«Ազգ» օրաթերթում` 2009 թվականի մարտի 31-ի համարում տեղադրված է մի ուշացած հաղորդագրություն, որ «Ամերիկայի համահայկական ուսանողական ասոցիացիան» դատապարտել է՝ «ուսանողների անհայտ մի խմբի համաձայնեցված ջանքերը արատավորելու ինչպես հայագիտական ամբիոնների, այնպես էլ նրանցում գործող պրոֆեսորադասախոսական կազմի աշխատանքները»: Որեւէ մեկը Միացյալ Նահանգներում շատ լավ գիտի, որ «Ամերիկայի համահայկական ուսանողական ասոցիացիան» փոքրիկ խմբակներից կազմված ձեւական կազմակերպություն է, որն ունի «համահայկական» անունը միայն: Նա չի ներկայացնում ամերիկահայ բազմահազար ուսանողությանը եւ հիմնականում ուղղորդվում է կեղծ հայագիտական դպրոցի պրոֆեսուրայի կողմից: Միայն մեկ օրինակ: Գլենդեյլի հանրային քոլեջում սովորում են մոտ երեք հազար հայ ուսանողներ, որոնց մեծ մասը նույնիսկ տեղյակ չէ, որ նույն քոլեջում կա 10-15 հոգուց բաղկացած «Գլենդեյլ քոլեջի հայ ուսանողական միություն»: Ավելին, «Ամերիկայի համահայկական ուսանողական ասոցիացիան» հայտարարություն է արել փետրվարի 22-ին (տես՝ «Ասպարեզ» օրաթերթ, մարտի 4, 2009 թ.), որի տակ կա «Գլենդեյլի հանրային քոլեջի հայ ուսանողական միության» անունը, որն այդ նույն դիմումը քննարկել է միայն չորս օր հետո՝ ամսի 26-ին: Մեր անդամներից երկուսը նույնպես այս քոլեջի հայ ուսանողների միության անդամներ են, եւ այս տեղեկությունը փաստված է: Ահա եւ ձեզ զեղծարարության մի նոր փորձ, որը մեզանում ծիծաղի առարկա է դարձել:

Մեզ համար նորություն չէ, որ ԱՄՆ-ի կեղծ հայագիտական դպրոցի ներկայացուցիչները ջանքեր չեն խնայում իրենց խայտառակ գոյությունը հիմնավորելու համար: Սակայն ծիծաղելի են նրանց մեթոդները: Նրանք կարծես օգտագործելով աճպարար Դեյվիդ Կոպերֆիլդի հնարքները, որը հանդիսատեսի աչքի առաջ տարբեր իրեր է չքացնում, փորձում են մեզ ներկայացնել որպես «անհայտ մի խումբ»: Նրանք նույնիսկ Լոս Անջելեսի հասարակական մշակութային վեց կազմակերպությունների կողմից Գլենդեյլի հանրային գրադարանի դահլիճում կազմակերպված «Լոս Անջելեսի հայ մտավորականության պաշտպանությունը ուսանողների ստորագրահավաքին» խորագրով համաժողովն են փորձում «չքացնել»: Մի բան, որ նույնիսկ Կոպերֆիլդը չէր համարձակվի անել, քանի որ դրա մասին տեղեկատվությունը Հ1 հեռուստատեսությունը սփռեց աշխարհով մեկ, ողջ հայության համար:

Մեր՝ «Հայ առաջադեմ ուսանողական միության» կայքէջը գործում է փետրվար ամսից (տես՝ apsu11.wordpress.com): Մեր միությունն ունի 74 ակտիվ անդամ, 353 սատարող անդամ, իսկ գլխավոր խորհուրդը բաղկացած է 11 հոգուց: Ավելացնեմ նաեւ, որ մեր միություն ընդունվելու դիմումների քանակն այսօրվա դրությամբ անցնում է 160-ից: Վերջին մեկուկես ամսվա ընթացքում մեզ հետ նամակագրական կապի մեջ է ՀՀ սփյուռքի նախարարությունը, մարտի 18-ին մեր պատվիրակությանն ընդունել է Լոս Անջելեսում ՀՀ գլխավոր հյուպատոսը, իսկ մարտի 26-ին Երեւանի պետական համալսարանի ռեկտոր Արամ Սիմոնյանն է ցանկություն հայտնել ու այցելել մեր գրասենյակ: Փաստե՞ր. խնդրեմ, կա մեր կայքէջը, կան նկարները: Եվ բոլորը համամիտ են մեզ հետ, այնպես որ թող չփորձեն մեզ հետ Դեյվիդ Կոպերֆիլդ խաղալ՝ չի՛ ստացվի:

Հայոց պատմության եւ մշակույթի կեղծարարներն ու նրանց խամաճիկները նույն «կոպերֆիլդյան չքացման մեթոդը» օգտագործում են տարբեր առումներով: Գրում են թե՝ «Պատմությունը պետք է քննարկեն հեղինակավոր պատմաբանները ակադեմիական շրջանակներում»: Այսինքն, փորձում են «չքացնել» իրենց հասցեին ուղղված հայաստանյան հեղինակավոր պատմաբանների 12 տարվա քննադատությունները, հոդվածները (ակադեմիկոս Ա. Զուլալյան, պրոֆեսորներ՝ Ա. Պետրոսյան, Ա. Այվազյան, Հ. Սիմոնյան եւ այլք): Մոռանում են, որ Երեւանի պետական համալսարանի պատմության ամբիոնը 2001 թվականի դեկտեմբերի 19-ին ունի որոշում կեղծ հայագիտության դեմ, որը տպվել է հե՛նց «Ազգ» օրաթերթում (08.01.2002): Եվ ամենակարեւորը. մեզ շատ է հետաքրքրում, թե այս զեղծարարները The Armenian People from Ancient to Modern Times դասագրքից ինչպիսի՞ «ֆոկուսով» են «չքացնելու» հարյուրից ավելի իրենց արտառոց անգրագիտությունները, որ մյուսները չտեսնեն: Մեզ համոզելո՞ւ են, որ հայ առաջին տպագիր գիրքը հրատարակվել է ոչ թե 1512 թվին Վենետիկում, այլ 1660 թվականին Հոլանդիայո՞ւմ (հատոր II, էջ 432), համոզելո՞ւ են, որ Էրեբունու հիմնադիրը Արգիշտի առաջինի փոխարեն Արգիշտի Երկրո՞րդն է (հատոր I, Ջ. Ռասսել, էջ 27), թե՞ փորձելու են ապացուցել, որ հայերը եկվորներ են իրենց իսկ հայրենիքում (հատոր I, Ջ. Ռասսել, էջ 23-24), իսկ միջնադարյան հայ պոեզիան սելջուկ-թուրքական ազդեցությունների կրկնություն է (հատոր I, Պիթր Քաուի, էջ 295):