HRAYR գրել է:
«ՀԱՅՈՑ ԴԱՐՁԸ» ՎԱՂԵՄՈՒԹՅԱՆ ԺԱՄԿԵՏ ՉԻ ՃԱՆԱՉՈՒՄ
Ոչ մի համակարգ պատսպարված չէ արտաքին ազդեցությունից, իսկ որպես կանոն հնարավոր չէ կանխատեսել նրա չափերն ու ձևերը: Այնպիսի համակարգի պաշտպանողական կարողությունը, որպիսին ոտքի կանգնող մեր ժողովրդինն է, սկզբունքորեն կախված է պետության ղեկավար կազմի դիալեկտիկակիբեռնետիկական մեթոդաբանության իմացության աստիճանից: Եթե ԱՄՆ-ի պես պետության ղեկավարը կարող է նաև թույլ կամ ասենք նույնիսկ սևամորթ լինել, ապա ՀՀ-ինը` ոչ: Վերջինիս համար այդ դեպքերը կարող են լինել կործանարար: Այսօր աշխարհին քաղաքականություն թելադրող պետությունների ազդեցությունները նորաստեղծ պետությունների վրա անհամարժեք են և նպատակ ունեն նրանց դարձնել իրենց կցորդն ու խամաճիկը: Այդ նպատակին հասնելու համար արտաքին ազդեցություներն առաջին հերթին հավաքագրում են թիրախ դարձած երկրների հետադիմական ուժերին:
Դեռևս 2002 թ. օգոստոսին ՀՀ-ում արևմտյան երկրների հավատարմագրված դեսպանները հանդիպեցին մեր առաջին նախագահի հետ: Այդ հանդիպման վերաբերյալ տեղեկություն տալու պարտականությունը, հանձնարարված էր Իտալիայի դեսպան Տարաբալցային: Վերջինս հանդիպման արդյունքն իր ուզած ձևով դիպուկ ներկայացնելու նպատակով լրագրողներին պատմեց իր մայրաքաղաքի հետ հին աշխարհում պատահած մի դրվագ: Մի ոմն հողագործ` Չինչինատո անունով, սենատի խնդրանքով ղեկավարում է Հռոմի զորքերը և հաղթում բարբարոսներին: Դրանից հետո հերոսն ինչ-ինչ բաներից խռոված նորից նվիրվում է իր գործին: Որոշ ժամանակ անց Հռոմը դարձյալ հայտնվում է վտանգի առաջ: Սենատը երկրորդ անգամն է դիմում Չինչինատոյին, սակայն վերջինս մերժում է սենատի խնդրանքը` ասելով, որ ինքն այն դեպքում կառաջնորդի հռոմեական զորքերը, ԵԹԵ ԻՐԵՆ ԽՆԴՐԵՆ ԱԶԳՈՎԻ: Եվ… Հռոմը փրկվում է երկրորդ անգամ:
Մեկնաբանությունները ավելորդ են: Դրսում շատ լավ գիտեն, որ եթե 2002-ին ՀՀ առաջին նախագահը, ինչպես Չինչինատոն, մերժեց իրենց առաջարկությունը, ապա հետագայում «համաժողովրդական կանչով» նրան նորից գործող նախագահ դարձնելու խոստումով կարելի է իրենց կողմից կառավարելի նոր շարժում ստեղծել, որի հաջողության դեպքում Հայաստանը ոչ միայն վերջնականապես կկորցնի իր պետականությունը, այլև բախվելով իր անզորությանը, սեփական աչքում կկորցնի ազգային արժանապատվության վերջին կաթիլը: Այսինքն մենք տանուլ կտանք և տնտեսապես և բարոյապես:
Շատ այլ օրինակներ էլ կարելի է բերել համոզելու, թե ինչպես են օտարները մեր իսկ ձեռքերով քանդել մեր տան պատերը:
Սակայն արտաքին ազդեցությունները ճիշտ գնահատելու համար հարկ է քննարկել դրանց, թող թույլ տրվի ասել, նախասկիզբ ազդեցությունը: Խոսքն այն գործընթացի մասին է, որը մեր պատմության մեջ պարտադրված անվանվել է «հայոց դարձ», և որը իբրև ավարտվել է 301 թվին: Առանց այդ քննարկման հայի ինքնաճանաչումը, որն իրոք սկսել է արթնացում ապրել, կմնա կիսատ:
Կատարենք այսպիսի հարցադրում. ի՞նչ էր մեզ մատուցվում, ի՞նչ նպատակով և ո՞ւմ կողմից: Այս հարցերը կենսական նշանակություն են ունեցել դարերի հոլովույթում և այդպիսին էլ դեռ շարունակվում են մնալ: Դրանց պատասխանելու համար նախ ուշադրության արժանացնենք հետևյալ մեթոդական մոտեցմանը. պատմության մեջ պատմությունից ավելի էական է այն, թե ինչո՞ւ է պատմությունը կայացել հենց ա՛յդ և ոչ մի այլ կերպ: Այս առումով այսօր դեռևս չունեք մեր պատմության անկողմնապահ, իրատեսական վերլուծական շարադրանքը:
Այն հեռավոր ժամանակներում մեզ մատուցվում էր ընդամենը մեր էությունը` վերցված մեր հեռավոր նախնիներից, բայց աղքատացրած մի կազմամասով, իբրև աստվածայինով կերպափոխված նորություն:
Այժմ նպատակների մասին: Դրանք երկուսն էին. այնքան, որքան մաս ուներ Բիբլիա անվանված արյունարբու գիրքը: Զարմանալի չէ՞, որ մարդկության քրիստոնյա հատվածը, քաջ գիտակցելով հին և նոր կտակարանների բովանդակության աղաղակող հակասությունը, սուրբ է անվանել դրանց միասնությունը: Հարկ է արժանին մատուցել այն գրողներին և նրանց տաղանդին: Նրանք կարողացել են Բիբլիան այնպես շարադրել, որ երաշխավորված լինի հաջորդ դարերում դիմակազերծվելու վտանգից: Այո. Բիբլիան պատվերով գրված գիրք է, և նրա նպատակը հմտորեն թաքնված է նրա թմբկահարվող տեսքի հետևում:
Ասում են` հին կտակարանը հրեաների հին պատմությունն է: Միգուցե, սակայն այն հավակնում է շատ ավելիին, քան սոսկ մի ժողովրդի պատմությունն է: Սիրո և խարդավանքի, հայրենասիրության և հայրենադավության, մարդկայինի և տմարդայինի, իրականի և անիրականի շատ ուրիշ դրամատիկ դրվագների ժողովածու է, որոնք մեծամասնորեն փոխառնված են այլ ժողովուրդների մշակույթներից, որոնք կեղծարար Եհովա աստծու հմուտ խաղարկմամբ դառնում են նոր ներկայացում, որի բովանդակության հետնախորքը միշտ քողարկված է և միշտ էլ անփույթ ընթերցողի գիտակցության մեջ առաջացնում են հրեաների առավելություն այլոց նկատմամբ: Մի քանի օրինակ, որպիսիք տասնյակներով կարելի է գտնել հին կտակարանում: «16… և դու կբնաջնջես այն բոլոր ազգերը, որոնց քո ձեռքը կտա տեր աստվածը: Եվ քո աչքը չպետք է նրանց խնայի (իմաստ կա՞ մեկնաբանելու այդ ռասիստական հրահանգը-Ա.Ս.) 22.Եվ քո տեր աստվածը կամաց-կամաց քո առաջ կքաշի այդ ազգերը և պետք չէ դու նրանց միանգամից բնաջնջես, որովհետև կավելանան քո դեմ դաշտային գազանները (պետք է՞ բացատրել, թե ինչ է ուսուցանում Եհովան իր ընտրյալ ժողովրդին -Ա.Ս.): 23.Եվ քո Տեր Աստվածը նրանց կբերի խորունկ ընկճվածություն, որպիսի նրանք կործանվեն» (ի՞նչ ընկճվածության մասին է ակնարկվում-Ա.Ս.): (Հինգերորդ գիրք, Մովսեսի, գլ.7):
«Այնժամ օտարների որդիները քո պարիսպները կկառուցեն, իսկ նրանց թագավորները կծառայեն քեզ: 11. Եվ մշտապես բաց պիտի լինեն քո դարպասները, նրանք չպետք է փակվեն ցերեկ ու գիշեր, որպեսզի քեզ բերվեն ազգերի հարստությունները: 12. Քանզի այն ժողովուրդն ու թագավորությունը, որ չեն ցանկանա քեզ ծառայել, կկործանվեն, այդպիսիք կոչնչացվեն: 14. Քեզ հարստահարողների զավակները խոնարհաբար կգան դեպի քեզ և կընկնեն քո ոտքերը, բոլոր քեզ ատողները երկրպագելու են քեզ և քեզ տիրոջ քաղաք, Իսրայելի Սուրբ Սիոն կանվանեն: 16. Եվ դու պիտի ազգերի կաթով հագենաս և արքայական ստինքներ ծծես…» (Մարգարեություն Եսայու, գլ.60):
Եվ քրիստոնյա աշխարհն այսօր էլ դեռ հանդուրժո՞ւմ է, որ այս մարդատյաց քարոզն ընդունվի, այն էլ որպես աստվածային պատգամ: Արժե, որ հայ ժողովրդի ճակատագրով անհանգստացող հայ մտավորականները գոնե նախ տեղյակ լինեն Եհովայի պատվերի մասին, հասկանան այդ հակամարդկային հրահանգների բովանդակությունը ապա և համակարգեն ժողովրդի ինքնապաշտպանական բնական ձգտումները:
Առաջին պլան է մի շատ կարևոր հարց , ովքե՞ր էին այդ ազգատյաց ու մարդատյաց Եհովա աստծու կերպարի կերտողները: Այդ ամենը բխում էր հրեաների ազգային էությունի՞ց, թե՞ նրանց վերնախավի մտքի արգասիքն էր, որի իրականացման դեպքում աշխարհի հարստությունները կհայտնվեն հենց միայն նրանց ձեռքում: Քեննեթ Հոֆֆը 1970-ին ԱՄՆ-ում հրատարակած «Կոմունիզմի հայրը սատանիզմն է» գրքում վկայակոչում է հետևյալ փաստը. «Համաձայն հրեական կաբալայի գրառումների Սիոնի իմաստունները մ.թ.ա. 929 թվին կազմել էին մի քանի սխեմա, թե ինչպես կաբալայի միջոցով խաղաղ ճանապարհով նվաճեն ամբողջ աշխարհը»: Դա իրականանալու էր «սիմվոլիկ օձի խորամանկությամբ, որի գլուխը ներկայացնում է նրանց, ովքեր հասու էին հրեական վարչակազմի պլաններին, իսկ մարմինը ներկայացնում է ժողովրդին, ընդ որում, այդ վարչակազմի գոյությունը պետք է գաղտնի պահվեր հրեայից իսկ»: Այս փաստը շատ է խոսուն: Այն ոչ միայն արդարացնում է բարձրացված հարցը, այլև պատասխանում է դրան: Քեննեթ Հոֆֆը նկատել է տալիս նաև այդ զզվելի գաղափարախոսության կենսունակությունը, որն ապահովվում էր ժամանակի ընթացքում նորանոր դրսևորումներով, ինչպես գրիպի վիրուսը: Դրանցից մեկի մասին Հոֆֆը գրում է «…այնտեղ (այլ երկրներում) կստեղծեն հոգևոր ապաբարոյականացում և բարքերի կտրուկ անկում, հիմնականում ֆրանսուհիների, իտալուհիների և այլոց անուններով դիմակավորված հրեա կանանց միջոցով: Նրանք ազգերի գլխին կանգնած տղամարդկանց կյանքում անբարոյականություն սերմանելու ամենահուսալի իրականացնողներն են»: Գուցե արժե՞ հիշել նաև մեր դյուցազնավեպի այն դրվագները, որոնք ներկայացնում են Ձենով Օհանի հրեուհի կնոջ Սառայի վարքը, հատկապես նրա վավաշոտ նկրտումները դեպի պատանի Դավիթը:
Բանն այն է, որ հրեան միշտ գործել է ստվերում, նա համամարդկայինի հետ երբեք բացահայտորեն չի առճակատվել: «Աշխարհը կառավարում են ոչ թե նրանք, ովքեր բեմի վրա են,- ասում էր անգլիացի հայտնի քաղաքական գործիչ և ոչ հայասերԲենջամեն Դիզրայելին- այլ նրանք, ովքեր բեմի հետևում են»: Հիշենք և Հենրի Ֆորդի խոսքերը. «Հսկողության տակ վերցրեք սեփական շահի համար պատերազմներ ստեղծող 50 առավել հարուստ հրեա ֆինանսիստների և պատերազմները կվերանան»: Ուշադրության է արժանի «պատերազմներ ստեղծող» բառակապակցությունը: Սակայն պարզվում է, որ այդ սատանան անորսալի է: Նա աննկատ է գործում նաև այսօր և դարձել է միջոց, կուռ ռազմավարությամբ մի գործուն ուժ, որն անթաքույց ձգտում է տիրել աշխարհի մի բևեռին, մյուսը տալով մնացած բոլորին:
Վերադառնաք Բիբլիային, այնտեղ ռազմավարությունը կամ առաջին նպատակը հրեա ազգի գերազանցությունը մյուսների նկատմամբ որպես աստվածային պատգամ ներկայացնելն էր: Հերթը մարտավարությանն էր: Ինչպե՞ս անել: Մի բան պարզ էր. առանց «աստվածայինի» միջամտության գործը գլուխ չէր գա: Եհովային բացահայտ վկայակոչել այլևս չէր կարելի, դա վտանգավոր հետևանքներ կունենար: Եհովայի կերպարը արդեն կարող էր խանգառել: Մեկ այլ երկնային էր պետք: Ինչպե՞ս պետք է գործեր և ի՞նչ պետք է աներ այդ միջամտությունը: Որքան էլ պարզունակ հնչի,այստեղ տեղին է հիշել Մեծն Թումանյանի Ֆիրդուսուց մեջ բերված խոսքերը. «Ի~նչը կհաղթի կյանքում հերոսին , թե չըլինին կինն ու գինին»: Այո՛,
ՀԱՅ ՄԱՐԴ