղափոխությունը միայն այն ժամա-նակ կհամարվի արդարացված, եթե նրան ղեկավարեն հրեա-թալ-մուդականները: Նա գտնում էր, որ Իսրայել պետության հարությունը, և հրեաների համաշխարհային հեղափոխությունը անխուսափելի է: Եվ այսօր մենք տեսնում ենք որ Իսրայելը հարություն առավ, իսկ հրեական համաշխարհային հեղափոխությունը դեռ առջևում է: Մոզես Հեսսը և Ֆերդինանդ Լասսալը գտնում էին որ սոցիալիզմը պետք է առաջին հեր-թին հաղթանակի Ռուսաստանում, որի Վիլնա քաղաքում կենտրոնաց-ված էր հրեական թալմուդական հուդայիզմի կենտրոնը: Երկրորդ կենտ-րոնը գտնվում էր Մինսկում:
. 1896թ. Մինսկում կայացավ սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցության առաջին համագումարը, որի ղեկավար ընտրվեց Է.Էլդեմանը: Այդ կու-
319
սակցությունը հիմնականում կազմված էր հրեաներից: 1903 թ. կուսակ-ցության մեծամասնություն կազմող բոլշևիկների ղեկավար է դառնում մայրական կողմից հրեա Լենինը: Նրա շուրջ կազմավորվում է լենինյան գվարդիան, որը բաղկացած էր հիմնականում հրեաներից: Էսեռները ևս հիմնականում հրեաներ էին, որոնք Ռուսաստանում տանում էին հիմնա-կանում տեռորիստական գործունեություն: Ժողովրդավարները, անար-խիստները և մի շարք այլ կուսակցություններ և կազմակերպություններ ևս հիմնականում բաղկացած էին հրեաներից, որոնք ֆինանսավորվում էին՝ Ռոտշիլդների, Շիֆովների, Վարբուրգների կողմից: Նրանք կաշառեցին Պետական Դուման, և հակառուսական այդ հրեշը կազմակերպեց փետրվարյան հեղաշրջումը: Այն միտքը, որ Ռուսաստանում հեղափոխությունն իրականացրել է Գեր-մանիան՝ Լենինի միջոցով, դա կազմում է կատարվածի միայն տեսանելի մասը: Հիմնականում հեղափոխությունը իրականացրին գերմանական և անգլիական սիոնիստները՝ Լենինի միջոցով և նրա ղեկավարությամբ, սիոնիստներ Պարվուսի և Գոնեցկիի միջնորդությամբ: . 1900թ. համաշխարհային սիոնիզմի առաջնորդ Հերցլը ժամանեց Պետեր-բուրգ, հանդիպում ունեցավ ներքին գործերի նախարար Վ.Կ.Պլեվեյի և գրաֆ Ս.Յ. Վիտտեի հետ. սիոնիզմը նրանց ներկայացվեց որպես անմեղ շարժում, որի նպատակն էր՝ հրեաների վերադարձը Պաղեստին: Նա օժանդակություն էր փնտրում Ռուսաստանի կառավարության շրջանակ-ներում, Ռուսաստանում տարածելու համար սիոնա-մասոնական նոր կենտրոններ: Նա Ռուսաստանից հեռացավ 1903թ. և այդ նույն թվին էլ «Զնամյա» թերթում լույս տեսավ սիոնիստական արձանագրությունները, որտեղ բացվում է սիոնիստների դաժան դեմքը: Հնարավոր է՝ Հերցլն է այդ արձանագրությունները բերել Ռուսաստան, հնարավոր է՝ այն Ռուսաս-տանում ի հայտ է եկել դեռ նրա գալուց առաջ: Ուսումնասիրությունները տանում են 1890-ական թվականները, որ իբր այդ փաստաթղթերը հայտ-նըվեցին Ռուսաստանում, Փարիզում գործող ռուսական գործակալի մի-ջոցով: Ինչևիցե, այն բացահայտվում և մասսայական տպաքանակով հրա-տարակվում է Ռուսաստանում: Հերցլի մեկնելուց հետո, էսեռների կողմից սպանվում է Պլեվեն: Հրեաները մեկուսացնում են այն հրեաներին, որոնք իրենց հետ չեն: Ով իրենց հետ չէ, նա իրենց դեմ է: Դրանից բացի Ռու-սաստանում սկսեց գործել թալմուդի սկզբունքը՝ «սպանի՛ր գոյերի մեջ ամենաընտիրին»:
. 1905թ. Եվրոպայում ահռելի հզորություն ձեռք բերած միջազգային հրե-ական միությունը զինեց ռուսական հրեաներին, որոնք, օգտվելով ցարա-
320
կան կարգերի դեմ ոտքի ելած հայերի, վրացիների, լատվիացիների, ֆի-ների, լեհերի դժգոհություններից, օգտվելով ռուս-ճապոնական պատե-րազմից առաջացած լարված իրավիճակից, կազմակերպեցին Ռուսաս-տանում հեղափոխություն, հույս ունենալով Թալմուդի ծրագիրը իրա-կանացնել առանձին վերցրած մեկ երկրում: Սակայն 1905 թ. «ռուսական» առաջին հեղափոխությունը վերջացավ հեղափոխականների պարտութ-յամբ: Այդ ժամանակ հուդայիզմի հոգևոր կենտրոնը գտնվում էր Ռուսաս-տանում՝ Վիլնո քաղաքում: . 1904-1905թթ. ռուս-ճապոնական պատերազմը, և նրա հետ մեկտեղ Ռու-սաստանում սկսված հեղափոխությունը ԱՄՆ-ի և Անգլիայի սիոնիստ-ների առաջին փորձն էր՝ իրականացնել թալմուդի ծրագիրը Ռուսաստա-նում: Ռուս-ճապոնական պատերազմը հրահրել են սիոնիստները, որոնք իրենց բանկիրների միջոցով (Ռոտշիլդ, Շիֆֆ, Վարբուրգ, Միլներ և այլն) ֆինանսավորելով Ճապոնիային, նրան հրահրեցին Ռուսաստանի դեմ: Միայն ԱՄՆ-ից Ճապոնիան ստացել է 400 միլիոն դոլլար: Մի կողմից հրահրելով պատերազմ, մյուս կողմից զինելով հեղափոխականներին՝ ամենատմարդի ձևերով տեռորի ենթարկեցին ռուս մտավորականներին և կառավարական բարձր խավի ներկայացուցիչներին: Նրանք փորձեցին իշխանությունը վերցնել իրենց ձեռքը՝ «իդեալական պետություն» ստեղ-ծելու, ժողովրդավարության, ազատության հնչեղ կոչերի ներքո: Նրանք այդ ուղղությամբ ունեին կուտակած փորձ՝ հաշվի առնելով ֆրանսիական «Մեծ հեղափոխությունը»: . XXդ. սկզբին Թ. Հերցլը առաջարկեց Աբդուլ Համիդ 2-ին մարել Օսման-յան կայսրության պարտքերը, պայմանով, որ սուլթանը թույլ տա գնել Պաղեստինի և Լիբանանի հողերը հրեաների համար: Սուլթանը նամակով պատասխանեց, որ հրեաները կստանան Պաղեստինը միայն այն դեպ-քում, երբ կկործանվի Օսմանյան կայսրությունը: Սիոնիստները որոշեցին քայքայել Օսմանյան կայսրությունը ներսից: Նրանք ֆինանսավորեցին «Միասնություն և առաջադիմություն» կուսակցությունը, և հեղաշրջման ճանապարհով Աբդուլ Համիդին գահընկեց արին:
. 1917թ. նոյեմբերին Լլոյդ Ջորջը և Ա. Բալֆուրը (տարբեր ժամանակնե-րում Անգլիայի վարչապետներ) նամակ ուղարկեցին հրեական բանկիր Լիոնելյու Ուոլտեր Ռոտշիլդին, իրենց բարյացակամ շահագրգռվածութ-յունը արտահայտելով Պաղեստինում հրեական ազգային օջախ ստեղ-ծելու իդեայի հանդեպ և իրենց պատրաստությունը հայտնեցին թեթևաց-նելու՝ նպատակին հասցնելու հրեաների ջանքերը: 1918թ. սիոնիստների
321
ջանքերով անգլիական զորքերը օկուպացրին Պաղեստինը և այնտեղ ստեղծեցին հակաարաբական ռեժիմ: Նրանց ճնշման տակ Անտանտի Գերագույն խորհուրդը կայացրեց որոշում, որի համաձայն Պաղեստինը անցավ Մեծ Բրիտանիայի ենթակայության տակ: Ստեղծվեց այսպես կոչ-ված «Բալֆուրի դեկլարացիան», որն էլ համարվեց միջազգային իրավա-կան փաստաթուղթ: Հրեական ավազակախմբերը օրինականացվեցին և հանցագործ Վ. Ժաբոտինսկու գլխավորությամբ սկսեցին հալածել, մաս-սայական կոտորածի ենթարկել արաբներին: . Առաջին համաշխարհային պատերազմը, որը վերջացավ երեք թագա-վորական ժառանգությունների՝ ռուսական, գերմանական, ավստրո-հուն-գարական կործանմամբ, հնարավորություն տվեց հրեաներին հաստատ-վելու Պաղեստինում: Նրանք պատրաստ էին զավթել ոչ միայն Պաղես-տինը, այլև Սիրիան, Լիբանանը և Իրանի մի մասը՝ վերականգնելու համար իրենց պատմական հայրենիքի նախկին սահմանները: Արդեն 1933թ. հրեաների քանակը Պաղեստինում կազմում էր 238 հազարի, իսկ 1936թ.՝ 404 հազարի: Արաբների կողմից ցանկացած դիմադրություն հրեա-ների կողմից ամբողջ աշխարհով մեկ թմբկահարվում էր որպես ապստամբություն, որն էլ խեղդվում էր արյան մեջ՝ ոչնչացնելով բազում արաբական գյուղեր: Հրեաները իրենց վերջնական նպատակին հասան երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո՝ ստեղծելով իրենց պե-տությունը, որի զոհը դարձան Պաղեստինի արաբ ժողովուրդը և նրան հարող երկրները:
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Պաղեստինում հրեական «Շտերն» ավազակախմբերը, որոնց գլխավորում էր ապագա Իսրայելի վարչապետ Մ. Բեգինը, կռվում էին անգլիացիների դեմ: Երկ-րորդ համաշխարհային պատերազմից հետո հրեաները պահանջեցին վերականգնել իրենց պետականությունը: Ոտքի կանգնեցին աշխարհի բո-լոր սիոնիստական կենտրոնները ի պաշտպանություն այդ առաջար-կության: ԱՄՆ-ի պաշտպանության նախարար Ջ. Ֆորեստոլը կտրակա-նապես դեմ էր հրեական պետության ստեղծմանը: Հրեական լրատվա-կան աղբյուրները, պրովոկացիայի ճանապարհով, երկրով մեկ այնպես խայտառակեցին, այն աստիճանի հարվածներ հասցրին նախարարին, որ մի քանի շաբաթ հետո նա ստիպված եղավ իրեն ցած նետել երկնաքերից: 1948թ. Իսրայելում հաստատվեց արյունոտ հանցագործ ռեժիմ: Իրենց հայրենի հողից քշվեցին 1,5 միլիոն արաբներ: Իր ներքին կառուցվածքով Իսրայելը նման է նացիստական Գերմանիային: Երկու պետություններում էլ տիրում էր ֆաշիզմը, ռասիզմը և պետական տեռորը՝ իրենց հանցագործ վերնախավով, որը շրջապատված էր բազում արնախում հատուկ ծառա-յություններով: Ստեղծելով իրենց պետությունը՝ սիոնիստները պատ-
322
րաստվեցին ընդլայնել իրենց նորաստեղծ երկիրը՝ գրավելով Իրաքը, Սի-րիան, Հորդանանը, Լիբանանը, Եգիպտոսը: 1956թ. ԱՄՆ-ի աջակցությամբ Իսրայելը հարձակվեց Եգիպտոսի վրա և օկուպացրեց Սինայի թերակըղ-զին: Սպանվեցին հազարավոր արաբներ: 1967թ. Իսրայելը օգտագործելով իր ռազմական առավելությունը՝ հարձակվեց Իրաքի, Սիրիայի և Եգիպ-տոսի վրա, ռմբակոծեց նրանց քաղաքները, որին զոհ դարձան բազմահա-զար արաբներ: Հենվելով ամերիկյան սիոնիստների աջակցության վրա՝ Իսրայելը տասն-յակ տարիներ ահ ու սարսափի տակ պահեց իրեն շրջապատող ողջ արա-բական աշխարհը՝ հրի մատնելով բազում արաբական գյուղեր, փա-խըստական ճամբարներ և այլն: Այդ հրեշավոր հանցագործությունները բացում են թալմուդի գաղափարի իսկական դեմքը, ցույց են տալիս մարդկությանը, թե ինչ է սպասում ոչ հրեաներին՝ «ընտրյալ ազգի» կողմից համաշխարհային տիրապետություն հաստատվելուց հետո: 1962թ. Բեն-Գուրիոնը ասաց. «25 տարի հետո ՄԱԿ-ը հիմնավորվելու է Երուսաղե-մում, իսկ ժողովուրդների հանդեպ դատը՝ վճիռները կայացվելու են Սո-ղոմոնի տաճարում»: Նոր համաշխարհային կարգ ու կանոնի կարգախոսի տակ, սիոնիստ-ների համաշխարհային անդրկուլիսյան կենտրոնն իր վրա վերցրեց գաղտնի «համաշխարհային կառավարության» ֆունկցիան: Նրանք տար-բեր երկրներում տեռորի, հեղաշրջումների, հեղափոխությունների միջո-ցով փոխում են տվյալ երկրի կարգը, նրանց ավանդությունները՝ վտանգի տակ դնելով նրանց հոգևոր և մշակութային գանձերը: Այսօրվա արև-մտյան այսպես կոչված սիոնիստական քաղաքակրթությունը օրինակա-նացնելով հոմոսեքսուալիստների, սոդոմիստների ամուսնությունները, Հոլիվուդի միջոցով սրսկելով մարդկությանը տարբեր տեսակի բռնութ-յուններ՝ ցույց է տալիս հուդայա-մասոնական պրոգրեսի ողջ էությունը: Նրանց հիմնական հարվածը ուղղված է ընտանիքի ամրության դեմ: Համաշխարհային մասշտաբով ժողովրդավարության և հեռուստատե-սության տարբեր տեսակի մրոտ ծրագրերի միջոցով քայքայելով ընտա-նիքը, նրանք ոչնչացնում են մարդկային քաղաքակրթությունը, հեշտաց-նելով այլասերված գոյերի վրա իրենց տիրապետության հաստատման գործընթացը: Իրաքի պատերազմը սիոնիզմի ազդեցության ոլորտի ըն-դարձակման հետևանք է, որը փնտրում է հերթական զոհը: Մինչ սիոնիստ Ջ.Սորոսը Ուկրաինայում ցանած նարինջը կհնձի Վրաստանում, ԱՄՆ-ի հեգեմոնիայի գորշ ամպերը շարունակում են կուտակվել երկրագնդի այն երկրների գլխավերևում, որտեղ իբր թե ոտնահարվում են մարդու իրա-վունքները: Անվանի հրեա քաղաքական գործիչ Բ. Դիզրաելին ասել է «Աշ-խարհը չեն ղեկավարում նրանք, ովքեր գտնվում են բեմահարթակին, այլ նրանք, ովքեր գտնվում են անդրկուլիսում»:
323
. Այսօրվա Եվրոմիության մեխանիզմը դեռ XXդ. 20-ական թվականներին նախագծել էին Ռոտշիլդները, Շիֆֆները, Վարբուրգները, Կոսսները, Լո-եբները և մի շարք հրեա բանկիրներ: XIX դ. հրեաները նախագծված նոր շունչ տալով մի շարք ուղղություն-ների՝ Իլյումինանտներ, մասոնյան-օթյակ, Կլաբ, Գրիլլոն, Կլոր սեղանի ընկերություն և այլն, մշակելով ագրեսիվ բնույթ կրող օրենքներ, զավթելով եվրոպական և ամերիկյան տպարանները, մասսայական ինֆորմացիայի և լրատվական աղբյուրները՝ ստեղծեցին համաշխարհային գաղտնի կա-ռավարություն: Հրեա արմատականները առայժմ դեռ բաց մարտահրավեր չեն նետում Հռոմի պապին, քանի որ իրենց տիրապետությունը դեռ չի կայացել: Նրանք պատրաստ են իրենց դեմքը բացելու միայն այն դեպքում, երբ աշխարհում վերանան քաղաքական հակադիր բևեռները: Ամերիկյան նահանգներում, նրանց քաղաքներում, քաղաքական միջո-ցառումները, սոցիալական կյանքում տեղի ունեցող կարևոր իրադար-ձությունները, լինեն դրանք նահանգային կամ քաղաքային ընտրութ-յուններ, գործադուլների կազմակերպում, կամ նկարիչների աշխատանք-ների ցուցահանդեսներ, ի սկզբանե քննարկվում են այդ անդրկուլիսյան կազմակերպություններում, այնուհետև ներկայացվում են որպես հասա-րակական կարծիք: . Համաշխարհային անդրկուլիսյան իշխանությունն ստեղծվել է հրեա բանկիրների ջանքերով: Միայն ԱՄՆ-ում 80-ական թվականներին հրեա-կան ընդհանուր կապիտալը հասնում էր 1 տրիլիոն դոլլարի: Համաշ-խարհային անդրկուլիսյան մարմին հանդիսացող «Ուոլտ-ստրիտ-ջորնե-լի»-ի տվյալների համաձայն, ԱՄՆ-ի հինգ ինվեստիցիոն-բանկային միա-վորումներ, որոնք պատկանում են Լեմեններին, Կուններին, Լոեբներին, Գոլդմաններին և Սաքսներին, տիրում էին ԱՄՆ-ի հզոր ընկերութ-յունների 23% արժեթղթերին: Այդ ընկերությունները, որոնք պատկանում են անդրկուլիսյան համաշ-խարհային վերնախավին, ծախսում են ահռելի գումարներ՝ քաղաքական և պետական գործիչներին դարձնելով իրենց խոնարհ ծառաները: Այդ ա-մենը կատարվում է ոչ միայն ուղղակի կաշառքի ճանապարհով, այլև կազմակերպելով, ֆինանսավորելով նրանց ընտրությունների նախընտ-րական քարոզարշավը: ԱՄՆ-ում հուդայական կազմակերպությունները հովանավորում են դեմոկրատական կուսակցության նախընտրական ֆոնդի 60%-ը և հանրապետական կուսակցության 40%-ը: Ոչ մեկի կող-մից չընտրված հրեական ինքնակոչ այդ կազմակերպությունը փորձում է իր ձեռքը վերցնել մարդկության ճակատագիրը՝ նայելով երկրագնդի հարստությանը՝ որպես իր սեփական հարստության:
Մարդկության հանդեպ նրանց գաղտնի դավադրությունը համարվում է
324
գլոբալ մասշտաբի հանցագործություն: Մարդկությանը ստրկացնելու նրանց հիմնական հարվածը ուղղված է ազգային իշխանությունների վրա, որը շուտով տեղը կզիջի տրանս-ազգային խառնարանին, որին, որպես օրինակ, կարող են ծառայել դեմոգրաֆիական հավասարակշռությունը կորցրած եվրոպական ըն-տանիքը և Ռուսաստանը, որտեղ ներգաղթը ներքուստ խժռում է այն բոլորը, ինչ կապված է ազգայինի հետ: Նոր համաշխարհային կարգ ու կանոն ստեղծելու հուդայա-մասոնական ծրագիրը ոչնչով չի տարբեր-վում Հիտլերի համաշխարհային տիրապետության ծրագրից: Դեռ XXդ. սկզբին նրանց կողմից մշակված առաջին համաշխարհային տեսանելի կառավարությունը, որը ծառայում էր իրենց նպատակներին, դա «Ազգերի Լիգա»-ն էր: Այնուհետև նրանք մշակեցին «Եվրոպայի միաց-յալ նահանգներ»-ի կազմավորման ծրագիրը, որը «Աշխարհի միացյալ նահանգներ»-ի ստեղծման առաջին քայլն էր: Ըստ նրանց Աստծո կողմից միայն իրենց է տրված ժողովուրդների միջև հակասությունների կարգա-վորման խնդրի լուծումը: Սկսած 1920-ական թվականներից՝ սիոնիստա-կան երկու կենտրոնների միջև շարունակվող մրցապայքարը վերջ դրեց Մեծ Բրիտանիայի համաշխարհային հեգեմոնիային՝ ի օգուտ ԱՄՆ-ի սիո-նիստների: Այսօր այդ գաղտնի կառավարությունը իր հարվածն է պատ-րաստում Ռուսաստանի, Չինաստանի, Հնդկաստանի, Իրանի, Ճապոնիա-յի և Լատինական Ամերիկայի դեմ: . Համաշխարհային անդրկուլիսյան ճանաչված գործիչ, եվրոպական վե-րականգնման բանկի ղեկավար, ֆրանսիացի հրեա Ժակ Աթթալին իր՝ «Հորիզոնի գծեր» գրքում, բացում է մարդկության վրա անդրկուլիսյան տիրապետության կարգ ու կանոնի հաստատման երեք փուլերը՝ առև-տրական, ուժային և ֆինանսական:
Այսօրվա զարգացման փուլը նա համարում է առևտրի զարգացման փուլ: Այդ փուլում ամենը վաճառվում և գնվում են: Այդ փուլում սիոնիստները իրենց հիմնական հարվածը ուղղում են ոչնչացնելու այն արժեքները, ո-րոնք կապված են հայրենասիրության, ազգային ավանդությունների, հավատի, ընտանիքի ամրության հետ: Պետք է ծնվի նոր քոչվորների հա-սարակություն, որտեղ ամեն մարդ կգտնվի անընդհատ տեղաշարժման մեջ՝ առանց հասցեի և ընտանիքի: Նա պետք է կատարի այն հանձնարա-րությունը, ինչ հարմար կգտնեն իր «համաշխարհային դաստիրակները»: Այդ ամենին սիոնիստները ծրագրում են հասնել հեռուստատեսության, տեսաֆիլմերի, ինտերնետի, հուդայա-մասոնների ազդեցության ոլորտում գտնվող Հոլիվուդի պոռնո-մազախիստական, տարբեր տեսակի բռնութ-յուններ սրսկող, պրոգրեսի և «դեմոկրատիայի» անվան տակ մարդկանց հոգեաշխարհը փչացնող ծրագրերով: Արդեն այսօր անդրկուլիսյան մութ աշխարհը ստեղծում է մարդկության վրա գլոբալ հսկողություն սահմա-
325
նելու մեխանիզմ: ԱՄՆ-ում հրեաների ձեռքին գտնվող բարձրակարգ գի-տատեխնիկական միջոցները մարդկանց համարակալում, մտցնում են համակարգչի մեջ, և այդ համարի տակ որոշվում է տվյալ անձնավորութ-յան սոցիալական, պրոֆեսիոնալ, հոգևոր, էթնիկական, կրոնական, քա-ղաքական, իրավական և կրթական տվյալները: Ցանկացած ոք պետք է պարզ լինի «ընտրյալներին», որպեսզի հստակեցվի նրա հետ մշակվող աշխատանքի ձևը: Գոյը (ոչ հրեան) պետք է հսկողության տակ վերցվի, նրա ձեռքին պետք է ամրացվի հատուկ սարք, որով, երկնային արբան-յակների միջոցով, պետք է որոշվի տվյալ ռոբոտացված անձնավորության գտնվելու տեղը: Այդ սարքերի միջոցով պետք է որոշվի աշխարհի մար-կության քանակը: Պետք է վերացվի փողը, և առևտուրը պետք է իրակա-նացվի այդ սարքերով: Այն անհատը, որը ինչ-որ ճանապարհով կկտրվի այդ մեխանիզմից, նա ոչինչ չի կարող գնել կամ վաճառել, հետևաբար նա կմատնվի սովի: Ոչ մեկին չի հաջողվի դուրս գալ հսկողության սահման-ներից: Այսօրվա ԱՄՆ-ի գիտատեխնիկական զարգացումը, որը գտնվում է հրեական հուդայա-մասոնների հսկողության ներքո, վաղ թե ուշ իր լծի տակ կառնի ողջ երկրագնդի մարդկությանը, և այնժամ մինչ XIXդ. իրենց հալածած ժողովուրդները կառնեն հալածանքի համը, այնժամ կծնվի մե-սիան՝ հրեական թագավորը, և կիրականանա «մարգարեությունը»: Արդեն այսօր մարդիկ ապրում են վերացական կյանքով, համակարգչի միջոցով ամուսնանում և իրար հետ շփվում են տարածության վրա՝ երկար տարի-ներ հնարավորություն չունենալով իրար հետ տեսակցվելու: . Այսօր ԱՄՆ-ի Միջազգային Հարաբերությունների Խորհուրդը հիմնա-կանում բաղկացած է հրեաներից: Անդրկուլիսյան սիոնիստական այդ կազմակերպությունն իր մեջ միավորում է ԱՄՆ-ի ամենաազդեցիկ դեմ-քերին՝ նախկին և գործող պրեզիդենտներին, նախարարներին, դեսպան-ներին, բարձրաստիճան չինովնիկներին, բանկիրներին և ֆինանսիստնե-րին, տրանսազգային կորպորացիաների վարչությունների նախագահ-ներին և ֆիրմաներին, համալսարանների ղեկավարներին, մասսայական ինֆորմացիայի միջոցներին, կոնգրեսականներին, Գերագույն դատարա-նի դատավորներին, ԱՄՆ-ում և Եվրոպայում զինված ուժերի հրամանա-տարներին, ՆԱՏՈ-ի գեներալներին, Կենտրոնական հետախուզական վարչության ֆունկցիոներներին և այլ հատուկ ծառայություններին, ՄԱԿ-ի գործիչներին և գլխավոր միջազգային կազմակերպություններին:
Այդ կազմակերպությունն ստեղծվել է 1921թ.՝ ԱՄՆ-ի մասոնյան կարգի կողմից, որը մասնակցեց Փարիզի խաղաղության խորհրդաժողովին: Այդ կազմակերպության հիմքում կանգնած են «Կլոր սեղանի ընկերության» հուդայական գործիչները: Այդ կազմակերպությունը ստեղծվել է 1919թ. Փարիզում՝ միջազգային հարաբերությունների ինստիտուտում, որն իր
326
բաժանմուքներն ուներ Անգլիայում և ԱՄՆ-ում: Վերջիններս կազմեցին ներկայիս ԱՄՆ-ի միջազգային հարաբերությունների խորհրդի հիմքը, որի առաջին պրեզիդենտը դարձավ ամենաբարձր կարգի մասոն Դ. Դեվիսը: Նրա խորհրդատուներ դարձան հրեա քաղաքական գործիչներ Պ.Վար-բուրգը, Օ.Կանը, Ի.Բաումանը, Վ.Շեպարդսոնը, Է.Գեյը, Պ.Կրավատը: Սկսած հիսունական թվականներից այդ կազմակերպության նոր կարևոր դեմք հանդիսացավ հրեա Դավիդ Ռոկֆելերը (1949թ.-դիրեկտոր, 1970թ.-նախագահ): Ռոկֆելերը դարձավ անդրկուլիսյան աշխարհի հիմնական լիդերը: Տեսանելի աշխարհում հասարակությունը սովոր է ընդունելու երկրի պրեզիդենտին՝ որպես երկրի առաջին դեմք, սակայն վարագույրի հետևում միայն անտեսանելի աշխարհին է տրված հասկանալու, որ պետության առաջին դեմքն է հանդիսանում այն ուժը, որը առաջ է մղում որևէ քաղաքական կամ հասարակական գործչի՝ դարձնելով նրան երկրի պրեզիդենտ: Այդ ուժը կարող է լինել տվյալ երկրի ներսում, կամ նրանից դուրս: Այս առումով դժվար չէ հասկանալ, որ ԱՄՆ-ի իսկական տերերը հանդիսանում են հրեական հուդայա-մասոնները, որոնց կողմից էլ առաջ են քաշվում պրեզիդենտական թեկնածուները: 80-ական թվականներին այդ կազմակերպության նախագահ ընտրվեց հրեա Պ.Պետերսոնը, իսկ պրեզիդենտ՝ մասոն Ջ. Սվինգը: 1993թ-ից այդ տեղը զբաղեցրեց Լ.Գելբը: Սակայն Ռոկֆելերը առաջվա պես մնում էր որպես ամենաազդեցիկ անդրկուլիսյան դեմքը, որը ԱՄՆ-ում ղեկավարում և կոորդինացնում էր բոլոր գլոբալ հարցերով զբաղվող կառուցվածքները՝ ուղղություն տալով նրանց գործունեությանը: Այդ կազմակերպության համարյա բոլոր ներկայացուցիչները հրեաներ են: Այն կարծիքը, որ ԱՄՆ-ը ղեկավարում են հիմնականում անգլո-սաքսոնները, չի համապատասխանում իրակա-նությանը: ԱՄՆ-ը սիոնիստական գիշատիչ պետություն է, որը երկրորդ համաշխարհային պատերազմից անմիջապես հետո պատրաստվում էր պատերազմ հայտարարելու ԽՍՀՄ-ին՝ ստեղծելու համար իր համաշ-խարհային տիրապետությունը: Այդ ծրագիրը չիրագործվեց՝ ի շնորհիվ ԽՍՀՄ-ում ստեղծված ատոմային ռումբի, որից էլ սկսվեց սառը պատե-րազմը, որը վերջացավ խորհրդային ճամբարի փլուզմամբ: Օգտվելով դրանից այս անգամ ԱՄՆ-ը Ռուսաստանին «հայտարարեց» չհայտարար-ված այնպիսի մի պատերազմ, որը պետք է Ռուսաստանին խժռեր ներսից՝ այդ ուղղությամբ կազմակերպության մեջ մշակելով տարբեր ծրագրեր: Այդ խորհրդում բացակայում են քրիստոնեական հոգևոր ներկայացուցիչ-ները, սակայն ներկա են ռաբբիները, օրինակ Գերցբերգը (սինագոգ Էմանուել), Լ. Լեվիվելդը, Ա. Շնեյերը (Միջազգային հրեական կոնգրեսի պատվավոր նախագահ), նաև թոշակառուների սիոնյան տան նախագահ Լ. Սուլլիվանը: Խորհրդում կարևոր տեղ է զբաղեցնում «Բրայն-Բրիթ» միջազգային հրեական մասոնյան լոժայի ղեկավար Գ. Քիսինջերը: Ցան-
327
կացած հարց, ինչ վերաբերում է Իսրայելին, միանգամից որոշվում է ՄՀԽ-ում՝ Իսրայելի օգտին: Ինչպես գտնում են վկաները, ՄՀԽ-ի խորհրդակ-ցությունը, կապված միջազգային հարցերի հետ, ներկայացուցիչների բնույթով հիշեցնում է հրեական համաշխարհային կոնգրեսի համագու-մարը: Միջազգային հարաբերությունների այդ խորհրդակցության մեջ են ներգրավված ԱՄՆ-ի քաղաքական, տնտեսական և կուլտուրական էլի-տան: Այդ խորհրդակցությանն են ենթարկվում արևմտյան աշխարհի տրանսազգային կորպորացիաները՝ «Ջեներալ Մոտորս», «Բոինգ», «Ջենե-րալ Էլեկտրիկ», «Կրայսլեր», «Քսերոքս», «Կոկա-Կոլա», «Ջոնսոն էնդ Ջոն-սոն», «Դոու կեմիկալ», «Շելլ», «ԻԲՄ», «Լոկհիդ», «Շեվրոն», «Պրոկտեր էնդ Գեմբլ», «ԻՏՏ», «ԱՏՏ», «Տեքսակո», «Դյուպոն», «Էքսոն», «Մակդոնել Դուգ-լաս», «Կոդակ», «Լեվի Ստրաուս», «Մոբիլ օյլ», միևնույն ժամանակ բոլոր բանկերը և ֆինանսական խմբերը: ՄՀԽ-ի ճնշող հսկողության տակ է գտնվում ֆեդերալ ռեզերվային սիստեմի և Նյու-Յորքի ֆոնդային բորսան: ՖՌՍ-ի բոլոր ղեկավարները ՄՀԽ-ի անդամներ են և հաշվետու են Խոր-հըրդի վերադասին: Առանձնապես Խորհրդում մեծ դեր են խաղում այնպիսի համալսարաններ, ինչպիսիք են Կոլումբիայի, Հարվարդի, Լելի, Ստանֆորդի, Կալիֆորնիայի, միևնույն ժամանակ Մասաչուսետսի տե-խնոլոգիական ինստիտուտը: ՄՀԽ-ի հսկողության տակ են գտնվում ԱՄՆ-ի լրատվական աղբյուրները, և առաջին հերթին՝ հեռուստատե-սությունը: Խորհրդին անդամակցվում են ՍԻ-ԷՆ-ԷՆ, ԷՆ-Բի-Սի, ՍԻ-Բի-Էս, «Ազատ Եվրոպա», «Յուսիա», «Նյու-Յորք թայմ», «Նյու-սուիկ», «Վա-շինգտոն պոստ», «Յու. Ս. Նյուս էնդ ուոլդ ռիպորտ», «Կրիսչեն սեյերս մո-նիտոր», «Ռիդերս դայժեստ», «Թայմ», «Ուոլդստրիտ ջորնալ», «Ֆորին էֆերս», «Ասոշիէյտեդ պրես», միևնույն ժամանակ հզոր հրատարակչութ-յունները և ամերիկյան հրատարակչությունների ընկերությունները: ՄՀԽ-ի կենտրոնական շտաբը գտնվում է Նյու-Յորքում, որը կրում է ճանաչված մասոնյան գործիչ Գարոլդ Պրատտի անունը: Ամերիկյան հատուկ ծառայությունների կողմից 1948թ. ստեղծված Բիլ-դերբերգյան ակումբը (Հոլանդական «Բիլդերբերգ» հյուրանոցի անունից, որտեղ հավաքվել էին առաջին անգամ երկրի իշխանները), որը ստեղծվել է իբր թե Եվրոպայի և ԱՄՆ-ի համաշխարհային քաղաքականության մեջ հավասարակշռությունը պահպանելու նպատակով, ևս իրականում գտն-վում է հուդայա-մասոնների ձեռքին: Ակումբն ունի կենտրոնական գրա-սենյակ, որը գտնվում է Նյու-Յորքում, Կարնեգի ֆոնդի շենքում:
. 1997թ. ամերիկյան Ատլանտա քաղաքի մոտ գտնվող Ռենեսանս-Պայն առողջարանում Բիլդերբերգյան ակումբի ներկայացուցիչների հանդիպ-ման ժամանակ քննարկվեցին համաշխարհային կառավարության երեք վարչական կենտրոնների՝ (եվրոպական, ամերիկյան և խաղաղ-օվկիա-
328
նոսյան) ստեղծման հարցերը: «Դեմոկրատական» Արևմուտքի այդ հան-դիպումների արդյունքները չեն քննարկվում լրատվական աղբյուրներում: . 1973թ. ստեղծված եռակողմ հանձնաժողովի գործունեությունը կապված էր Ճապոնիայի տնտեսական հզորության հետ, որը պահանջում էր իր շահերի պաշտպանությունը համաշխարհային անդրկուլիսյան շրջանակ-ներում: Այդ կապակցությամբ Դ. Ռոկֆելերը հանձնարարեց լեհական հրեա Զ. Բժեզինսկուն կազմավորել նորաստեղծ կազմակերպության կա-ռուցվածքը, որը պետք է իր շուրջը միավորեր արևմտյան բոլոր քաղաքա-կան և գործնական լիդերներին: Շարունակելով Պ.Վարբուրգի, Ա. Դալ-լեսի, Դ. Ռոկֆելերի, Գ. Քիսինջերի հակաքրիստոնեական, հակառուսա-կան, հակամարդկային քաղաքականությունը՝ Զ. Բժեզինսկին դարձավ «նոր համաշխարհային կարգ ու կանոնի» հերթական գաղափարախոսը, որը գտնում էր, որ համաշխարհային տիրապետության հաստատման համար հարկավոր է Միջազգային վալյուտային ֆոնդի և Համաշխար-հային բանկի միջոցով ազդել մոլորակի տնտեսության վրա: Եռակողմյան հանձնաժողովը ստեղծվեց՝ կազմված երեք մասերից՝ արևմտաեվրոպա-կան, հյուսիսամերիկյան (ԱՄՆ, Կանադա) և ճապոնական: Ինչպես գրում է ամերիկյան սենատոր Բ. Բոլդուոտերը, Դ. Ռոկֆելերի եռակողմյան հանձնաժողովը հանդիսանում է «նորագույն միջազգային կաբալա»՝ ԱՄՆ-ին ենթարկվող քաղաքական մեխանիզմով՝ ի օգուտ հուդայա-մասոնական միջազգային բանկիրների: Արդեն հանձնաժողովի գոյության առաջին իսկ տարիներին, նա ցույց տվեց իր հզորությունը, իր նստա-շրջանում որոշելով առաջ քաշել Ջ.Քարտերին՝ որպես ԱՄՆ-ի պրեզի-դենտի թեկնածու: ՄՀԽ-ի հետ միասին, հանձնաժողովը մոբիլիզացրեց ամենահզոր բանկերի ֆինանսները, սեղմեց իրեն ենթարկվող մասսա-յական տեղեկատվության միջոցների կոճակը՝ Քարտերին դարձնելով ԱՄՆ-ի պրեզիդենտ: Եռակողմյան հանձնաժողովի կենտրոնակայանը գտնվում է այն նույն շենքում, որտեղ գտնվում է նաև Բիլդերբերգյան ակումբի շտաբը, Կարնեգի ֆոնդի շենքում: . 1991թ. ԱՄՆ-ի Միջազգային հարաբերությունների խորհուրդը (հուդա-յական համաշխարհային դավադրության կենտրոնը) Սան-Ֆրանցիս-կոյում ստեղծեց մի նոր կազմակերպություն, որը կրում էր Գորբաչովյան ֆոնդ անունը և որը 1995թ. ստացավ «Համաշխարհային Ֆորում» նոր անունը:
Այդ կազմակերպության գործունեությունը ուղղված էր Ռուսաստանի դեմ, որը 1993թ. առաջարկեց ստեղծել միջազգային կազմակերպություն, որն իր հսկողության տակ կվերցնի կրոնական կազմակերպություններին: Մարդկության վրա գլոբալ հսկողության հուդայա-մասոնական ծրագիրը
329
սկսվեց իրագործվել Գորբաչովյան ֆոնդի կողմից առաջ քաշված «գլոբալ անվտանգության ծրագրի» անվան տակ: Այդ նախագիծը թույլ էր տալիս ԱՄՆ-ին և Հյուսիս-ատլանտյան բլոկին (ՆԱՏՈ) իր վրա վերցնել մարդ-կության վրա հսկողությունը, որը համարվում էր հուդայա-մասոնների կողմից համաշխարհային տիրապետություն հաստատելու առաջին լուրջ քայլը: Գորբաչովյան ֆոնդը, որը որոշ ժամանակ հետո կրեց Համաշխարհային ֆորում անունը, 1995թ. Սան-Ֆրանցիսկոյում հրավիրեց խորհրդաժողով, որտեղ Գորբաչովը առաջարկեց ազգային պետություններին հրաժարվել իրենց անկախությունից՝ ի օգուտ միջազգային օրենքների, որոնք պետք է թելադրեն երկրագնդի բոլոր բնակիչներին «ընդհանուր հավատ, արժեք-ներ, ստանդարտներ, ապրելակերպ»: Նա առաջարկեց ընտրել 100 մարդ «իմաստունների խորհուրդ» ստեղծելու համար՝ մարդկության գլոբալ պրոցեսները ղեկավարող վարչություն: Նա առաջարկեց ստեղծել մոլո-րակի ժողովուրդների իրավունքը պաշտպանող «Երկրագնդի խարտիա», որով կառաջնորդվեն երկրագնդի բոլոր ժողովուրդները: Միանգամայն պարզ դարձավ, որ ԱՄՆ-ի հուդայա-մասոններին, որոնք իրենց արդեն զգում են որպես երկրագնդի տերն ու տիրակալը, ձեռնտու չէ Միացյալ Ազգերի Կազմակերպության՝ ՄԱԿ-ի դերը, որին առաջին հերթին հար-ված հասցրեց գլոբալիզմի օգտին հանդես եկած Գորբաչովը: Անդըր-կուլիսյան հուդայական կառավարությունը սահմանափակեց ՄԱԿ-ի հնարավորությունները, և այդ կազմակերպությունը վերածեց որպես իր կողմից ընդունած որոշումները իրականացնող, կատարածու տեխնի-կական ապարատի: Նրանք ձգտում են ժողովրդավարության անվան տակ, հեղափոխական տարբեր ճանապարհներով «ազատության» անու-նից սահմանափակել տարբեր երկրների ինքնավարությունը, նրանց ան-կախությունը: ԱՄՆ-ի դեմոկրատական հեգեմոնիային չենթարկվողների դեմ հուդայա-մասոնները պատրաստ են հանդես գալ ուժային դիրքից: Դրա ապացույցն է համաշխարհային սիոնիստների «սուրբ պատերազմը» մահմեդական երկրների դեմ: Նրանց մի շարք նստաշրջաններ կրում են խիստ փակ բնույթ: Փակ դռների հետևում հուդայա-մասոնական ներկայացուցիչները փոր-ձում են որոշել, ինչ ճանապարհով ազատվել երկրագնդի մարդկության «ավել» քանակից, որպեսզի այն չխանգարի արևմտյան երկրների բար-գավաճմանը: «Երրորդ աշխարհի» երկրների հանքային հանածոների ար-տահանումը արևմուտք, այդ երկրներում «մարդու իրավունքների ոտ-նահարման» պատրվակի տակ, տարբեր ձևերով իշխանություններ հեղա-շրջող հուդայա-մասոնական «քաղաքակրթության» ներկայացուցիչների գործունեությունը կրում է զուտ զավթողական բնույթ:
1996թ. Սան-Ֆրանցիսկոյում կայացած միջազգային ֆորումում հանդես
330
եկան ռաբբի՝ Ա.Գերցբերգը, կրոնական գործիչ՝ Ս.Կինը, համաշխարհա-յին հրեական մասոնյան լոժայի ղեկավարներից մեկը՝ Մ. Պալմերը, Կար-նեգի կորպորացիայի պրեզիդենտ Դավիդ Համբուրգը: Ս.Կինը հանդես եկավ երկրագնդի էկոլոգիական պրոբլեմի կարգավորման հետևյալ առա-ջարկով. «Եթե մենք կրճատենք երկրագնդի բնակչության 90%-ը, այնժամ չի մնա մարդկություն, որ փչացնի երկրագնդի էկոլոգիան»: Այդ առա-ջարկությունն ընդունվեց բուռն ծափահարություններով: Չլինի՞ թե հու-դաները գոյերի գոյությունը ավելորդ են գտնում երկրագնդի վրա: Միգուցե Կինը խառնել է այդ հարցում տոկոսային հարաբերության դիրքերը, հաշ-վի առնելով, որ հենց մարդկության 10%-ն է փչացնում երկրագնդի էկոլո-գիան: 1997թ. իրագործվեց Մ.Գորբաչովի կողմից առաջ քաշված 100 հոգուց բաղ-կացած «իմաստունների խորհուրդը», որոնց մեջ ներգրավվեցին հիմնա-կանում հուդայա-մասոնական ներկայացուցիչները, որոնց ֆինանսա-վորում են մասոնյան այնպիսի կառուցվածքներ, ինչպիսիք են Ռոկ-ֆելլերի, Կարնեգիի, Գլոբալ հասարակության, Նաթան Կամինգսի ֆոնդե-րը, Սի-էն-էն հեռուստատեսային ընկերությունը, ինչպես նաև անդրկու-լիսյան ներկայացուցիչներ «Շևրոնը», «Ջոնսոն էնդ Ջոնսոնը», «Պակկար-դը», «Պրոդինգը», «Օքսիդենտալ պետրոլիումը», «Բրիթիշ էյրվեյրսը» և ուրիշներ: Եվ այսպես, հուդայա-մասոնները իրենց համաշխարհային տիրապե-տությունը երկրագնդի վրա հաստատելու նպատակով ստեղծեցին չորս հիմնական անդրկուլիսյան կազմակերպություններ.
1. Միջազգային Հարաբերությունների Խորհուրդ (ՄՀԽ).
2. Եռակողմյան Համաձայնություն.
3. Հիլդերբերգյան Ակումբ.
4. Միջազգային Ֆորում.
Այդ կազմակերպություններում ներգրավված են 6 հազար մարդ, որոն-ցից 500-ը կազմում են այդ կազմակերպությունների վերադաս մարմին-ները, որոնք էլ ներկայացնում են համաշխարհային գաղտնի անդրկուլիս-յան կառավարությունը: Անդրկուլիսյան այդ հուդայա-մասոնական կա-ռավարությանն են ենթարկվում հրեական «Բրայն Բրիթ» և մասոնյան լո-ժայի պես մի շարք կազմակերպություններ, որոնք ստեղծվել են անդրկու-լիսյան կառավարության կողմից: Նրանց են ծառայում տասնյակ հազա-րավոր գործակալներ և այնպիսի կազմակերպություններ, ինչպիսիք են Կարնեգի ֆոնդը, Ռոկֆելերի ֆոնդը, Բրուկինգսի ինստիտուտը, Քիսին-ջերի ասոցիացիան, Ասիական ֆոնդը, Ասպեն ինստիտուտը, Միջազգային քաղաքականության կենտրոնը, Ազգային քաղաքականության կենտրոնը, Միջազգային քաղաքականության բարգավաճման կենտրոնը, Արտասահ-
331
մանյան քաղաքականության ասոցիացիան, Հադսոնովյան ինստիտուտը, Ամերիկյան ազգային ինստիտուտը, Ամերիկյան ձեռնարկումների ինստի-տուտը և Միջազգային զարգացման և բարգավաճման խորհուրդը: Ահա Համաշխարհային անդրկուլիսյան կառավարության 23 անդամնե-րը, որոնք միաժամանակ համարվում են չորս հիմնական կազմակեր-պությունների՝ ՄՀԽ, ԵԿ, ԲԱ և ՄՖ-ի անդամներ՝ 1. Ռոկֆելլեր 12. Դ. Բրադեմաս 2. Գ. Քիսինջեր 13. Ռ. Կուպեր 3. Զ. Բժեզինսկի 14. Չ. Ռոբինսոն 4. Դ. Քորիգան 15. Ս. Ֆրիդման 5. Լորդ Վինսթոն 16. Կ. Գրեհեմ 6. Ռ. Մակնամարա 17. Մ. Գրինբերգ 7. Բ. Սկոուկրոֆտ 18. Վ. Ջորդան 8. Պ. Էլյար 19. Վ. Մոնդեյլ 9. Գ. Ալլիսոն 20. Բ. Քլինթոն 10. Դ. Անդրեաս 21.Դ. Նայ 11.Ս. Բերգսթեն 22. Ռ. Ռիջվեյ 23. Ռ. Զոելլիկ . ԱՄՆ-ում և ՄԱԿ-ում տեղ գրաված բոլոր բարձրաստիճան ներկայա-ցուցիչները պատկանում են անդրկուլիսյան կազմակերպությանը: Այդ ներկայացուցիչները կառավարում են առևտրի և տարիֆի միջազգային կազմակերպությունը, համաշխարհային բանկը, նրանց հսկողության տակ գտնվող Միջազգային դատարանը, Նոբելյան կոմիտեն: «Սառը պա-տերազմի» ժամանակ ԽՍՀՄ-ի կազմալուծման օգտին հանդես էին գալիս ՄՀԽ-ի անդամներ՝ Դ.Քենանը և Ա.Գարիմանը: «Վերակառուցման» ժամա-նակ Ռուսաստանի ծվատման ուղղությամբ գործում էին բոլոր ամերիկյան դեսպանները (Դ. Մեթլոք, Տ. Փիքերինգ, Ռ. Շտրաուս, Ս. Թալբոթ), որոնք համարվում են ԲԱ-ի և ԵԿ-ի անդամներ: Առանձնապես այդ ուղղությամբ ավելի ակտիվ են գործում Զ. Բժեզինս-կին, Ջ. Սորոսը, Ռ. Փայփսը, Դ. Սայմսը: . Այսօր Ռուսաստանի պետական կարևոր օղակներում հրեաներին է պատկանում տնտեսական, քաղաքական, լրատվական և այլ կարևոր լծակները, նրանց է ծառայում հասարակական կարծիքը:
Ռուսաստանում գործող մի շարք հրեա քաղաքական գործիչների չի կա-րելի անվանել սիոնիստներ, սակայն չի կարելի նաև չնկատել այդ գործիչ-
332
ների դերը, որոնք Ռուսաստանը փակուղուց դուրս բերելու ուղիները փնտրում են ժողովրդավարության, հետևաբար արտասահմանյան ներ-դրումների (իսկ նրանց թիկունքին կանգնած են սիոնիստները) օգտին, որը պատրաստ է Ռուսաստանը խժռել ներսից, նախօրոք իմանալով, որ նոր-նոր ոտքի կանգնող ռուսական տնտեսությունը ի վիճակի չէ մրցակ-ցության մեջ մտնել սիոնիստական գայլաձկների հետ: Սակայն ճիշտ ժա-մանակին քաղաքական թատերաբեմում հայտնվեց Վ. Պուտինը, և ամ-րացրեց սիոնիստների ոտնձգությունից բավականին թուլացած ռուսական տնտեսության անիվների հեղույսները: Օ. Պլատոնով «Заговор против России»

ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ

Մաս առ մաս  կհրատարակվի շաբաթը մեկ անգամ 30-50 էջի սահմաններում:
ՀԱՏՈՒԿ ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ ՄՈՍԿՎԱԲՆԱԿ ԱՐՏԱԿ ՄՆԱՑԱԿԱՆՅԱՆԻՆ: Լույս Աշխարհ