Հավանություն տալ “Լեզվի եւ հանրակրթության մասին” ՀՀ օրենքներում փոփոխություն եւ լրացումներ կատարելու մասին օրենքների նախագծերին՝ կնշանակի վերադառնալ խորհրդային-կոմունիստական ժամանակահատվածի ռուսական դպրոցին եւ օտար լեզուներն ուսուցանել հայոց լեզվի հաշվին:

Հավանություն տալ “Լեզվի եւ հանրակրթության մասին” ՀՀ օրենքներում փոփոխություն եւ լրացումներ կատարելու մասին օրենքների նախագծերին՝ կնշանակի վերադառնալ խորհրդային-կոմունիստական ժամանակահատվածի ռուսական դպրոցին եւ օտար լեզուներն ուսուցանել հայոց լեզվի հաշվին: Երեկ “Հայելի” ակումբի հյուրերն այս տեսակետը հայտնեցին կառավարության առաջարկած նախագծի վերաբերյալ: Օրենսդրական փոփոխությունների փաթեթն ընդունվելու դեպքում կառավարության համաձայնությամբ կամ մասնակցությամբ Հայաuտանում կարող են հիմնվել օտարալեզու դպրոցներ: Այսինքն, բացի գրական հայերենից, Հայաստանում կրթություն կարող են իրականացնել նաեւ, ասենք, ռուսերեն, անգլերեն կամ ցանկացած այլ լեզվով: Որպես հիմնավորում նշվում է, որ նախկին օրենքը (1993-ին ընդունված “Լեզվի մասին” օրենքով Հայաստանում կրթության եւ ուսուցման միակ լեզուն գրական հայերենն է) սահմանափակում է օտարերկրյա եւ միջազգային հեղինակություն ունեցող հանրակրթական այլընտրանքային դպրոցների մուտքը ՀՀ, այն դեպքում, երբ դրանցում կրթություն ստանալու պահանջը մեծ է, իսկ օտար երկիր մեկնելու հնարավորությունը՝ քիչ: “Մեր նման փոքր ժողովուրդն իր անկախությունը լեզվով է ապահովում: Տնտեսական անկախության մասին խոսելը ծիծաղելի է, ռազմական անկախության մասին խոսելը՝ նույնքան, եւ մեր միակ անկախությունն ապահովողը լեզուն է: Չլինի լեզուն, այլեւս անիմաստ կլինի Հայաստանում ապրելը, որովհետեւ ինչ լեզվով մտածում ես ու գրում, այդ լեզվի տիրոջ ներկայացուցիչն ես”,-նախագծից բխող վտանգների շուրջ իր մտահոգություններն այսպես արտահայտեց գրողների միության քարտուղար Հովհաննես Գրիգորյանը: Ինչպես նա, այնպես էլ լեզվաբաններ Ռուբեն Սաքապետոյանն ու Նարինե Դիլբարյանը առաջարկվող նախագծում ծուղակ են տեսնում եւ վստահ են, որ դա արվում է հատկապես համատարած ռուսական դպրոցները վերականգնելու միտումով: “Ի՞նչ է նշանակում ռուսական դպրոց: Երեխաներ, որոնց ուղեղը ժավելով լվացված է, որոնք ոչ հայ են, ոչ ռուս: Հաշմանդամ սերունդ, որը շուկայական ռուսերեն գիտի եւ բազարային հայերեն: Նույնը վերաբերում է նաեւ անգլիական եւ այլ դպրոցներին”,- բավականին բորբոքված նշեց Ռուբեն Սաքապետոյանն ու արձանագրեց այսօրվա դպրոցի ողբալի վիճակը. “Լուրջ դեմքով մարդիկ նստած խոսում են, թե օտար լեզուները լավ չգիտեն: Տո էդ ի՞նչը լավ գիտեն: Դուք մտե՞լ եք դպրոցները: Ես դպրոց գիտեմ, որտեղ 10-րդ դասարանում բազմապատկման աղյուսակ չգիտեն”: Հովհաննես Գրիգորյանն էլ կարծիք հայտնեց, թե “Գույք պարտքի դիմաց” ծրագրով Հայաստանի գործարաններն ու տնտեսական նշանակության օբյեկտները Ռուսաստանին հանձնելուց հետո այսօր բանը նրան է հասել, որ լեզուն ենք զիջում: Մայրենիի կորստով մտահոգված բանախոսները գտնում են, որ օտարալեզու կրթություն իրականացնող դպրոցները պետք է հիմնական չլինեն, այլ՝ ավագ, որտեղ կարող են սովորել հատուկ լեզվական կարողություններ ունեցող երեխաները: