Հարգելի Հայրենակիցներ, ուղարկեք այս նամակը Հայոց Աշխարհին այս հասցեով hayashkh@arminco.com ավելացնելով ձեր ազգանունը, կամ միայն ձեր ազգանունի տակ:
Մի թույլ տվեք ձեզ վիրավորել, պաշպանեք ձեր արժանապատվությունը:

“Հարգելի” “Հայոց Աշխարհ” օրաթերթի խմբագրություն, չնայած որ Հայաստանի լրատվական դաշտը ընդհանրապես գործում է ֆենոմենալ մակարդակի հասնող անպատշաճությամբ և նողկանքի աստիճանի հասնող գռեհիկությամբ, կուզենայի ձեզ շնորհավորել վերջերս “Հայոց Աշխարհում” լույս տեսած “ՖԼԱԳԵԼԱՆՏՆԵՐԻ ՇԱՐԺՈՒՄԸ ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ” հոդվածի “գլուխգործոց” լինելու փաստի կապակցությամբ: Ի դեպ, ինչպես երեվում է հոդվածից, ձեր օրաթերթում գործում է հոգեպաթոլոգիայի բաժին, այս փաստը կարող է պարզաբանել այս հոդվածում տեղ գտած հոգեխախտման ախտորոշումների առկայությունը, ըստ երեվույթի, ձեր հոգեպաթոլոգիայի բաժինը ինչպես և մնացած ամեն ինչը լավ չի աշխատում: Վերադառնալով բուն հոդվածին, ասեմ, որ էտ բոզի տղեն, որը գրել է այս հոդվածը, մոռացել է ստորագրել հոդվածի տակ, սա պրոֆեսիոնալիզմի պակասի մասին է խոսում և բացի դրանից հեղինակը չի մնում հավատարիմ իր պնդումներին, որ “Դե ինչ, մեզ՝ հայերիս միշտ էլ բնորոշ է եղել մազոխիզմը։ ” Հեղինակը այստեղ նշում է “մեզ՝ հայերիս” բառակապակցություն, ուստի պետք է հասկանալ որ նա Հայ է, հետեվաբար մազոխիստ, բայց նա չնշելով իր անունը, ինքն իրեն զրկում է այն հաճույքից, որին նա պիտի արժանանար այս հոդվածով, օրինակ ես նրան անվանում էմ Բոզի Տղա: Բայց էտ բոզի տղու հաճույքը լիարժեք չէ, քանի որ նա գիտի, որ ես իր անունը չգիտեմ ուստի վիրավորանքս վերացական է մնում: Ավելին, այդ բոզի տղու գլուխը քարով պետք է ջարդել, կարծում էմ դա նրան օրգազմ (սեռական հաճույք) կպատճառեր, բայց անունը չտալով ինքն իրան զրկում է այդ հաճույքից: Ինչեվէ, քանի որ այս հոդվածը տպվել է “Հայոց Աշխահի” կողմից, կարելի է ենթադրել, որ ձեր ամբողջ խմբագրական կազմը նույն գաղափարախոսության կրողներ են, սադոմազոխիստներ են և բոզի ճտեր, այլ դեպքում ձեր թերթում աշխատողներից գոնե մեկը կկասեցներ այս հոդվածի տպագրումը: Հիշեցնեմ, հոդվածագիրը ձեռ է առնում Հայոց Պահանջատիրությունը, միլիոնավոր անմեղ նահատակներին, կորցրած սուրբ հայրենիքը, նրա մասին հիշողությունը բնութագրում է մազոխիստական արարողություն: Այս հոդվածի նման մերկ և կոպիտ ցինիզմով են գրում միայն ամենաազգայնամոլ թուրք հեղինակները, իսկ նրանց ձգտումն է Հայ ժողովրդին հոգեպես և բարոյապես ոչնչացնելը: Ցավոք, իսկ միգուցե բարեբախտաբար այս նույն ոճով են գործում Հայաստանի Հանրապետությունում գործող բոլոր իշխանամետ և շատ ընդիմադիր դեղին մամուլներ, հիմա չանդրադառնամ բոլորին, ժամանակը չի հերիքի: Սակայն այս հոդվածի բացահայտ ցինիզմը և հակահայկական ռասիզմը մերկացնում է ձեր ամբողջ էությունը, դուք ազգային հպարտությունից և արժանապատվությունից զուրկ, կաշառակեր անասուններ եք, ձեր լափի տաշտակն էլ ձեր միակ սրբությունն է, որի համար մեկ մազոխիստ կդառնաք, մեկ պոռնիկ, մեկ ազգայնամոլ, մեկ թուրք, մեկ Լեվոնական, մեկ էլ Սեռժական: Բայց այստեղ չէի ցանկանա շատ խոսել ձեր էության մասին, քանզի այն դուք էլ լավ եք ճանաչում, կուզենայի ձեզ տեղյակ պահել, որ ձեր լափը կպրծնի շուտվ և ձեզ ոչ թուրքին ոչ Ամերիկային ծախվելը չի փրկի, ա՛յ մարմնավաճառներ: ձեզ բոլորիդ Հայ ժողովուրդը հատ – հատ գտնելու է և մաքրելու է Հայոց Աշխարհից, մենք ձեզնից “շնորհակալ էնք” ձեր ինքնաբացահայտման համար, ձեր շնորհիվ է, որ մենք ձեզ անարգանքի սյունին ենք գամելու:
Նարեկ Ոսկանյան”

Հայոց Աշխարհի
“ՖԼԱԳԵԼԱՆՏՆԵՐԻ ՇԱՐԺՈՒՄԸ ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ” հոդվածի բնագիրը

“Եւ այսպես. փորձենք ընդհանրացնել այն սարսափների ցանկը, որ անխուսափելիորեն սպասում է մեզ հայ-թուրքական արձանագրությունների ստորագրումից անմիջապես հետո։

Թուրքերը մեզ խաբում են, «քցում», ջախջախիչ պարտություն ենք կրում դիվանագիտական ճակատում, ծիծաղի առարկա դառնում աշխարհի աչքում, մեզանից երես են թեքում բոլոր դաշնակիցները, հրաժարվում ենք Հայ Դատից, մոռանում Ցեղասպանության մասին, Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրի տեղում կազինոներ կառուցում, կորցնում Արցախը, շուկան հեղեղում է թուրքական ապրանքը, հայրենի տնտեսությունից մնում են լոկ փլատակներ, բոլոր հողերը գնում են օտարերկրացիները, պատերազմ ենք հայտարարում Սփյուռքին…

Ոչինչ չմոռացա՞նք։ Ցանկը բաց է, եւ մինչեւ հոկտեմբերի կես այն կարելի է նկատելիորեն ընդարձակել։

Դե ինչ, մեզ՝ հայերիս միշտ էլ բնորոշ է եղել մազոխիզմը։ Մենք հաճույք ու բավականություն ենք ստանում ցավից։ Թեեւ այդ բառի ստեղծման օրվանից ի վեր (իսկ «մազոխիզմ» հասկացությունը մտցրեց նշանավոր հոգեբույժ Կրաֆտ-Էբինգը 1876 թվականին) մազոխիզմի մասին միշտ էլ վատ են արտահայտվել։ Այն երբեք չի համարվել իսկական տառապանք, այլ ավելի շուտ՝ խաբեություն ու ինքնախոշտանգում, այսինքն՝ անբնական ցավ։

Բացի մեզանից, ցավի հրապարակավ վերապրման եւ մազոխիստական մղումների ծնած հաճույքի ձգտման օրինակ կարող են ծառայել միջնադարյան ֆլագելանտները։

XI դարասկզբին Իտալիայի Կամալդոլի եւ Ֆոնտե Ավելլանա վայրում ապրող ճգնավոր վանականները կիրառում էին ինքնաձաղկման պրակտիկան որպես պատիժ։ Այդ պրակտիկան ընդգրկվեց վանական կյանքի առօրյայում, բայց շուտով դուրս թափանցեց վանքի պատերից ու դարձավ արդեն հայտնի բոլոր պատժամիջոցներից ամենալայն կիրառելին։

Ֆլագելանտների ամբողջ թափորներ շրջում էին քաղաքից քաղաք. դրանցից յուրաքանչյուրը համալրում էր սեփական շարքերը նոր ինքնախոշտանգիչներով։ Երբեմն մի քանի հազար թվաքանակով նրանք մոտենում էին եկեղեցուն, կիսաշրջանաձեւ կանգնում դրա մուտքի առջեւ, եւ սկսվում էր ծիսական խարազանման կազմակերպված արարողությունը։

Մինչեւ գոտկատեղը մերկ ինքնաձաղկիչները կատարում էին ծեսը հանդիսավոր երգեցողության ու օրհներգերի ներքո, ապաշխարանքից բացարձակ ուժասպառ ցած տապալվելով ու ոտքի կանգնելով, որպեսզի նորից օրհներգ երգեն։

Ի վերջո ծեսն ավարտվում էր բոլոր մասնակիցների դաժան ինքնաձաղկումով, որը երբեմն ձգվում էր մի քանի ժամ։ Երբ դա ավարտվում էր, ֆլագելանտների ուժասպառ մարմինները բերանքսիվայր փռված էին լինում գետնին, թիկունքները՝ այն աստիճան այլանդակված, որ միսը ծվեն-ծվեն կախվում էր, նրանց արնաթաթախ մտրակները՝ էքստազի մեջ բարձրացրած։

Հետաքրքիր է, որ այդ ծավալուն հրապարակային ծիսական խարազանման հուզական լարվածությունն ու հրեշավոր տեսարանը ոչ միայն չէր վանում մարդկանց, այլեւ, հակառակը, նպաստում էր նորադարձ ֆլագելանտների թվաքանակի համալրմանը։

Իսկ բացի դրանից, մենք՝ հայերս, սիրում ենք մահապատժի ենթարկվել։ Ըստ որում՝ պատիժը պիտի ի կատար ածվի ամենայն ջանադրությամբ ու շուքով, ինչպես միջնադարում։ Այն ժամանակ դա վերին աստիճանի հանդիսավոր արարողություն էր։ Պատահում էր, որ դատապարտյալը դիմում էր հանդիսատեսներին խրատական ճառով. դա ե՛ւ հոգատարություն էր նրանց ճակատագրի մասին, ե՛ւ պարզաբանում, թե ինչպես կարելի է հասնել այդպիսի կյանքի։

Դատապարտյալին կարող էին նույնիսկ վերջին հաճույք պատճառել. թույլ տալ, որ կանգնի ամբոխի մեջ հավասարի պես, ինչպես նախկին հանցավոր կյանքից հրաժարված բարի մարդը՝ բարի մարդկանց միջավայրում։ Մահից առաջ ապաշխարելը, ինչի մասին այդչափ ջերմորեն հոգ էին տանում քահանաները, բացի հոգին փրկելու ազդարարվող մտադրությունից, ուներ նաեւ այլ իմաստ. յուրաքանչյուրը պիտի գոհունակություն զգա սեփական առաքինությունից եւ հավատա կյանքից անդին սպասող պարգեւին։

Հրապարակային մահապատժի բոլոր տեսակները հիմնված են կոլեկտիվ սպանության հին պրակտիկայի վրա։ Իրական դահիճը կառափնարանի մոտ հավաքված բազմությունն է։ Այդ թամաշան նրա սրտով է. մարդիկ գալիս են հեռվից, որպեսզի տեսնեն ամեն ինչ՝ սկզբից մինչեւ վերջ։ Ամբոխն ուզում է ստանալ իր հասանելիքը, եւ չի սիրում, երբ զոհին հաջողվում է խուսափել մահապատժից։

Քրիստոսի դատապարտման պատմության մեջ այդ երեւույթն արտահայտված է իր բուն էությամբ։ «Խա՛չը հանիր նրան». սա ամբոխի ճիչն է։ Հենց նա էլ, ըստ էության, ակտիվ ատյանն է. այլ պարագայում ամեն ինչ իր ձեռքը կառներ՝ սպանելով Քրիստոսին քարկոծումով։

Մազոխիզմը պաթոլոգիա է, հիվանդություն, եւ պատահական չէ, որ Ֆրեյդը զետեղել է դա «Այլասերումներ» բաժնում։ Դրանից անհրաժեշտ է ազատվել, դա պետք է բուժել։ Չի կարելի հաճույք ստանալ ինքնանվաստացումից։
«Հայոց Աշխարհ»-ի հոգեպաթոլոգիայի բաժին” ”