Իսկ ինչ վերաբերւում է վերեւի այն տեղեկութեանը /լատինատառ հայերէնով/ թէ Լիբանանում Հայ Եկեղեցին ոչ ոքի չի ամուսնացնում առանց երկու հազար դոլլար ստանալու, ապա դա ճիշտ չէ. Պսակի արարողութեան համար մուծուող գումարը դրանից շատ աւելի քիչ է, առաւելագոյնը հարիւր դոլլար: Հաւանաբար յարգելի յօդուածագիրը շփոթում է այն գումարի հետ, որը տուեալ եկեղեցու ծխական խորհուրդը պահանջում է որպէս տարիների չմուծուած ազգային տուրքի ընդհանուր գումարը, այն եկեղեցում, որտեղ ամուսնութեան ենթակայ թեկնածուն մկրտուել էր մանկութեանը, եւ որպէս եկեղեցու անդամ երկար տարիներ չէր մուծել իրեն բաժին ընկնող մուծուելիք գումարը, որը նրանից կուտակուած հաշուով պահանջւում էր հենց պսակի արարողութեանը դիմելուց: Իհարկէ, սա տարօրինակ է, եւ կան միջոցներ այսպիսի իրաւիճակները մեղմացնելու, սակայն չմոռանանք որ Լիբանանում, եւ ինչպէս առհասարակ Մերձաւոր Արեւելքի հայահոծ գաղթօճախներում Եկեղեցին /այս պարագային Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութիւնը/ իր ուսերի վրայ է կրում տուեալ հայ համայնքի կրթական, մշակութային եւ ազգային կառոյցների ամբողջ ծանրութիւնը, եւ այս հանգամանքը պէտք է նկատի ունենալ գոնէ սփիւռքի պայմաններում գործող եկեղեցու գործունէութիւնը գնահատելիս. իսկ Հայաստանում լրիւ տարբեր է իրողութիւնը, որտեղ Հայի ինքնութիւնն իսկ վտանգուած է՝ պետութեան ազգավնաս գործունէութեամբ եւ Էջմիածնի Ամենայն Հայոց Հայրապետութեան մեղսունակ լռութեամբ: